.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά ἀποθαρρυνόμαστε πνευματικά;



Αὐτή τή δοκιμασία, μπορεῖ ἐπίσης νά τήν ἐπιτρέπει ὀ Θεός γιά δύο κυρίως λόγους.
Ὁ ἕνας λόγος εἶναι γιά νά ταπεινωθοῦμε.
Μᾶς ἐγκαταλείπει Ἐκεῖνος γιά κάποιο διάστημα καί ἐμεῖς, βλέποντας ταπεινομένοι τήν ἀδυναμία μας, δέν νιώθουμε πλέον καμία ἔφεση γιά τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, μέ τήν ὀποία Ἐκεῖνος μᾶς εἶχε πρίν χαριτώσει. Ἔχοντας ἐξάλλου τήν αἴσθηση ὅτι μέσα σ' αὐτή τήν ἐγκατάλειψη οὔτε οἰ στεναγμοί οὔτε ἡ προσωπική μας ἐπιμέλεια εἶναι ἱκανά νά μᾶς ἐπαναφέρουν στήν πρώτη χαρά καί στήν καθαρότητα, συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἡ ἀγαλλίαση πού αἰσθανόμασταν πρίν, δέν ἦταν καρπός τοῦ δικοῦ μας ζήλου, ἀλλά δῶρο τῆς εύσπλαγχνίας Του. Καταλαβαίουμε πλέον ἀπό τήν ἐμπειρία μας ὅτι πρέπει νά μᾶς σκεπάσει μέ τή Χάρη Του καί νά μᾶς φωτίσει.

Ὁ ἄλλος λόγος πού ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά πέσουμε σ' αὐτόν τόν πειρασμό εἶναι ὅτι θέλει νά δοκιμάσει μ' αὐτό τόν τρόπο τήν ἐπιμονή, τή σταθερότητα καί τόν πόθο τῆς ψυχῆς μας. Θέλει νά μᾶς διδάξει πόσο θερμά καί ἐπίμονα πρέπει νά Τοῦ ζητοῦμε τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅταν Αὐτό ἔχει ἤδη ἐγκαταλείψει τήν ψυχή μας. 
Μᾶς ἐκπαιδεύει ἐπίσης, γιά νά συνειδητοποιήσουμε, μετά ἀπό αὐτή τήν ἐμπειρία, πόσο θά μᾶς στοιχίσει τό νά ξαναβροῦμε τή χαμένη πνευματική χαρά μας καί τήν ἀγαλλίαση τῆς καθαρῆς καρδιᾶς.
Μᾶς καθοδηγεῖ, ὥστε νά φιλοτιμηθοῦθμε νά καταβάλλουμε περισσότερο ζῆλο καί νά κάνουμε ἐντατικότερο ἀγώνα, γιά νά διαφυλάττουμε τή Χάρη. Γιατί συνήθυω εἴμαστε πιό ἀμελεῖς, ὅταν πρόκειται νά διαφυλάξουμε κάτι, τό ὁποῖο θεωροῦμε ὅτι μποροῦμε εὔκολα καί ἄκοπα νά τό ξαναβροῦμε. 

Συνομιλία μέ τόν Ἀββᾶ Δανιήλ,
ἐκ τοῦ βιβλίου:
Συνομιλίες μέ τούς Πατέρες τῆς ἐρήμου
Τόμος Α΄