.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Παπουλάκος – Τ’ άθεα γράμματα είναι η ρίζα κάθε συμφοράς…



Επίκαιρος ο λόγος του Παπουλάκου, βλέποντας τι γίνεται αυτήν την στιγμή στη χώρα μας. Ας αναλογιστούν κάποιοι τις ευθύνες τους και ας σκεφτούν καλύτερα το που μας οδηγούν.

Ο Παπουλάκος, η συνέχεια του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, κηρύσει:

«Τ’ άθεα γράμματα είναι η ρίζα κάθε συμφοράς…Τέτοια γνώση είναι καρπός της περηφάνειας, που είναι το πιο θανάσιμο κρίμα, είναι το ψήλωμα του νου, είναι κατάρα Θεού, που στέλνει ολόϊσα στην κόλαση και θα μεταλλάξει και τούτη τη γης σε κόλαση.

Αυτά τα άθεα γράμματα πάνε να ξεράνουνε και το δέντρο της λευτεριάς. Τ’άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους, ξένους κι άπιστους γραμματισμένους, και πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας… (Αυτοί) πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντάδων, πουναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους…»

Ο Παπουλάκος έγινε φωνή λαού, συνισταμένη της λαϊκής διαμαρτυρίας και εξεγέρσεως. Γι’αυτό η Ιερά Σύνοδος προσπαθεί να…προλάβει με την εξαπόλυση τριών διαδοχικών εγκυκλίων της (1852) και τον στιγματίζει «ως διαστροφέα της γνήσιας διδασκαλίας του Ευαγγελίου»…Αυτά συμβαίνουν όταν η Εκκλησία από «περιέχον» (στα χρόνια της Τουρκοκρατίας) γίνεται «περιεχόμενο», εξάρτημα της Πολιτείας, υπεύθυνο μόνο για τη θρησκευτική ζωή – πειθήνιο όργανο του καίσαρος, που είναι η κεφαλή και ο αρχηγός (!) της, ο κυριάρχης της έστω και ετερόδοξος…

από το βιβλίο: «Γιατί αρνούμαι να παραλάβω την Κάρτα Πολίτη» (Ιερόν κελλίον Αγίου Νικολάου Μπουραζέρι-Άγιον Όρος).