ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
«ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ,
ΑΛΛΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ;»…
ΚΑΙ »ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ,
ΑΛΛΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ;»
Γράφει ο Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Συνδικαλιστής και πρώην μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Εορδαίας (Γυμναστής)
Κάποτε, κάποιος άθεος των Παρισίων είπε: Με την Εκκλησία τελειώσαμε, αλλά τι κάνουμε τώρα με τους Χριστιανούς; Δεν θα ήταν υπερβολή, σήμερα, μετά το φαινόμενο της Κρήτης να επαναλάβουμε για Τρίτη φορά το ίδιο σχήμα λόγου, αλλά με έναν διαφορετικό τόνο και με πολύ πόνο! «Με την Εκκλησία τελειώσαμε, αλλά τι κάνουμε τώρα με τους Χριστιανούς;»
Αλήθεια αδελφοί, «Με την Εκκλησία τελειώσαμε;».… Σίγουρα όχι, αλλά το μεγάλο ποιμαντικό θέμα είναι το «Τι κάνουμε τώρα με τους κατ’ όνομα Χριστιανούς», με τους κατ’ όνομα Χριστιανούς δασκάλους, ακόμη και με τους κατ’ όνομα Χριστιανούς μαθητές που αρνούνται να προσέλθουν για πρωινή Προσευχή!
Διαβάζοντας για τους «αληθινούς Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης», την εποχή του αποστόλου Παύλου βρίσκουμε και πάλι λόγια άγια, λόγια «Χρήσιμα» για αληθινούς Χριστιανούς, λόγια του π. Αυγουστίνου Καντιώτη!
«Μέσα στη Θεσσαλονίκη –λέγει-έρριξε τα δίχτυα του ο απόστολος Παύλος. Η θάλασσα είνε γεμάτη ψάρια, αλλά δεν τα πιάνει όλα ο ψαράς. Μια μικρά ποσότητα πιάνει. Έτσι λοιπόν και απόστολος Παύλος έπιασε μια μικρά μειονότητα. Πόσοι να ήταν; Εκατό-διακόσιοι, δεν ήταν παραπάνω. Μακάρι να ζούσαν σήμερα εκείνοι οι Χριστιανοί, και ας λείπανε αυτά τα 500 εκατομμύρια. Τσούρμο ολόκληρο, με όνομα χριστιανικό, αλλά άχρηστο [… ] Εδώ εμείς είμαστε όλοι χριστιανοί του γλυκού νερού. Αν πιστεύαμε στο Θεό, θα είχαμε εγκαταλείψει κάθε άλλη κοσμική ασχολία. Τι να τα κάνης τ’ άλλα’ το Ευαγγέλιο ποιος εφαρμόζει. Στη Θεσσαλονίκη όμως τότε ήταν πραγματικοί Χριστιανοί. Και απόδειξις, ότι δεν λύγιζαν στους διωγμούς. Εκείνα τα πτωχαδάκια πάλευαν μ’ όλες τις αρχές και τις εξουσίες, που ήταν εχθρικές. Αυτοί οι λίγοι Χριστιανοί εθεωρούντο αμελητέοι, δεν τους υπολόγιζαν’ και όμως αυτοί ήρθαν ρήξι με όλους τους ισχυρούς της Θεσσαλονίκης και υπέστησαν πολλούς διωγμούς.
Αλλά και πάντοτε τα πτωχαδάκια διώκονται, και μένουν κοντά στο Χριστό. Οι άλλοι, που έχουν αξιώματα, ως επί το πλείστον πολεμούν το Χριστό.
Θα γίνει διωγμός. Θα δήτε εσείς που θα ζήσετε, εγώ γέρος άνθρωπος είμαι. Θα γίνει διωγμός, και θα δήτε όλους τους δασκάλους να προσκυνάνε το κόκκινο θηρίο. Τριάντα χιλιάδες είνε όλοι οι δάσκαλοι’ ζήτημα να μείνουν εκατό που να πουν:
Προτιμούμε να γίνουμε λούστροι στην πλατεία της πόλεως, παρά να κηρύττουμε αθεΐα. Όλοι οι άλλοι, με όση ευκολία χειροκροτούσαν τον Παπαδόπουλο, με όση ευκολία χειροκροτούσαν τον Καραμανλή, με την ίδια ευκολία θα χειροκροτούνε και τον αντίχριστο. Θα τα δήτε αυτά. Συμφέρον και μόνο συμφέρον είνε σήμερα οι άνθρωποι, και τίποτε περισσότερο.
Τέτοιοι είνε και οι δάσκαλοι και οι καθηγηταί και οι αξιωματικοί, γιατί όχι και οι παπάδες και οι δεσποτάδες-δεν κάνω καμμία διάκρισι. Δεν ήρθε ακόμη η ώρα του αντιχρίστου’ όταν θα έρθη, θα το δούμε.»[1].
Αγαπητοί αδελφοί, τον καιρό εκείνο ο π. Αυγουστίνος, έχοντας κατά νου τα σημεία των καιρών έλεγε: «Δεν ήρθε ακόμη η ώρα του αντιχρίστου’ όταν θα έρθη, θα το δούμε», αλλά σήμερα έχει μεγάλη παιδαγωγική αξία ο παρακάτω λόγος του άγιου γέροντα, που διακρίνει τον τρόπο δράσης του αληθινού Χριστιανού, πριν τον αντίχριστο και μετά!
Για το πριν έχουν ισχύ τα παρακάτω, που ἔλεγε:
«Υπέφεραν οι Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης’ ήταν πραγματικοί ήρωες. Μακάρι να επανέλθουμε σ’ αυτούς τους Χριστιανούς. Να έχουμε λίγους Χριστιανούς, αλλά ζωντανούς. [ΠΡΟΣΟΧΗ!] Γιατί να ασχολούμεθα με όλους; Δεν πα’ ν’ ανάβη αυτός φωτιές (δηλ. η δημοτική αρχή της Φλώρινας) και να αγαπά την πυρολατρία; Δεν πα’ να ‘νε μασόνος και ροταριανός; Δεν θ’ ασχολούμεθα μ’ αυτούς. [ΑΛΛΑ!] Τώρα ασχολούμεθα αναγκαστικώς με όλους…. [Τώρα ασχολούμεθα αναγκαστικώς με όλους!!! ]».
Και για τον μέλλοντα καιρό λέγει: «Εάν υποθέσουμε, ότι ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και μένουν εδώ στην πόλι 200 με 300 Χριστιανοί, οι οποίοι θα πουν «Θέλουμε να ζήσουμε χριστιανικά», δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά. Οι άλλοι, ό,τι θέλουν ας κάνουν. Και χαύρα (Ιουδαϊκή) και τζαμί να κτίσουν, δεν θα έχουμε καμμιά ευθύνη. Δε βλέπεις….»
([1] «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», Κοζάνη 2006, Σύνθεσις-επιμέλεια-σημειώσεις-έκδοσις: Ανδρονίκη Π. Καπλάνογλου).
ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016