.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Επιστολή πιστών στο Μητροπολίτη Ηλείας Γερμανό για τη Σύνοδο της Κρήτης



Σεβασμιώτατε 'Αγιε Ηλείας

Αποστέλλουμε προς την πατρική σας αγάπη την παρούσα επιστολή,με την παράκληση όπως ευαρεστηθείτε να μελετήσετε το θέμα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και ειδικότερα τις αποφάσεις της λεγομένης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου η οποία συνήλθε στο Κολυμπάρι της Κρήτης (26/06/6016). 
Η εν λόγω Σύνοδος δια των δεσμευτικών αποφάσεών της έχει αμέσους σωτηριολογικές επιπτώσεις επί του όλου σώματος της Εκκλησίας και της σωτηρίας των ψυχών, υπέρ ών Χριστός απέθανε.
Παρακαλούμε και πάλι,με αγάπη Χριστού,όπως συντόμως λάβετε ξεκάθαρη θέση επί 
των αποφάσεων της Συνόδου. Εαν δηλαδή είναι Ορθόδοξες ή αιρετικές, εαν συμφωνούν με τα Δόγματα και την Θεολογία των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας και εαν ο Πάπας και οι λοιποί αιρετικοί αποτελούν Εκκλησίες.

Το Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών της Μητροπόλεως Ηλείας αναμένει με ιδιαίτερη αγωνία να ακούσει την φωνή σας.
Σας υπενθυμίζουμε την απάντηση της Συνόδου των Ορθοδόξων Πατριαρχών εν έτει 1848 προς τον Πάπα Πίο ότι: <<υπερασπιστής της Θρησκείας είναι το σώμα Εκκλησίας,ήτοι αυτός ο λαός,ο οποίος θέλει το Θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και όμοιον με αυτό το των Αγίων Πατέρων αυτού>> 

Μετά τιμής
Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Μητροπόλεως Ηλείας
Ακολουθούν ονόματα και υπογραφές

Η συλλογή υπογραφών συνεχίζετε.

Χριστιανός καί Σταυρός

Χριστιανός σημαίνει μικρός Χριστός κι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος, ἄρα χριστιανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ σταυροῦ.
Γι᾿ αὐτό εἶναι ἀνάρμοστο καί ξένο στόν χριστιανό νά ἀναζητᾶ τίς εὐκολίες καί τήν ἀνάπαυση.
Ὁ Κύριός σου καρφώθηκε στό σταυρό κι ἐσύ ἐπιζητᾶς τήν ἄνεση καί ζῆς μέ πολυτέλεια;
Ἄν ἀγαπᾶς τόν Κύριό σου, πέθανε ὅπως Ἐκεῖνος.
Σταύρωνε τόν ἑαυτό σου, ἔστω κι ἄν δέν σέ σταυρώνει κανείς.
Καί σταυρός εἶναι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς κακίας καί τῆς ζήλειας σου.
Σταυρώνεις τό «ἐγώ» σου, ὅταν ἀρνεῖσαι νά ἱκανοποιήσεις τίς κακές ἐπιθυμίες σου.
Κρεμᾶς τόν ἑαυτό σου στό σταυρό, ὅταν ἀφήνεις τόν Θεό νά κατευθύνει τή ζωή σου χωρίς τίς δικές σου λογικές παρεμβάσεις.
Πεθαίνεις σάν τόν Κύριό σου, ὅταν ὑποτάσσεσαι στό θέλημά του χωρίς τά ἀτέλειωτα «γιατί».
Ὁ Κύριος ζήτησε καί ζητᾶ νά τόν ἀκολουθήσουν ὅσοι εἶναι ἀποφασισμένοι νά σηκώσουν τό σταυρό τους, ὅσοι εἶναι ἕτοιμοι νά πεθάνουν, νά ἀρνηθοῦν τίς ἀπολαύσεις καί τήν τρυφή.
Ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἀσφάλεια καί τίς ἡδονές τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι ἐχθρός τοῦ σταυροῦ, τοῦ σταυροῦ πού ὁ χριστιανός ἀγαπᾶ καί σηκώνει μέ ὑπομονή γιά χάρη τοῦ Ἐσταυρωμένου του Κυρίου!…

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Πρός Φιλιππησίους 13· ΕΠΕ 22, 8-10

"Φρίξον ήλιε"!!!



Ἡ τρίτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν ὀνομάζεται Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως. Τὴν Κυριακὴ αὐτὴ τιμοῦμε τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ ὁμολογοῦμε τὴν σταύρωση τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀκολουθώντας τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἀκούγεται στὸ εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς Κυριακῆς: «ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἐαυτό του, ἂς σηκώσει τὸ σταυρό του, καὶ ἂς μὲ ἀκολουθήσει (Μαρκ. 8,34).

Αὐτὴν τὴν Κυριακὴ οἱ Οἰκουμενιστὲς θὰ τιμήσουν τὸν Σταυρὸ μὲ τὸ στόμα τους· μὲ τὶς καρδιές τους ὅμως θὰ ἀσεβοῦν ἀπέναντί του, ἀφοῦ συμμετέχουν σὲ συμπροσευχὲς σὲ ναοὺς αἱρετικῶν! Πρόσφατο παράδειγμα αὐτὸ στὴν Γερμανία, ὅπου Οἰκουμενιστὲς συμπροσεύχονται καὶ προσκυνοῦν ἕνα ἔκτρωμα σταυροῦ, μία προσβολὴ γιὰ τὰ μάτια καὶ τὴν εὐσέβεια τοῦ κάθε ἀληθινοῦ ὀρθοδόξου, τὸν «Νέο Σταυρό» τῆς «Νέας Ἐκκλησίας»!



Αὐτὸ τὸ ἑωσφορικὸ κατασκεύασμα, τὸ ὁποῖο ὀνομάζουν τέχνη, ἀποδέχθηκε ὀρθόδοξος ἱερέας, ὁ Πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου καὶ ὑπεύθυνος γιὰ τοὺς οἰκουμενιστικοὺςδιαλόγους καὶ σύμβουλος τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, Κωνσταντίνος Μύρων, ὁ ὁποῖος παραβρέθηκε καὶ συμπροσευχήθηκε –μπροστά από αὐτὸ τὸ αἶσχος– σὲπροτεσταντικὸ ναό τῆς Γερμανίας, μὲ προτεστάντες καὶ παπικοὺς γιὰ τὴν ἡμέρα τῆς συγχώρεσης καὶ τῆς εἰρήνης.


Δεῖτε καὶ στὸ βίντεο, ἀπὸ τὸ 23:56 τὸν κληρικὸ αὐτὸν νὰ κάνει κήρυγμα ἀπὸ κατὰ Ματθαῖο 18: «Ὅπου δύο καὶ τρεῖς καὶ ἐγὼ ἀνάμεσά τους».


Τί σχέση ἔχει αὐτὸ τὸ κατασκεύασμα μὲ τὸν Σταυρὸ τῶν ὠδῶν τῆς Κυριακῆς: «Ἐπιφάνηθι ὁ μέγας, τοῦ Κυρίου Σταυρός, δεῖξόν μοι ὄψιν θείαν, τῆς ὡραιότητός σου νῦν ἄξιον προσκυνητήν, αἰνέσεώς σου, καὶ γὰρ ὡς ἐμψύχῳ σοι, καὶ φωνῶ, καὶ προσπτύσσομαι».

Οι Κρήτες Αρχιερείς-ψευδεπίσκοποι, δεν είδαν, δεν άκουσαν τις αιρετικές ενέργειες και λόγους του αρχηγού της Παναιρέσεως κ. Βαρθολομαίου!

Κρήτη:
Επισκοπικό δικαστήριο και καθαίρεση για τους 4 ιερείς;


Άκρως θορυβημένη και δυσαρεστημένη εμφανίζεται η Ιεραρχία της Κρήτης μετά την αποκάλυψη του θέματος με τους τέσσερις ιερείς του νησιού, σε Ρέθυμνο και Χανιά, οι οποίοι και δηλώνουν επισήμως ότι σταματούν να μνημονεύουν τους Επισκόπους τους.

Η επίσημη επιστολή που στάλθηκε στις Μητροπόλεις Κυδωνίας και Αποκορώνου, Λάμπης και Σφακίων, Ρεθύμνου και Αυλοποτάμου, στο δυναμικό των οποίων ανήκουν οι συγκεκριμένοι ιερείς ήταν η αιτία για να συζητηθεί το θέμα στη διάρκεια της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης, την Πέμπτη.
Σε ένα ιδιαιτέρως βαρύ κλίμα και με έντονη τη δυσαρέσκεια των Μητροπολιτών και δη του Αρχιεπισκόπου Κρήτης, η Σύνοδος θέλησε να περάσει το μήνυμα στους ιερείς να ξανασκεφτούν τις πράξεις τους, ειδάλλως θα ακολουθηθούν πιστά οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας, όπως αναφέρεται άλλωστε και στην ανακοίνωση που εξεδόθη αργά το απόγευμα της Πέμπτης και οι οποίοι κάνουν λόγο ακόμη και για την εσχάτη των εκκλησιαστικών ποινών που είναι η καθαίρεση από το αξίωμα της Ιεροσύνης.

Τι αναφέρουν πηγές από την Αρχιεπισκοπή
«Τους καλούμε σε διάλογο και συζήτηση, να συνετιστούν πριν να είναι αργά, αλλιώς θα υπάρξουν βαριές κυρώσεις, με την αρχή να γίνεται από τη σύγκληση επισκοπικού δικαστηρίου μέχρι τη σύγκληση της Συνόδου, και τέλος την καθαίρεση, όπως πάντα προβλέπεται μέσα από την εκκλησιαστική νομοθεσία», αναφέρει στο neakriti.gr πηγή πολύ κοντά στο περιβάλλον του Αρχιεπισκόπου Κρήτης, ο οποίος και δεν κρύβει την έντονη ενόχλησή του.
Στις επιστολές έχουν χρησιμοποιήσει σκληρές εκφράσεις, χαρακτηρίζουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη αιρετικό, και τη Σύνοδο του Κολυμπαρίου ψευδοσύνοδο. «Θέλουμε να ελπίζουμε ότι όλα όσα έχουν γραφτεί έγιναν εν βρασμώ ψυχής και υπό την καθοδήγηση ενδεχομένως άλλων ατόμων. Για το λόγο αυτό δίνουμε μία ακόμη ευκαιρία στους τέσσερις ιερείς να ξανασκεφτούν τις πράξεις τους και να πράξουν τα δέοντα», αναφέρει η πηγή, και αυτό που υπογραμμίζει προς πάσα κατεύθυνση είναι ότι «οι ιεράρχες της Κρήτης προσδοκούν ο διάλογος που θα υπάρξει με την τριμελή επιτροπή να δώσει αποτελέσματα και οι συγκεκριμένοι ιερείς να ξεκινήσουν και πάλι να ασκούν το καθήκον τους όπως προβλέπουν οι Ιερείς Κανόνες της Εκκλησίας».

Πώς ξεκίνησε η υπόθεση
Την άμεση αντίδραση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Κρήτης προκάλεσε η αποκάλυψη σε σχόλιο της εφημερίδας "Νέα Κρήτη" χθες, ότι τέσσερεις ιερείς Μητροπόλεων σε Χανιά και Ρέθυμνο με αναρτήσεις τους σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης γνωστοποιούσαν πως διακόπτουν τη μνημόνευση των τοπικών τους επισκόπων, κατηγορώντας τους μάλιστα για «οικουμενισμό». Η μη μνημόνευση των επισκόπων πρακτικά σημαίνει ότι οι εν λόγω ιερείς αμφισβητούν την πνευματική και διοικητική κυριαρχία του Δεσπότη τους, δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο τη δυσαρέσκειά τους για κάποιο γεγονός.
Όλα ξεκίνησαν από ιερέα στα Χανιά, που με ανάρτησή του στο fb γνωστοποιούσε ότι δε θα μνημονεύει το Μητροπολίτη Κυδωνίας κατά τις λειτουργίες στην ενορία του, αποδίδοντάς του την κατηγορία ότι είναι «οικουμενιστής».
Ανάλογη κίνηση ακολούθησαν με πανομοιότυπο τρόπο τουλάχιστον τρεις ακόμη ιερείς στις Μητροπόλεις Κυδωνίας, Λάμπης και Ρεθύμνου. Οι τελευταίοι κατηγορούσαν αντιστοίχως τους Μητροπολίτες Λάμπης και Σφακίων Ειρηναίο, Ρεθύμνης Ευγένιο, και Κυδωνίας Δαμασκηνό για «οικουμενισμό».
Η αιχμή είναι βαρύτατη για τους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αφού υπονοούν ευθέως κίνηση εκτός συνοδικού πνεύματος και διαλόγου των χριστιανικών Εκκλησιών, με σκοπό την ένωση χωρίς προαπαιτούμενα όλων των δογμάτων του Χριστιανισμού.
Η κατηγορία αυτή διατυπώθηκε και πέρυσι το καλοκαίρι από μερίδα ορθόδοξων ιεραρχών, θεολόγων και κληρικών, με αφορμή και τη μεγάλη σύνοδο των ορθόδοξων εκκλησιών που συγκάλεσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο Κολυμπάρι Χανίων.
Με αυτό το δεδομένο, οι ιεράρχες της Εκκλησίας της Κρήτης θεώρησαν ότι η μομφή δεν εκτοξεύεται μόνο κατά των προσώπων των τριών Μητροπολιτών, αλλά ότι ενδεχομένως βρισκόμαστε μπροστά σε μια εν δυνάμει εξέλιξη αμφισβήτησης μέσων των τριών ιεραρχών και του προσώπου του Οικουμενικού Πατριάρχη.
Έτσι, κατά τη διάρκεια της χθεσινής Τακτικής Συνόδου των ιεραρχών της τοπικής μας Εκκλησίας, το θέμα που προέκυψε συζητήθηκε διεξοδικά, και αποφασίστηκε η Σύνοδος να απευθυνθεί σε όσους κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με τους τέσσερεις ιερείς καλώντας τους να μην προχωρήσουν στην άρνηση μνημόνευσης των Μητροπολιτών και να έρθουν σε διάλογο με επιτροπή που συγκρότησε η Ιερά Σύνοδος, προκειμένου να άρουν, όπως αναφέρεται, την παρεξήγηση ή πλάνη στην οποία έχουν περιέλθει.
Σε διαφορετική περίπτωση, η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης αφήνει να εννοηθεί ότι θα υπάρξει λήψη πειθαρχικών, διοικητικών και εκκλησιαστικών μέτρων.
Το κείμενο της ανακοίνωσης της Ιεράς Συνόδου έχει ως εξής:
«Ἡ Ἱερά Ἐπαρχιακή Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης συνῆλθε σήμερα, 16 Μαρτίου 2017, στο Ἡράκλειο σε συνεδρία καί ἀσχολήθηκε με θέματα τῆς ζωῆς τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαίδευσης.
Ἡ Ἱερά Σύνοδος, μεταξύ ἄλλων, ἐξέτασε καί το θέμα πού προέκυψε τελευταῖα, τῆς διακοπῆς τοῦ μνημόσυνου τῶν Κανονικῶν Ἐπισκόπων τους, ἀπό ὁρισμένους κληρικούς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, κατά τη Θεία Λειτουργία, τα Ἱερά Μυστήρια καί τις Ἱερές Ἀκολουθίες.
Οἱ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας, με ποιμαντική ἀγάπη καί στοργικό ἐνδιαφέρον, προσκαλοῦν τούς κληρικούς αὐτούς να σταματήσουν την παραπάνω λανθασμένη συμπεριφορά. Μάλιστα, ὁρίσθηκε, με ὁμόφωνη Συνοδική Ἀπόφαση, τριμελής Ἐπιτροπή, ἀποτελούμενη ἀπό τον Σεβ. Μητροπολίτη Πέτρας καί Χερρονήσου κ. Γεράσιμο, τον Πανοσ. Ἀρχιμ. Φιλόθεο Σπανουδάκη, Ἡγούμενο, καί τον Αἰδεσιμολ. Πρωτ. Ζαχαρία Ἀδαμάκη, πρόεδρο τῆς Ἑνώσεως Συνδέσμων Κληρικῶν Ἐκκλησίας Κρήτης, προκειμένου να συναντηθοῦν καί να διαλεχθοῦν μαζί τους, τις ἑπόμενες ἡμέρες.
Ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀναμένει με ἀγαθές ἐλπίδες τα καλά ἀποτελέσματα τῆς συνάντησης αὐτῆς, ἐπιφυλάσσεται δε για τα προβλεπόμενα ἀπό τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί την ἰσχύουσα νομοθεσία.

Η ΕΠΙΜΑΧΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Διαβάστε εδώ την επιστολή των 4 ιερέων της Κρήτης που έκαναν γνωστό πως διακόπτουν το μνημόσυνο των Μητροπολιτών τους, κάνοντας λόγο για οικουμενιστικές κινήσεις που έρχονται σε αντίθεση με τα λόγια των Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Η επιστολή τους αναφέρει:
Θέμα: Δήλωση Διακοπής Μνηµμοσύνου
Σεβασμιώτατοι,
Μετά λύπης, αλλά καί πολλής πνευματικής χαράς και ευφροσύνης, επιθυµούμε διά του παρόντος να σας γνωστοποιήσουμε ότι, ακολουθώντας την Αποστολική και Πατερική Παράδοση στο θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, διακόπτουμε τη µνημόνευση του ονόματός σας στις ιερές ακολουθίες, γιατί σείς και πολλοί άλλοι συνεπίσκοποί σας εγκαταλείψατε αυτήν την θεία Παράδοση και ευρίσκεσθε εκτός της οδού των Αγίων Πατέρων.
Η θεάρεστη και από τούς Ιερούς Κανόνες επαινούμενη αυτή ενέργεια συμβολικά θα γίνει την Κυριακή της Ορθοδοξίας (05.03.2017), οπότε εορτάζουμε την αναστήλωση των ιερών εικόνων και διαβάζουµε το«Συνοδικόν της Ορθοδοξίας» µε τα αναθέματα εναντίον όλων των αιρετικών, ώστε να δηλώσουµε και µέσα στον ιερό χώρο της Θείας Λατρείας ότι καταδικάζουμε την παναίρεση του Οικουμενισμού και απορρίπτουμε την ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου, η οποία αναγνώρισε τις αιρέσεις ως εκκλησίες καί αποδέχθηκε τον συγκρητιστικό καί καταστροφικό Οικουμενισµό.

Εικονομαχία και Οικουμενισµός
Μετά από εκατό περίπου χρόνια που επιτρέψαμε τό νέφος των αιρέσεων να θολώνει καί νά σκοτεινιάζει τον καταγάλανο ουρανό τής Ορθοδόξου Πίστεως, νά διαιρεί και να σχίζει το ορθόδοξο πλήρωµμα, να διασπά την αδιάσπαστη ακολουθία και διαδοχή των ορθοδόξων δογµάτων, τώρα µε τη Χάρη και συνέργεια του Θεού και τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου καί των θεοδιδάκτων και θεοφωτίστων Αγίων Πατέρων θα συντελέσουµε μέ τήν θερμή ορθόδοξη Ομολογία µας, ώστε να πνεύσει η Χάρη τού Αγίου Πνεύματος ισχυρότερα καί νά σκορπίσει το νέφος τού παναιρετικού Οικουµενισµου, όπως εσκόρπισε το νέφος της Εικονοµαχίας, η οποία ταλαιπώρησε καί τότε την Εκκλησία περισσότερο από ένα αιώνα. Εμείς κάνουμε την αρχή μαζί μέ άλλους Πατέρες, μερικοί από τους οποίους δεν άντεξαν την σκοτεινιά και βγήκαν ήδη στο ξέφωτο, όπως έκαναν για την Εικονομαχία καί οι µοναχοί του Ολύµπου της Βιθυνίας, και ελπίζουμε ότι θα αναστήσει και θα αναδείξει ο Θεός, όπως και τότε, πατριάρχας και επισκόπους, για να ολοκληρώσουν τον νέον θρίαµβο της Ορθοδοξίας εναντίον των νέων κρυφών και επικίνδυνων δυνάμεων του σκότους.
Και για νά μή θεωρηθεί άστοχη η σύγκριση Εικονομαχίας και Οικουµενισµου προλαβαίνουμε εδώ νά πούμε ότι ο Οικουμενισμός είναι χειρότερος κατά πολύ της Εικονομαχίας, διότι, εκτός των άλλων σοβαρών δογματικών παρεκλίσεων, απορρίπτει την προσκύνηση των Αγίων Εικόνων στον χώρο του Προτεσταντισμού καί προσβάλλει και υποτιµά τό υπέρτιµο καί μοναδικό πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου καί τήν τιμή τών λοιπών Αγίων. Μέ αυτούς τους εικονοµάχους και αγιοµάχους, τους εχθρούς της Παναγίας και των Αγίων, συναγελαζόμαστε και συνυπάρχουμε μέσα στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», εξευτελίζοντες την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία καί μεταβάλοντάς την από «στύλο καί εδραίωµα της Αληθείας»[1],από Νύμφη Χριστού και Σώμα Χριστού[2],σε ισάξια και ισότιμη μέ τήν πιο μικρή και άθλια προτεσταντική αίρεση[3]. Και µόνο αυτό αρκεί για να απορρίψουμε τήν ψευδοσύνοδο της Κρήτης, η οποία επαινεί το προτεσταντικό αυτό συνονθύλευµμα των αιρέσεων και συνιστά να εξακολουθήσουμε την συμετοχή μας σ᾽αυτό καί τον εξευτελισμό της Εκκλησίας.

Επί δεκαετίες αποδοκιµάζεται ο Οικουμενισµος
Δεν πρόκειται εδώ νά παρουσιάσουμε όσα αντικανονικά, αντορθόδοξα, αντιπατερικά, αντισυνοδικά συνέβησαν και συμβαίνουν στις σχέσεις μας μέ τίς παλαιές και τις νέες αιρέσεις, τα οποία έπρεπε νά είχαν οδηγήσει σε καθαιρέσεις τους παραβάτες των Ιερών Κανόνων και Παραδόσεων και σε συνοδική καταδίκη τους. Επί πολλές δεκαετίες Άγιοι Γέροντες, οµολογητές, αρχιερείς και λοιποί κληρικοί και µοναχοί, σοφοίκαίνουνεχείς καθηγηταί και μεγάλο μέρος τούυγιούς εκκλησιαστικού πληρώματος, ιδιαίτερα το Άγιον Όρος, ζητούσαν καί ζητούν νά αποχωρήσουµε από τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συµβούλιο Εκκλησιών», δηλαδή αιρέσεων, και να καταδικάσουμε την παναίρεση του Οικουμενισμού, όπως αξιεπαίνως το έπραξαν οι εκκλησίες Βουλγαρίας και Γεωργίας. Ακόμη και πρόσφατα το θέμα αυτό ταράσσει τις συνειδήσεις όσων γνωρίζουν το μέγεθος αυτής της εκκλησιολογικής εκτροπής.
Γιά τόν λόγο αυτό η «Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών καί Μοναχών» εκφράζοντας αυτή την μακροχρόνια ανησυχία καί αγωνία, συνέταξε καί εκυκλοφόρησε το 2009 την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού»,ένα ιστορικό όντως κείµενο, πού τό υπέγραψαν ευάριθμοι αρχιερείς, εκατοντάδες κληρικών καί μοναχών και χιλιάδες πιστών, στό οποίο οι τίτλοι των σχετικών ενοτήτων λέγουν τά εξής:
1) Φυλάττουµε αμετακίνητα και απαραχάρακτα όσα οι Σύνοδοι και οι Πατέρες θέσπισαν.
2) Διακηρύσσουμε ότι ο Παπισµός είναι μήτρα αιρέσεων και πλανών.
3) Τά ίδια ισχύουν, σε μεγαλύτερο βαθµό, γιά τόν Προτεσταντισµο, ο οποίος ως τέκνο του Παπισµού κληρονόμησε πολλές αιρέσεις, προσέθεσε δε πολύ περισσότερες.
4) Ο µόνος τρόπος για να αποκατασταθεί η κοινωνία μας μέ τούς αιρετικούς είναι η εκ μέρους τους αποκήρυξη της πλάνης καί η µετάνοια, ώστε να υπάρξει αληθινή ένωση καί ειρήνη· ένωση μέ τήν αλήθεια και όχι μέ τήν πλάνη καί τήν αίρεση.
5) Εφ᾽όσον οι αιρετικοί εξακολουθούν να παραµένουν στην πλάνη, αποφεύγουµε την µετ᾽αυτών κοινωνία, ιδιαίτερα τις συμπροσευχές.
6) Μέχρι των αρχών του 20ου αιώνος η Εκκλησία είχε σταθερά καί αμετάβλητα απορριπτική και καταδικαστική στάση έναντι όλων των αιρέσεων.
7) Ο διαχριστιανικός συγκρητισµος που υιοθέτησε και ενεθάρρυνε το Οικουμενικό Πατριαρχείο πρώτο, διευρύνθηκε τώρα καί σέ διαθρησκειακό συγκρητισµο, ο οποίος εξισώνει όλες τις θρησκείες με τη μοναδική θεόθεν αποκαλυφθείσα από τον Χριστό θεοσέβεια καί ζωή.
8) Εμείς πιστεύουµε και οµολογούμε ότι μόνον εν τω Χριστώ υπάρχει η δυνατότης σωτηρίας. Οι θρησκείες του κόσµου καί οι αιρέσεις οδηγούν στην απώλεια.
9) Υπάρχουν βέβαια και συλλογικές ευθύνες, και κυρίως των οικουμενιστικών φρονηµάτων Ιεραρχών και Θεολόγων μας, απέναντι στο ορθόδοξο πλήρωµμα και στο ποίμνιό τους[4].
Οικουμενισµος νομιμοποιείται και εισάγεται στην Εκκλησία.
Ο πολεµούμενος προηγουµένως Οικουµενισμός και καταδικαζόμενος από την αγρυπνούσα ορθόδοξη συνείδηση, έχει αποκτήσει για πρώτη φορά συνοδική κατοχύρωση, η οποία βέβαια αλλάζει ολοκληρωτικά το εκκλησιολογικό τοπίο και θέτει όλους πρό τών ευθυνών μας. Δεν είναι ίδια η κατάσταση πριν από την «Σύνοδο» καί μετά από αυτήν. «Δεν είναι ο περσινός καιρός οφετεινός χειµώνας», όπως έλεγαν οι αγωνιστές του 1821 µπροστά στήν επικίνδυνη στρατιά του Δράμαλη. Με νύχια καί μέ δόντια προσπαθούν οι υποστηρικτές της «Συνόδου» να δικαιολογήσουν τά αδικαιολόγητα. Καί επειδή δέν διαθέτουν θεολογικά επιχειρήματα, για νά καλύψουν τα θεολογικά και κανονικά ατοπήματα, υβρίζουν, συκοφαντούν και διώκουν όσους αντιδρούμε, εξωτερικεύοντας την εσωτερική τους σύγχυση και εμπάθεια.
Η αποδοχή της «Συνόδου» μεταφέρει τον Οικουμενισµο μέσα στην Εκκλησία και δεν αρκεί η αποσιώπηση η απόκρυψη των αποφάσεών της, αλλά απαιτείται η συνοδική καταδίκη τους. Ας σημειωθεί επίσης ότι η µνημόνευση των επισκόπων «επ᾽ εκκλησίαις» δεν είναι απροϋπόθετη, αλλά συναρτάται προς την ορθόδοξη πίστη τους και δείχνει ότι ο μνηµονευόμενος και οι μνημονεύοντες έχουν την ίδια πίστη[5].
Τι δέον γενέσθαι; Διακοπή Μνημοσύνου.
Και τώρα που βρισκόμαστε; Τι δέον γενέσθαι; Θα αφήσουµε την ασθένεια του Οικουμενισμού νά λυµμαίνεται το σώμα της Εκκλησίας; Ήδη έχει προσβάλει από καιρό µεγάλο µέρος της εκκλησιαστικής ιεραρχίας και της θεολογικής επιστήμης με πρωταγωνιστή στη διάδοση της νόσου το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Δικαιολογηµμένα οι Αγιορείτες και κάποιοι αρχιερείς των λεγοµένων «Νέων Χωρών» διέκοψαν το µνηµόσυνο του ονόματος του Αθηναγόρα κατά τά έτη 1969-1972, τό οποίο καλή τη πίστει επανέλαβαν το 1973 με την άνοδο στο θρόνο του σεμνού και ταπεινού Δημητρίου, διαψευσθέντες οµως, διότι και αυτός ακολούθησε τα βήματα του προκατόχου του. Ο σημερινός οικουµενικός πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ξεπέρασε τους προκατόχους του σε αιρετικά καί αντορθόδοξα τολµηµατα. Φρίττει και ιλιγγιά κανείς, όταν αναγινώσκει αιρετικές δηλώσεις του ή στήν πράξη ιεροκανονικές παραβάσεις με συµπροσευχές και άλλα.
Ο,τι όμως μέχρι τώρα και αν έλεγαν και έπρατταν ο πατριάρχης και οι συν αυτώ ήσαν προσωπικές τους γνώμες, δεν είχαν εκκλησιαστική επικύρωση. Αδυνατούσαν να τις παρουσιάσουν ως διδασκαλία της Εκκλησίας. Μέ τήν ψευδοσύνοδο της Κρήτης αυτό έχει ανατραπή. Στο υψηλότερο επίπεδο αυθεντίας και περιφανείας, επ᾽όρους υψηλού καί επηρμένου, στο συνοδικό επίπεδο, οι αιρέσεις γαυριούν και καυχώνται ότι είναι εκκλησίες, ο διαχριστιανικός και διαθρησκειακός Οικουμενισµος του Αντιχρίστου, το µυστήριο της ανοµίας θρονιάστηκε στον ναό του Θεού, τα κελεύσµατα της συνόδου διαβάστηκαν μέσα στους ναούς και διανεµήθηκαν από χέρια επισκόπων και ιερέων.
Αγιορείτες μοναχοί σε Μοναστήρια, σκήτες καί σέ κελλιά, αφού είδαν ότι η επίσημη Αγιορειτική Κοινότητα σιωπά και συμπορεύεται, διέκοψαν ήδη το μνηµόσυνο του πατριάρχου Βαρθολομαίου, ακολουθούντες την σταθερή παράδοση της Εκκλησίας στην αντιμετώπιση των αιρέσεων. Δεν άντεχε η συνείδησή τους να μνημονεύουν το όνομα του Βαρθολοµαίου ως αρχιεπισκόπου στις ιερές ακολουθίες και να δηλώνουν μέ αυτό ότι έχουν την ίδια πίστη, ότι συµμφωνούν με τα αιρετικά του φρονήματα καί μέ την ψευδοσύνοδο της Κρήτης.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την μνημόνευση του ονόματος του επισκόπου είναι να ορθοδοξεί, να ορθοτομεί τον λόγο τής αληθείας.
Ασφαλώς είναι σηµαντική και επιφανής η θέση του επισκόπου στην Εκκλησία, και όλοι την σεβόμεθα και την αναγνωρίζουμε, καί δέν χρειάζεται νά μάς αραδιάζουν οι οικουμενιστές γνωστά κείμενα από τους Αγίους Πατέρες και τους Ιερούς Κανόνες. Όλα αυτά ισχύουν υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι ο επίσκοπος ορθοδοξεί, ότι ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας, ότι δεν κηρύσσει αίρεση. Όταν κηρύσσει αίρεση, διακόπτουμε κάθε σχέση μαζί του και κοινωνία και δεν τον μνημονεύουμε στις ιερές ακολουθίες. 
Ας ξεκολλήσουν κάποιοι από την καινοτοµια του επισκοποκεντρισμού· τα μυστήρια τελούνται στο όνομα του Χριστού και της Αγίας Τριάδος, καί όχι στο όνομα του επισκόπου, κατά την αµάρτυρη και βλάσφηµη ζηζιούλια εκκλησιολογία. Δεν υπάρχει υποχρέωση και καθήκον υπακοής στον αιρετικό επίσκοπο· υπάρχει κακή υπακοή και αγία ανυπακοή. Αν συνέβαινε το αντίθετο, δεν θά υπήρχε σήμερα η Εκκλησία, διότι οι κατά καιρούς αιρετικοί πατριάρχες, επίσκοποι και λοιποί κληρικοί θα είχαν επιβάλει με τόσες αιρετικές συνόδους που συνεκάλεσαν, με την βοήθεια μάλιστα αιρετικών αυτοκρατόρων, την αίρεση, και θά εθριάμβευε το σκότος της πλάνης και της αγνωσίας του Θεού. Αυτό επιθυμούν όσοι και σήμερα διώκουν, αλλά και όσοι επικρίνουν τους δήθεν ανυπάκουους καί απείθαρχους κληρικούς. 
Ας ξαναδιαβάσουν προσεκτικά τους Κανόνες, τον 31ο και 33ο Αποστολικό, τον 2ο της εν Αντιοχείας συνόδου, τον 33ο της εν Λαοδικείας συνόδουκαίτόν 15ο της Πρωτοδευτέρας Συνόδου του Μ. Φωτίου, καί άς μη επικαλούνται άσχετους κανόνες, αποδεικνύοντες και την θεολογική τους αµάθεια. Η ψευδοσύνοδος της Κρήτης και όσοι την υποστηρίζουν φανερά και απροκάλυπτα, «γυμνή τη κεφαλή», εμπίπτουν στον 15ο Κανόνα της Πρωτοδευτέρας. Σε αυτόν αντί νά τιμωρούνται, επαινούνταν και τιµώνται οι ιερείς που διακόπτουν το µνηµόσυνο του αιρετικού επισκόπου[6].

Δεν πρέπει να λέμε ψεµματα μπροστά στήν Αγία Τράπεζα
Ως προς τον πατριάρχη Βαρθολοµαίο και προ της «Συνόδου» ήταν δικαιολογηµένη η διακοπή μνημοσύνου, πολύ περισσότερο μετά από αυτήν, διότι αυτός ήταν ο πρωτουργός και πρωτεργάτης. Είναι συγκλονιστικό καί ακαταµάχητο το επιχείρημα των Αγιορειτών Πατέρων στην επιστολή πού έστειλαν προς τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγο, ο οποίος μετά την ψευδοένωση της Λυών (1273) τους επίεζε να μνηµονεύουν στην Θ. Λειτουργία το όνομα του πάπα. Αποκρούοντες αυτήν την απαίτηση αντιτείνουν: 
Πως είναι δυνατόν, ενώ η Αγία Γραφή μάς συνιστά ούτε στον δροµο να χαιρετούμε τους αιρετικούς, ούτε να τους δεχόμαστε σε κοινές οικίες, εμείς να τους εισάγουμε μέσα στους ναούς, όταν στην φρικτή και μυστική τράπεζα θύεται και σφαγιάζεται αθύτως ο Υιός του Θεού; Μόνον από τον Άδη θα µπορούσε να εκπορεύεται φωνή πού μνηµονεύει τον εχθρό του Θεού, τον πάπα. Αν ο απλός χαιρετισμός των αιρετικών μας κάνει κοινωνούς της αιρέσεως, πόσο περισσότερο ισχύει αυτό γιά τήν φωνητικά ισχυρή μνηµόνευσή του, όταν τελούνται τα θεία και φρικτά μυστήρια; Καί άν ο Χριστός, ο επί της Αγίας Τραπέζης κείµενος, είναι η αυτοαλήθεια, πως θα δεχθεί το μεγάλο ψεύδος, το να συµμπαραθέτουμε τον πάπα ως ορθόδοξο πατριάρχη με τους λοιπούς ορθοδόξους πατριάρχες; Την ώρα των φρικτών μυστηρίων θα παίζουµμε θέατρο και θα παρουσιάζουμε τό ανύπαρκτο ως υπαρκτό, την αίρεση ως Ορθοδοξία; Πως θά τά ανεχθεί αυτά η ορθόδοξη ψυχή και δεν θα διακόψει την κοινωνία προς αυτούς που μνημονεύουν και δεν θά τούς θεωρήσει ως καπήλους και εκμεταλευτές των θείων;[7]
Καί στό σηµείο αυτό οι Αγιορείτες Πατέρες εξηγούν για ποιο λόγο μνημονεύουμε τόόνοµα του αρχιερέως κατά τήν Θεία Λειτουργία. Αυτό γίνεται, όχι γιατί χωρίς την μνηµόνευση τού ονόµατος του αρχιερέως δεν επιτελείται το μυστήριο, κατά την σφαλερή γνώμη μερικών συγχρόνων, αλλά γιά να φανεί η «τέλεια συγκοινωνία», η ταυτότητα πίστεως του μνημονεύοντος και του μνημονευομένου. Αναφέρουν μάλιστα καί τήν εξήγηση της Θείας Λειτουργίας του Θεοδώρου Αν δίδων, σύμφωνα με την οποία ο ιερουργός αναφέρει το όνομα του αρχιερέως για να δείξει ότι κάνει υπακοή στον προιστάμενό του, ότι έχει την ίδια πίστη μέ αυτόν καί ότι είναι διάδοχος των θείων μυστηρίων[8].
Ορθώς, λοιπόν, και συµφωνα με τους Ιερούς Κανόνες και την Παράδοση της Εκκλησίας οι Αγιορείτες διέκοψαν παλαιά το µνηµόσυνο τού επισκόπου τους, του Αθηναγόρα, και οι σημερινοί κελλιώτες το μνηµόσυνο του Βαρθολοµαίου. Ορθώς επίσης έπραξαν το 1970 οι τρεις αρχιερείς των«Νέων Χωρών», δηλαδή οι μητροπολίτες Ελευθερουπόλεως Αµβρόσιος, Φλωρίνης Αυγουστίνος και Παραµυθίας Παύλος, που διέκοψαν επίσης το μνηµόσυνο του Αθηναγόρα, χωρίς να ελεγχθούν ή νά επιτιμηθούν από την Ιερά Σύνοδο τότε. 
Τώρα τρέμουν και δειλιούν και δεν θέλουν ούτε να ακούσουν την λέξη Διακοπή Μνηµοσύνου η Αποτείχιση, την ώρα που ο Βαρθολομαίος υπερέβη όλα τα εκκλησιολογικά όρια καί εισήγαγε μέ τήν ψευδοσύνοδο της Κρήτης την παναίρεση του Οικουµενισμού μέσα στον ιερό χώρο της Εκκλησίας, όπως εισήγαγε τον πάπα και άλλους αιρετικούς μέσα στο θυσιαστήριο την ώρα της Επιτελέσεως της Θείας Μυσταγωγίας.
Στην κατηγορία αυτή τών οικουµενιστών επισκόπων ανήκετε ολοφάνερα καί σείς, Σεβασμιώτατε κ. Δαμασκηνέ. Όση προσπάθεια και αν καταβάλλετε, σείς και οι άλλοι επίσκοποι, να εξωραίσετε την ψευδοσύνοδο, δεν πρόκειται νά τό επιτύχετε, διότι αυτή δεν είναι ούτε αγία, ούτε μεγάλη, ούτε σύνοδος, όπως προκύπτει από την αληθή μαρτυρία του πληρώματος της Εκκλησίας.
Επειδή λοιπόν εµπίπτετε σε όσα περί επισκόπων που κηρύσσουν αίρεση διαλαµβάνει ο 15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου του Μ.Φωτίου(861), συνοψίζοντας την Αποστολική και Πατερική Παράδοση, γι᾽ αυτό διακόπτουμε την μνηµόνευση του ονόματός σας κατά τις ιερές ακολουθίες συμβολικά από σήμερα Κυριακή της Ορθοδοξίας. Δεν ανέχεται η ιερατική μας συνείδηση η µεν Εκκλησία διά των Αγίων Πατέρων και των Αγίων Συνόδων να καταδικάζει σήμερα όλες τις αιρέσεις και τους εικονομάχους, σείς όμως να αναγνωρίζετε τις αιρέσεις ως εκκλησίες καί νά συναποτελείτε μέ τούς εικονοµάχους Προτεστάντες το«Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών». Μνηµονεύοντας το όνοµα σας δηλώνουμε ότι ειµαστε και εμείς οικουμενιστές, ότι έχουμε την ίδια πίστη με σας και ψευδόμαστε ενώπιον της Αληθείας, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του θύοντος και θυοµένου επί της Αγίας Τραπέζης, όπως ψεύδονται τώρα και όλοι οι επίσκοποι παλαιάς και νέας Ελλάδος ισχυριζόμενοι εκφώνως ότι ο πατριάρχης Βαρθολομαίος ορθοτοµεί τον λόγο της αληθείας.
Θα χαρούμε πολύ, αν, εφαρµόζοντας και σείς τους Ιερούς Κανόνες, ιδιαίτερα τον 15ο της Πρωτοδευτέρας, μας επαινέσετε για τους αγώνες υπέρ της ευσεβείας η τουλάχιστον µας αφήσετε να επιτελούμετό λειτουργικό έργο στις ενορίες μας. Έτσι έπραξε ο πατριάρχης Αθηναγόρας, όταν οι Αγιορείτες του έκοψαν το µνηµόσυνο. Δεν έλαβε κανένα µέτρο εναντίον τους και έτσι αποφεύχθηκαν τα σχίσματα, τά οποία θα είχαν αποφευχθεί και αν, μετά την μεταρύθμιση τού Ηµερολογίου, η Εκκλησία άφηνε όσους ήθελαν να ακολουθούν το παλαιό Ημερολόγιο µέσα στούς κόλπους της, όπως άφησε καί πολλές τοπικές εκκλησίες και το Άγιον Όρος. Αν αρχίσετε τις διώξεις, σείς θα είσθε παραβάτης των Ιερών Κανόνων και δηµιουργός σχισματικών καταστάσεων. Εμείς δέν θα προκαλέσουμε σχισµα, διότι δεν θα προσχωρήσουμε σε σχισματική οµάδα, ούτε θα µνημονεύουμε άλλον επίσκοπο. 
Θα αναµμένουμε µετά καλών ελπίδων να επαναλάβουμε το μνηµόσυνό σας, όταν δημοσίως και «επ᾽ εκκλησίαις» καταδικάσετε τις αιρέσεις του Μονοφυσιτισμού, του Παπισμού, του Προτεσταντισμού, την παναίρεση του Οικουμενι-σμού καί απορρίψετε την σύνοδο της Κρήτης. Αν παραµείνετε στα οικουμενιστικά σας φρονήματα, δεν θέλουμε του λοιπού να έχουμε καµμία κοινωνία μαζί σας, ακολουθώντας τον άτλαντα της Ορθοδοξίας, τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, ο οποίος συνοψίζοντας την συνοδική καί πατερική παράδοση της Εκκλησίας έλεγε ότι «όλοι οι διδάσκαλοι της εκκλησίας, όλες οι σύνοδοι και όλη η Αγία Γραφή μάς παρακινούν να αποφεύγουμε τους ετεροδόξους και νά μήν έχουμε κοινωνία μαζί τους»[9]. Συνιστούσε να αποφεύγουμε τους λατινόφρονες, αντίστοιχους των σηµερινών οικουµενιστών, όπως φεύγει κανείς από τα φίδια[10]. Είχε την πεποίθηση ότι όσο αποµακρύνεται από τόν λατινόφρονα πατριάρχη και τους οµοίους του τόσο προσεγγίζει προς τον Θεό και τους Αγίους, καί όταν χωρίζεται από αυτούς, ενώνεται μέ τήν αλήθεια και τους Αγίους Πατέρες και Θεολόγους της Εκκλησίας[11].
Εμείς ως µικροί ποιμένες πράξαμε το καθήκον μας. 
Ευχόμαστε και σείς ως μεγαλοποιµένας να πράξετε ο,τι σας φωτίσει ο Θεός.
Με σεβασµο στην αρχιερωσύνη σας.
Πρωτοπρεσβύτερος Γαβριήλ Μαζανάκης
Πρεσβύτερος Εμμανουήλ Σαρρής
Πρεσβύτερος Σπυρίδων Δαμανάκης
Πρεσβύτερος Παύλος Μαζανάκης
(η επιστολή δόθηκε στους επισκόπους όπου υπάγονται οι πατέρες, δηλαδή στον Σεβ. Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Δαμασκηνό, στον Σεβ. Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγένιο, και στον Σεβ. Λάμπης και Σφακίων κ. Ειρηναίο.)

Ελληνισμός και Χριστιανισμός

Επειδή κάποιοι αποτειχισμένοι ιερωμένοι «άλλα φρονούν» και πράττουν, αντίθετα με την εκκλ. Παράδοση!

«Ποῦ ἐκκλησιάζονταν ὅσοι ἔκαναν Ἀποτείχιση;»
-Απαντήσεις από την Εκκλησιαστική Ιστορία και Γραμματεία

ΣΧΟΛΙΟ από τον αποτειχισμένο π. Φώτιο Βεζύνια.

Salpismazois.blogspot.gr/: Η παράδοση της Ορθοδόξου Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, είναι έτσι όπως περιγράφεται στο άρθρο του κ. Νικολάου Μάννη. Λοιπόν ακόμα έχουν κάποιοι Ιεράρχες αμφιβολίες για το τι πρέπει να κάνουν; 
Το Άγιο Όρος αναρωτιέται αν είναι ή δεν είναι η σύνοδος της Κρήτης αιρετική;
Λοιπόν είναι ΑΙΡΕΤΙΚΗ. Και είναι χρέος των Ορθοδόξων -όσων έχουμε απομείνει- να διακόψουμε το μνημόσυνο των ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΦΡΟΝΩΝ. 
Και ο Κύριος της Δόξης, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός θα δώσει την λύση την δική Του για την Εκκλησία Του. 

Μέχρι τότε ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ παιδιά μου, ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ, 
ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΑΝΑΦΟΡΑΝ…

π. Φώτιος Βεζύνιας


ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Αποτείχιση, με απλά λόγια, ονομάζουμε την διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας με τον Επίσκοπο που κηρύσσει αίρεση. Σε Αποτείχιση προέβαιναν πάντοτε οι Ορθόδοξοι σε περίοδο αιρέσεως. Στην εποχή μας, με την μεγάλη αίρεση του Οικουμενισμού, του οποίου φορείς είναι σχεδόν όλοι οι Επίσκοποι των επισήμων Εκκλησιών, η Αποτείχιση είναι επιβεβλημένη, αλλά είναι εύλογο να προκύπτει, σε αυτούς που προβαίνουν σε αυτήν, ένα σοβαρό ερώτημα: "Που θα εκκλησιαζόμαστε πλέον;". Σε αυτό το ερώτημα απαντά η Εκκλησιαστική Ιστορία και Γραμματεία, οι οποίες διασώζουν τα έργα και την διδασκαλία των Ορθοδόξων Πατέρων μας. Ας τα δούμε.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ 

Οι Ορθόδοξοι της Αντιοχείας επί Ευζωΐου
Το 360 επίσημος Επίσκοπος Αντιοχείας, στη θέση του εξορισθέντος Αγίου Μελετίου, τοποθετήθηκε ο Ευζώιος. Ο Ευζώιος ήταν αρειανόφρονας γι' αυτό και οι Ορθόδοξοι "διαχωρισθέντες ἀπὸ τοὺς κακοδόξους, συνηθροίζοντο εἰς τὴν Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν κειμένην ἐν τῇ καλουμένη Παλαιᾷ" (Μελετίου Αθηνών, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος α΄, Βιέννη, 1783, σελ. 349). Χωρίσθηκαν δηλαδή όχι μόνο από τον Ευζώιο, αλλά και από τους συν αυτώ και εκκλησιαζόντουσαν στην παλιά πόλη της Αντιόχειας, σε έναν ναό που είχαν κτίσει οι Απόστολοι. Όπως γράφει ο ιστορικός: "χωρισθέντες ἀπὸ τὴν Ἀρειανικὴν συμμορίαν, τὰς θείας ἐτέλουν λειτουργίας ἐν τῇ καλουμένῃ Παλαιᾷ" (στο ίδιο, σελ. 379).

Οι Ορθόδοξοι της Κωνσταντινουπόλεως από το 350 έως το 379
Το 350 επίσημος Επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, στη θέση του εξορισθέντος Αγίου Παύλου, τοποθετήθηκε ο Μακεδόνιος, ο οποίος ήταν Πνευματομάχος. Μετά τον Μακεδόνιο εκλέχθηκε ο από Αντιοχείας αρειανόφρονας Ευδόξιος. Με τον θάνατο του Ευδοξίου εκλέγεται ο επίσης αρειανόφρονας Δημόφιλος. Όμως ο εξόριστος Άγιος Ευστάθιος Αντιοχείας, ο οποίος κρυβόταν σε κάποιο σπίτι των λιγοστών Ορθοδόξων της Πόλεως χειροτονεί για αυτούς (πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια!) Ορθόδοξο Επίσκοπο τον Ευάγριο. Μόλις το μαθαίνει ο αρειανόφρονας αυτοκράτορας Ουάλης, εξορίζει τον Ευάγριο και δημεύει τους λιγοστούς ναούς των Ορθοδόξων, παραχωρώντας τους στον Δημόφιλο, τον οποίο και αναγνωρίζει ως επίσημο Επίσκοπο της Κωνσταντινουπόλεως. 
Μόλις ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος φθάνει στην Πόλη το 379 (είχε αποσταλεί από την Ορθόδοξη Σύνοδο της Αντιοχείας του 378 ως Επίσκοπος Σασίμων για να οργανώσει την Ορθόδοξη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως) συναντά ένα θλιβερό θέαμα. Οι εναπομείναντες Ορθόδοξοι ήταν ελάχιστοι και ασύντακτοι, εκκλησιάζονταν δε σε βουνά και σπηλιές ή και καθόλου. 
Ας δούμε την περιγραφή του Αγίου: "Τοῦτο τὸ ποίμνιον ἦν, ὅτε μικρόν τε καὶ ἀτελὲς ἦν, ὅσον ἐπὶ τοῖς ὁρωμένοις, καὶ οὐδὲ ποίμνιον, ἀλλὰ ποίμνης τι μικρὸν ἴχνος, ἢ λείψανον, ἀσύντακτον, καὶ ἀνεπίσκοπον, καὶ ἀόριστον, μήτε νομὴν ἐλευθέραν ἔχον, μήτε μάνδρᾳ περιεχόμενον, πλανώμενον ἐν ὄρεσι, καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς, ἄλλο ἀλλαχοῦ διεσπαρμένον τε καὶ διεῤῥιμμένον, ὡς ἕκαστον ἔτυχε σκεπόμενον, ἢ νεμόμενον, καὶ διακλέπτον ἀγαπητικῶς τὴν ἑαυτοῦ σωτηρίαν" (P. G. 36, 460). 
Μόλις φθάνει ο Άγιος Γρηγόριος τότε οι Ορθόδοξοι με την καθοδήγηση του Αγίου ανασυντάσσονται και αποκτούν δικό τους ναό (ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων γράφει πως μετέτρεψαν ένα σπίτι σε ναό!), τον οποίο ο Άγιος ονόμασε "Ἀναστασίαν ὅπως συμβολικῶς τὸ ὄνομα σημαίνῃ τὴν ἐν τούτῳ ἀνάστασιν καὶ ἀναζωογόνησιν τῆς τέως νεκρᾶς ὀρθοδοξίας ἐν Κωνσταντινουπόλει" (Βασιλείου Σμύρνης, Περί του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, Αθήνα, 1903, σελ. 111-112).

Οι Ορθόδοξοι της Κωνσταντινουπόλεως επί Νεστορίου 
Μόλις διαπιστώθηκε πως ο Νεστόριος δεν δεχόταν την υποστατική ένωση των δύο φύσεων του Χριστού μας (και ως εκ τούτου απέρριπτε τον όρο "Θεοτόκος" για την Παναγία μας), οι Ορθόδοξοι εξεγέρθηκαν και εγκατέλειψαν τους ναούς που μνημονευόταν το όνομά του. Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας αναφέρει σε επιστολή του προς τον Άγιο Κελεστίνο, Πάπα Ρώμης, πως το μεγάλο πλήθος των πιστών έχει εγκαταλείψει τους ναούς της Κωνσταντινουπόλεως, εκτός από λίγους αδιάφορους και κόλακες! Και όχι μόνο ο λαός, αλλά και οι μοναχοί και οι αρχιμανδρίτες! Συγκεκριμένα γράφει: "῏Ην ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐπίσκοπος ὀνόματι Δωρόθεος, τὰ αὐτὰ φρονῶν αὐτῷ (τῷ Νεστορίῳ), ἀνὴρ χρειοκόλαξ, καὶ προπετὴς χείλεσι, καθὼς γέγραπται· ὃς ἐν συνάξει, καθεζομένου ἐπὶ τοῦ θρόνου τῆς ἐκκλησίας τοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως εὐλαβεστάτου (σ. ημ. επειδή δεν είχε καθαιρεθεί ακόμη τον προσφωνεί με τον τίτλο "ευλαβέστατο", όπως λέμε σήμερα "σεβασμιώτατος", "παναγιώτατος" κ.τ.ο.) Νεστορίου, ἀναστὰς μεγάλῃ τῇ φωνῇ τετόλμηκεν εἰπεῖν· Εἴ τις Θεοτόκον εἶναι λέγει τὴν Μαρίαν, οὗτος ἀνάθεμα ἔστω. Καὶ γέγονε μὲν κραυγὴ μεγάλη παρὰ παντός τοῦ λαοῦ καὶ εκδρομή (ἔξοδος). Οὐ γὰρ ἤθελον ἔτι κοινωνεῖν αὐτοῖς τοιαῦτα φρονοῦσιν, ὥστε καὶ νῦν ἀποσυνάκτους εἶναι τοὺς λαοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πλὴν ὀλίγων ἐλαφροτέρων καὶ τῶν κολακευόντων αὐτόν. Τὰ δὲ μοναστήρια σχεδὸν ἅπαντα καὶ οἱ τούτων ἀρχιμανδρῖται καὶ τῆς συγκλήτου πολλοὶ οὐ συνάγονται, δεδιότες μὴ ἀδικηθῶσιν εἰς πίστιν, αὐτοῦ καὶ τῶν σὺν αὐτῷ οὓς ἀπὸ τῆς Ἀντιοχείας ἀναβαίνων ἤγαγε, πάντων λαλούντων τὰ διεστραμμένα" (P.G. 77, 81). 

Οι Ορθόδοξοι της Κωνσταντινουπόλεως 
μετά την Ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας
Όταν το 1439 επέστρεψαν από την Φλωρεντία οι ορθόδοξοι επίσκοποι, οι οποίοι είχαν υπογράψει την ψευδοένωση με τους Παπικούς, ο πιστός λαός τους γύρισε την πλάτη αδειάζοντας τους ναούς τους. Ήταν τόσος ο ζήλος του λαού που και υποψία να υπήρχε ότι κάποιος κληρικός ήταν λατινόφρονας εγκατέλειπαν τον ναό! Ο Σιλβέστρος Συρόπουλος αναφέρει ένα χαρακτηριστικό περιστατικό: "Ἱερεύς τις ἠθέλησεν ἰδεῖν ὅπως γίνεται ἡ τοῦ πατριάρχου (σ. ημ. Μητροφάνους του Β΄, λατινόφρονος) πρόβλησις· ὄνομα τῷ ἱερεῖ Θεοφύλακτος. Ἐδανείσατο οὖν ἵππον (οὐδέ γάρ ἐκέκτητο) καί ἦλθεν εἰς τά βασίλεια, καί ἰδών τήν πρόβλησιν, ἦλθε μεθ’ ἡμῶν μέχρι καί τοῦ πατριαρχείου. Εἶτα ὑπέστρεψεν εἰς τό ἴδιον οἴκημα, καί κατά τήν ὥραν τοῦ ἑσπερινοῦ ἐσήμανεν (ἦν γάρ ἡ ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως), καί οὐδείς ἦλθεν εἰς τόν ναόν αὐτοῦ· ὡσαύτως καί εἰς τόν ὄρθρον, καί οὐδείς ἦλθε· ἐξεδέχετο δέ καί εἰς τήν ὥραν τῆς λειτουργίας, ἵνα φέρῃ τις αὐτῷ λειτουργίαν, καί οὐκ ἔφερε· διό οὐδέ ἐλειτούργησεν· Ἀγανακτήσας προσῆλθε τοῖς εἰωθόσιν ἐκκλησιάζεσθαι ἐν τῷ ναῷ καί ἠρώτα τίνος χάριν οὐκ ἦλθον ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἑορτῆς οὔσης; Οἱ δέ ἔλεγον αὐτῷ· Διότι ἠκολούθησας καί σύ τῷ πατριάρχῃ καί ἐλατίνισας. Ἔλεγεν οὖν ὁ ἱερεύς· 
Καί πῶς ἐλατίνισα; ἐγώ ἀπῆλθον ἁπλῶς ἵνα ἴδω τήν τάξιν μόνον ἥν οὐδέποτε εἶδον, καί οὔτε ἐφόρεσα οὔτε ἔψαλα οὔτε τι ἱερατικόν ἐποίησα. Πῶς οὖν ἐλατίνισα; Οἱ δέ εἶπον· 
Ἀλλ’ ἀνεμίχθης καί συνοδοιπόρεις μετά τῶν λατινισάντων ἔμπροσθεν τοῦ λατινόφρονος πατριάρχου καί ἔφθανέ σοι ἡ εὐλογία αὐτοῦ. Τότε ἠγανάκτησεν, ἵνα δυσωπῇ αὐτούς μεθ’ ὑποσχέσεων ἐνόρκων, ὡς οὐκέτι ἀπελεύσεται εἰς τόν πατριάρχην ἤ εἰς τούς πλησιάζοντας αὐτῷ, καί μόλις ἠδυνήθη καταπεῖσαι αὐτούς συνέρχεσθαι πάλιν εἰς τήν ἐκκλησίαν" (V. Laurent, Les mémoires du grand ecclésiarque de l'Église de Constantinople Sylvestre Syropoulos, Paris, 1971, p. 556).
Και το 1452, όταν με το ουνιτικό συλλείτουργο της 12ης Δεκεμβρίου στην Αγιά Σοφιά διακηρύχθηκε η Ψευδοένωση με τους Παπικούς, ο λαός πάλι έδειξε την απέχθειά του αποφεύγοντας να λειτουργείται στον ναό. Γράφει χαρακτηριστικά ο ιστορικός της εποχής Δούκας: "Οἱ δὲ τῆς πόλεως ἀπὸ τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ἐν ᾗ ἐγένετο τάχα ἡ ἕνωσις ἐν τῇ Μεγάλῃ ἐκκλησίᾳ, ὡς Ἰουδαίων συναγωγὴν τοῦτον ἀπέφευγον καὶ οὐκ ἦν ἐν αὐτῇ οὔτε προσφορά, οὔτε ὁλοκαύτωσις, οὔτε θυμίαμα. Εἴ ἔτυχέ τις τῶν ἱερέων λειτουργῆσαι Θεῷ ἐν ἡμέρα ἐπισήμῳ, οἱ προσευχόμενοι μέχρι τῆς ὥρας τῆς προσφορᾶς ἵσταντο· καὶ τότε πάντες ἐξήρχοντο οὕτω γυναῖκες ὡς ἄνδρες, οὕτω μοναχοὶ ὡς μονάζουσαι. Τὶ χρὴ λέγειν; καὶ τὸν ναὸν ὡς βωμὸν (τῶν εἰδώλων), καὶ τὴν θυσίαν (λειτουργίαν) ὡς Ἀπόλλωνι τελουμένην ἐνόμιζον" (P. G. 157, 1072).

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ
Οι Άγιοι Απόστολοι (διά του Αγίου Κλήμεντος, Πάπα Ρώμης) διατάζουν την αποφυγή κάθε είδους συμπροσευχής με τους αιρετικούς: "Eἰ μὴ δυνατὸν ἐν ἐκκλησίᾳ προϊέναι διὰ τοὺς ἀπίστους, κατ' οἶκον συνάξεις, ὦ ἐπίσκοπε, ἵνα μὴ εἰσέρχηται εὐσεβὴς εἰς ἐκκλησίαν ἀσεβῶν· οὐχ ὁ τόπος γὰρ τὸν ἄνθρωπον ἁγιάζει, ἀλλ' ὁ ἄνθρωπος τὸν τόπον. Ἐὰν δὲ ἀσεβεῖς κατέχωσιν τὸν τόπον, φευκτέος ἔστω σοι διὰ τὸ βεβηλῶσθαι ὑπ' αὐτῶν· ὡς γὰρ οἱ ὅσιοι ἱερεῖς ἁγιάζουσιν, οὕτως οἱ ἐναγεῖς μιαίνουσιν. Eἰ δὲ μήτε ἐν οἴκῳ ἅμα μήτε ἐν ἐκκλησίᾳ συναθροισθῆναι δυνατόν, ἕκαστος παρ' ἑαυτῷ ψαλλέτω, ἀναγινωσκέτω, προσευχέσθω, ἢ καὶ ἅμα δύο ἢ τρεῖς· «Ὅπου γὰρ ἂν ὦσι, φησὶν ὁ Κύριος, δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν». Πιστὸς μετὰ κατηχουμένου μήτε κατ' οἶκον προσευχέσθω· οὐ γὰρ δίκαιον τὸν μεμυημένον μετὰ τοῦ ἀμυήτου συμμολύνεσθαι· εὐσεβὴς μετὰ αἱρετικοῦ μήτε κατ' οἶκον συμπροσευχέσθω· «Τίς γὰρ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;»" (P. G. 1, 1136-1137).
Ο Μέγας Βασίλειος συνιστά στους πρεσβυτέρους της Νικοπόλεως, αν οι αιρετικοί κατέχουν τους ναούς, να τελούν τις ακολουθίες στην ύπαιθρο: "Εἰ δὲ ὅτι ὁ δεῖνα τὸν οἶκον κατέχει τῆς προσευχῆς, ὑμεῖς δὲ ἐν τῷ ὑπαίθρῳ προσκυνεῖτε τὸν οὐρανοῦ καὶ γῆς Δεσπότην, τοῦτο ὑμᾶς ἀνιᾷ, ἐνθυμήθητε, ὅτι οἱ μὲν ἕνδεκα μαθηταὶ ἐν τῷ ὑπερῴῳ ἦσαν ἀποκεκλεισμένοι, οἱ δὲ σταυρώσαντες τὸν Κύριον ἐν τῷ περιβοήτῳ ναῷ τὴν Ἰουδαϊκὴν λατρείαν ἐπλήρουν" (P. G. 32, 896-897).
Ο Μέγας Αθανάσιος προτρέπει τους Ορθοδόξους να εκκλησιάζονται μόνοι τους, χωρίς τους κληρικούς τους (όταν εκείνοι είναι αιρετικοί), για να μη κολαστούν μαζί τους: «Ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον ἤ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὡς μετά Ἄννα καί Καϊάφα εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός» (P.G. 35, 33).
Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός ο Β΄ απαγορεύει στους ορθοδόξους να εκκλησιάζονται σε ναούς που λειτουργούν λατινόφρονες: "Ὅσοι τῆς καθολικῆς (ὀρθοδόξου) ἐκκλησίας ἐστὲ τέκνα γνήσια, φεύγειν ὅλῳ ποδὶ ἀπὸ τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων τῇ λατινικῇ ὑποταγῇ, καὶ μηδὲ εἰς ἐκκλησίαν τούτοις συνάγεσθε, μηδὲ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν δἐχεσθε τὴν τυχοῦσαν· κρεῖσσον γάρ ἐστιν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ Θεῷ προσεύχεσθαι καταμόνας, ἢ ἐπ' ἐκκλησίας συνάγεσθαι μετὰ τῶν λατινοφρόνων ὑποταγάτων" (Γερμανού Β΄ Κωνσταντινουπόλεως, Επιστολή Β΄ προς τους Κυπρίους στοΚωνσταντίνου Σάθα, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, τόμος Β΄, Βενετία, 1873, σελ. 18).

Νικόλαος Μάννης

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΡΧΙΣΕ

«Ὑπάρχει ἕνας πόλεμος ποὺ βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη». Ἔτσι ἄρχιζε ἕνα ἄρθρο ποὺ δημοσιεύθηκε στὴν ἑλληνικὴ ἔκδοση τῆς μεγάλης εἰδησεογραφικῆς ἱστοσελίδας Huffington Post στὶς 24 τοῦ περασμένου Φεβρουαρίου. Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ πόλεμος;

«Πρόκειται γιὰ τὸν πόλεμο κατὰ τῶν μετρητῶν», διευκρινίζει ὁ ἀρθρογράφος. Καὶ συνεχίζει: «Διεξάγεται σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ἐνῶ στὴ χώρα μας ἔχει λάβει μία ἰδιαίτερα ἐπιθετικὴ μορφή… Ὅλο καὶ περισσότεροι ἀναλυτὲς κρούουν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου ὅτι ἡ κατάργηση τῶν μετρητῶν στὴ φυσική τους μορφή, μᾶς ὁδηγεῖ σ᾿ ἕναν ὁλοκληρωτισμό, ὅπου ἡ ἰδιωτικότητα καὶ τὰ δικαιώματα τῶν πολιτῶν θὰ περιοριστοῦν δραματικά, καὶ ὅλοι μας θὰ εἴμαστε ἀνυπεράσπιστοι, ὑπὸ τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν παρακολούθηση τοῦ κράτους, τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, τὸν χρηματοπιστωτικὸ τομέα καὶ τοὺς συλλογεῖς προσωπικῶν δεδομένων ἀπὸ τὸν κλάδο τῆς πληροφορικῆς».

Στὴ συνέχεια ἡ Huffington Post Greece παραθέτει συνέντευξη τοῦ κ. Νόρμπερτ Χέρινγκ (Norbert Haring), ἀρθρογράφου στὴ μεγαλύτερη οἰκονομικὴ ἐφημερίδα τῆς Γερμανίας, τὴ Handelsblatt. Ὁ κ. Χέρινγκ ἔχει γράψει πρόσφατα τὸ βιβλίο «Ἡ κατάργηση τῶν μετρητῶν καὶ οἱ συνέπειές της. Ὁδεύοντας πρὸς τὸν ὁλοκληρωτικὸ ἔλεγχο», ποὺ κυκλοφορεῖ καὶ στὰ Ἑλληνικά.
Τὸ σύνηθες ἐπιχείρημα ὅτι μὲ τὴν κατάργηση πληρωμῆς μὲ μετρητὰ θὰ παταχθεῖ ἡ φοροδιαφυγὴ «εἶναι παρατραβη­γμένο καὶ παράλογο». «Παραβλέπεται τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μεγάλες πολυεθνικὲς “ἐξοικονομοῦν” δισεκατομμύρια σὲ φόρους νόμιμα, ἡμινόμιμα ἢ ἐντελῶς παράνομα μέσω τῆς μεταφορᾶς ἠλεκτρονικοῦ χρήματος. 
Οἱ ἐφοριακοὶ τῆς δίωξης οἰκονομικοῦ ἐγκλήματος ποὺ ἐρευνοῦν τέτοιου εἴδους πρακτικὲς κατηγοροῦνται ὡς τρελοὶ καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὶς ὑπηρεσίες τους», λέει ὁ κ. Χέρινγκ. Καὶ φέρνει ὡς παράδειγμα τὸ περιστατικὸ ἑνὸς τέτοιου ὑπαλλήλου ποὺ κατηγόρησε μία τράπεζα γιὰ φοροδιαφυγὴ καὶ τὸν ἔκλεισαν σὲ ψυχιατρεῖο.

Αὐτὸς εἶναι ὁ ἐφιαλτικὸς κόσμος, στὸν ὁποῖο ὁδηγούμαστε μὲ τὴ σχεδιαζόμενη κατάργηση τῶν μετρητῶν καὶ τὸν ἐξ­­αναγ­κασμὸ διενέργειας τῶν συναλλα­γῶν μὲ ἠλεκτρονικὸ χρῆμα, ποὺ τόσο πιεστικὰ ἐπιβάλλει ἡ Κυβέρνηση τῆς χώρας μας τελευταῖα.

Κι αὐτὸ σημαίνει ὅτι οὐσιαστικὰ ἄρχισε παγκόσμιος πόλεμος. Ὅλη δὲ αὐτὴ ἡ ἱστορία ἴσως προετοιμάζει τὸ ἔδαφος γιὰ σύστημα παρόμοιο μὲ αὐτὸ ποὺ τὸ βιβλίο τῆς «Ἀποκαλύψεως» περιγράφει ὅτι θὰ ἔχει ἐπιβληθεῖ τὸν καιρὸ τῆς φρι­κτῆς κυριαρχίας τοῦ Ἀντιχρίστου. Κι ὁ διεστραμμένος κόσμος μας βαδίζει ἀδιάφορος πρὸς αὐτὸν τὸν ἐφιάλτη, γιὰ νὰ πληρώσει ἔτσι ἀκριβὰ τὸ τίμημα τῆς ἀποστασίας του ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου.

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

"Μίσησον τοίνυν καί φεύγε τους βλασφημούντας το Πνεύμα το Άγιον"!

Ὁ ἅγιος Κύριλλος μᾶς συμβουλεύει νὰ μισήσουμε τοὺς πλανεμένους αἱρετικούς, ποὺ ἀξίζουν ἔχθρας ὡς ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μόνο νὰ μὴν ἔχουμε κοινωνία μαζί τους, ἀλλὰ καὶ νὰφεύγουμε μακριά τους γιὰ νὰ μὴν ἐπηρεαστοῦμε ἀπὸ τὶς πλάνες τους. Γιατὶ κάθε αἵρεση, ἀποτελεῖ βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Τοῦτο βέβαια, δὲν σημαίνει ὅτι δὲν τοὺς ἀγαπᾶμε καὶ ὅτι δὲν ἐπιθυμοῦμε τὴν σωτηρία τους, γιατὶ τὸ μῖσος ἀναφέρεται στὰ αἱρετικά τους φρονήματα, καὶ ἡ ἀπομάκρυνση ἀπ' αὐτοὺς γίνεται γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὴν μόλυνση ποὺ ἡ μετ' αὐτῶν ἐπικοινωνία συνεπάγεται. Γράφει:

«Καὶ πολλή τις αὐτῶν ἡ πλάνη, μᾶλλον δὲ ἡ βλασφημία. μίσησον τοίνυν τοὺς τοιούτους καὶ φεῦγε τοὺς βλασφημοῦντας τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον καὶ ἄφεσιν οὐκ ἔχοντας. τίς σοι πρὸς τοὺς ἀνελπίστους κοινωνία τῷ βαπτισθησομένῳ νῦν καὶ εἰς πνεῦμα ἅγιον; εἰ ὁ κολλώμενος τῷ κλέπτῃ καὶ συντρέχων ὑπὸ τιμωρίαν ἐστίν, ὁ προσκρούων πνεύματι ἁγίῳ ποίαν ἕξει τὴν ἐλπίδα;
Μισείσθωσαν καὶ Μαρκιωνισταὶ οἱ περιελόντες τὰ ῥήματα τῆς παλαιᾶς διαθήκης ἀπὸ τῆς καινῆς. πρῶτος γὰρ Μαρκίων ὁ ἀθεώτατος, ὁ πρῶτος τρεῖς θεοὺς εἰπών, εἰδὼς ὅτι ἔγκεινται ἐν τῇ καινῇ μαρτυρίαι περὶ Χριστοῦ τῶν προφητῶν, περιέκοψε τὰς ἐκ τῆς παλαιᾶς διαθήκης μαρτυρίας, ἵνα ἀμάρτυρος μείνῃ ὁ βασιλεύς.μισείσθωσαν οἱ προειρημένοι Γνωστικοὶ μὲν ὀνόματι, τῆς δὲ ἀγνωσίας πεπληρωμένοι, τολμήσαντες τοιαῦτα εἰπεῖν περὶ ἁγίου πνεύματος, ἅπερ ἐγὼ λέγειν οὐ τολμῶ… μισήσωμεν τοὺς μίσους ἀξίους, ἀποστραφῶμεν οὓς ἀποστρέφεται ὁ θεός. εἴπωμεν καὶ αὐτοὶ μετὰ παρρησίας πάσης τῷ θεῷ περὶ πάντων αἱρετικῶν· οὐχὶ τοὺς μισοῦντάς σε κύριε ἐμίσησα καὶ ἐπὶ τοὺς ἐχθρούς σου ἐξετηκόμην; ἔστι γὰρ καὶ ἔχθρα καλή, καθὼς γέγραπται· καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς. ἡ γὰρ πρὸς τὸν ὄφιν φιλία ἔχθραν πρὸς τὸν θεὸν καὶ θάνατον κατεργάζεται. Ταῦτα μὲν οὖν ἡμῖν περὶ τῶν ἀποβεβλημένων εἰρήσθω.

(Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Κατήχησις Α΄ φωτιζομένων).

«Κανείς δεν είναι τόσο τυφλός όσο ο απεσταλμένος μου»!

«Τὸ ἐκκλησίασμα, συστηματικὰ ἀκατήχητο, 
 ἀρχίζει πλέον νὰ μὴν ἀνέχεται τὴν ὑγιῆ διδασκαλία».


Ἡ ἀδιαφορία τῶν σύγχρονων ποιμένων γιὰ τὴν Πίστη πολλαπλασιάζει τὴν ἀδιαφορία τῶν ποιμενομένων καὶ ἔτσι ἡ ἀποστασία ὑλοποιεῖται χωρὶς ἀντιδράσεις. Ἡ ἀποστασία τῶν ποιμένων εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τῆς ἀποστασίας τῶν ποιμενόμενων. 
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας λένε ὅτι ὅσο περνάει ὁ καιρὸς καὶ θὰ πλησιάζει ἡ ἔνδοξη Δευτέρα Παρουσία, θὰ πηγαίνουμε ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο, σὲ σημεῖο νὰ κινδυνεύσουν στὸ τέλος νὰ πλανηθοῦν καὶ οἱ ἐκλεκτοί ώστε «… ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθών, ἆρα εὑρήσει τὴν πίστην ἐπὶ τῆς γῆς;» (Λουκ. ιη΄, 8).

Ἡ ἀνθρωπότητα βαδίζει πρὸς τὰ πίσω, στὶς μέρες τοῦ Νῶε καὶ τοῦ Λώτ (Λουκ. ιζ΄ 26,28). 
Οἱ Οἰκουμενιστὲς σχηματίζουν ἐδῶ καὶ δεκαετίες τὴ μορφὴ ἑνὸς ψευδοχριστοῦ, ἑνὸς εἰδώλου σμιλεμένου μὲ τὴ σμίλη τοῦ διαβόλου. 
Κατὰ τὸν Ἅγιο Νεῖλο τὸν Μυροβλήτη «οἱ ποιμένες ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς θὰ μεταφορφωθοῦν σὲ ἄνδρες κενόδοξους, μὴ γνωρίζοντες παντελῶς τὴν δεξιὰ ὁδὸ ἀπὸ τὴν ἀριστερά». 
Τὸ ἐκκλησίασμα, συστηματικὰ ἀκατήχητο, ἀρχίζει πλέον νὰ μὴν ἀνέχεται τὴν ὑγιῆ διδασκαλία. Οἱ κήρυκες ἐπιλέγουν νὰ μιλοῦν γιὰ αὐτὰ ποὺ δὲν ἐνοχλοῦν τους προϊσταμένους τους παραχώνοντας στὸ περιθώριο τις σωτηριώδεις διδασκαλίες.

Οἱ Οἰκουμενιστές, οἱ νεοφανεῖς αὐτοὶ ἐπιβάτες τῆς Ὀρθοδοξίας προβάλλουν μόνο τὸ ὅραμα τῆς εἰρήνης καὶ τῆς συμφιλίωσης, γιατὶ εἶναι βολικὸ καὶ εὐχάριστο γιὰ ὅλους. 
Διδάσκουν κατὰ κόρον τὴν εἰρήνη καὶ την συμφιλί­ω­ση ἀφοῦ μὲ αὐτὰ μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἀπόλαυση τῶν ἀγαθῶν τῆς γῆς. Εἶναι ἀνοιχτοὶ πρὸς κάθε συνεργασία μὲ τὸν Ἄννα καὶ τὸν Καϊάφα ἀρκεῖ ὅλοι νὰ περνάνε καλά. Στοχεύουν στὴ συνεργασία γιὰ μιὰ παγκόσμια συνεννόηση καὶ ἀλληλοκατανόηση χωρὶς τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ αὐτή (στὴν ἀνόθευτή της μορφὴ) εἶναι ἐμπόδιο.

Ἡ εἰρήνη γιὰ τὴν ὁποία μιλάει σήμερα ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ «Νέα Τάξη» εἶναι ἡ συνθηκολόγηση μὲ τὸ ψεῦδος. Εἶναι ἕνας πολτὸς συμβιβασμῶν καὶ ὑπολογισμῶν. Παζαρεύουν μιὰ εἰρήνη εὐνοϊκὴ γιὰ τὴν σάρκα καὶ φονικὴ γιὰ τὸ πνεῦμα. 
Ἡ εἰρήνη ποὺ θέλουν νὰ φέρουν δὲν εἶναι ἐκείνη ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὴν κατανίκηση τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ ἐκείνη ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὴν ἀφασία τῆς ἧττας. Ἡ εἰρήνη τῶν συνειδήσεων ποὺ ἐπιδιώκουν εἶναι τὸ τερατούργημα ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὴ μίξη τοῦ καλοῦ μὲ τὸ κακό, τῆς ἀρετῆς μὲ τὴν ἁμαρτία, τῆς Ἀλήθειας μὲ τὸ ψέμα.
Οἱ Οἰκουμενιστὲς προσπαθοῦν νὰ συγχωνεύσουν τὴν σωτηριώδη Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ μὲ μία παγκόσμια διοικητικὴ δεοντολογία ποὺ ἀφορᾷ στὶς κοινωνικὲς καὶ ἐθνικὲς σχέσεις. Ζητοῦν μιὰ ἐπιφανειακή προσέγγιση ἀδιαφορῶντας γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ διάσταση. 

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὅμως δὲν διαλέγονταν μὲ ἀλλόθρησκους καὶ αἱρετικοὺς γιὰ νὰ βροῦν μιὰ βολικὴ μέση λύση. Ὁμολογοῦσαν τὴν ἀλήθεια καὶ ἀνέτρεπαν τοὺς ἰσχυρισμούς τους, χωρὶς διπλωματικὲς καὶ δόλιες στρεβλώσεις. Ποτὲ δὲν ἦλθαν σὲ συμβιβασμοὺς μὲ αἱρετικὲς ἐκκλησίες. Ὁ διάλογος ἦταν πάντοτε δημόσιος καὶ ἀπέβλεπε στὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν κι ὄχι στὸν συμψηφισμό. Δὲν ἦταν συζήτηση Ἐκκλησίας μὲ «Ἐκκλησία», ἀλλὰ διάλογος τῆς Ἐκκλησίας μὲ ψυχὲς ποὺ εἶχαν χάσει τὸν δρόμο τους.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ψάχνει μιὰ χρυσὴ τομὴ γιὰ νὰ κόψει περισσότερα εἰσιτήρια στὸ διεθνές θέατρο τῆς δημοφιλίας. Δὲν ψάχνει τίποτα, γιατὶ ἔχει τὸ πᾶν. Δὲν ζητᾷ ὁ Χριστὸς τὴν ἕνωση τῶν θρησκειῶν ἀλλὰ ὁ κόσμος. Δὲν ζητᾷ ὁ Χριστὸς τὴν ἕνωση τῶν νοητικῶν θρησκευτικῶν κατασκευασμάτων τῆς ἀνθρώπινης ὑπερηφάνειας μὲ τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας Του. Ὅσοι μιλοῦν γιὰ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν δέχονται ὅτι ὁ Χριστός ἔχει ἐγκαθιδρύσει μιὰ ἐλαττωματικὴ καὶ ἀτελῆ ἐκκλησία. 
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι Καθολική, γιατὶ περιέχει τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴ Χάρη ὁλόκληρη, σὲ πληρότητα. Ἡ ἔννοια τῆς Καθολικότητας δὲν εἶναι ἔννοια ἀριθμητική, γεωγραφικὴ ἢ ἕνας τύπος παγκο-σμίου ὀργανώσεως, ὅπως τὴν ἀντιλαμβάνονται οἱ παπικοί.

Ἡ ἐπιχειρούμενη προσέγγιση τῶν ἑτερόδοξων πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία εἶναι ὑποκριτικὴ καὶ δόλια. Δὲν δείχνει καμία πραγματικὴ νοσταλγία ἐπιστροφῆς στὶς ρίζες τῆς Πίστεως. Ἂν ἐπιζητοῦσαν εἰλικρινὰ αὐτὴ τὴν ἐπιστροφὴ θὰ ἀντλοῦσαν ἀπευθείας τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων καὶ Ἁγίων κι ὄχι ἀπὸ τοὺς συσχετισμοὺς τῶν δυνάμεων στὰ συνέδριά τους.

Οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν σωτηρία ἀλλόθρησκων καὶ ἑτερόδοξων γιατὶ δὲν πιστεύουν οἱ ἴδιοι στὴν μοναδικότητα τῆς διὰ Χριστὸν σωτηρίας. Ἐργάζονται γιὰ μιὰ ἑνότητα ποὺ θὰ εἶναι μιὰ ἕνωση μὲ τὰ ἀντίθετα καὶ ὄχι ἕνωση μὲ τὰ ἀντίθετα ποὺ μετεστράφησαν σὲ ὅμοια. Οἱ Οἰκουμενιστὲς φτιάχνουν ἕναν Χριστὸ ποὺ νὰ τοὺς ὑπηρετεῖ. Ἕναν Χριστὸ ποὺ νὰ συμμετέχει στὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο τοῦ παγκόσμιου διευθυντηρίου. Ἕνα Χριστὸ ποὺ νὰ κάνει τὶς πέτρες ψωμιὰ γιὰ νὰ χορτάσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ ἔτσι νὰ αὐξάνει ἡ δόξα καὶ ἐξουσία τους, ἀναγκάζοντας τοὺς ἀνθρώπους νὰ ὑποταχθοῦν.

Μὲ ἄλλα λόγια, δὲν ἐργάζονται γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ γιὰ τὸν ἀντίχριστο. Ὁ Χριστὸς θὰ μείνει μέχρι τὴν Δευτέρα Παρουσία ταπεινὸς καὶ κρυμμένος
Μακριὰ ἀπὸ τὶς γήινες ἐξουσίες, μακριὰ ἀπὸ τὶς γήινες ἀνέσεις, χωρὶς νὰ ἀναγκάζει κανέναν νά Τον ἀκολουθήσει καὶ ζητῶντας ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ θὰ ἔρθουν κοντά Του, νά Του μοιάζουν στὴν ταπείνωση καὶ στὴν ἀφάνεια. Οἱ Οἰκουμενιστὲς κατάσκευάζουν ἕνα Χριστὸ ποὺ μιλᾷ γιὰ αὐτὴ τὴ ζωὴ καὶ ὄχι γιὰ τὴν ἄλλη. Ἕνα Χριστὸ ποὺ προσφέρει τὰ ἀγαθὰ αὐτῆς τῆς ζωῆς καὶ ὄχι τῆς ἄλλης. Τὰ πνευματικὰ σκαλιὰ ποὺ βάδισαν οἱ Πατέρες καὶ μᾶς τὰ παρέδωσαν γιὰ νὰ ἀνεβοῦμε κι ἐμεῖς στὸν οὐρανό, τοὺς ἀηδιάζουν.
Δὲν ἐπιζητοῦν τὸν ἀρχηγὸ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ἀλλὰ τὸν ἀρχηγὸ τοῦ νῦν αἰῶνος. 
Δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ποιμνίου. Τοὺς ἐνδιαφέρει μόνον ἡ ἐπίγεια δύναμη, ποὺ δίνει ἡ ἑνότητα κάτω ἀπὸ μιὰ ἐνιαία ἐξουσία. 
Ὁ Χριστὸς ἔβαλε μέσα στὸν κόσμο τὴν Ἐκκλησία καὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς βάζουν μέσα στὴν Ἐκκλησία τὸν κόσμο. Ὁ Οἰκουμενισμός «Ἄλλον Ἰησοῦν κηρύσσει ὃν οὐκ ἐκηρύξαμεν» (Β΄Κορ. ια΄ 4).

Ξέρουν πολὺ καλὰ ὅτι Καθολικοί, Προτεστάντες, Μουσουλμάνοι καὶ Ἰουδαῖοι δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ γίνουν Ὀρθόδοξοι. Ὅμως αὐτὸ δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει. Δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν χαμένων προβάτων στὴν μάντρα τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιδιώκουν ἕναν συμβιβασμὸ καὶ μιὰ φαινομενικὴ συμφωνία, ἀφοῦ ἔχουν πάψει νὰ εἶναι Ὀρθόδοξοι. 

Δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν ἀλήθεια, οὔτε γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Μέσα τοὺς ἐνεργεῖται ἤδη τὸ μυστήριο τοῦ Ἀντίχριστου. «Ὅ,τι μέλλει νὰ γίνει, ἤδη γίνεται» (Ἐκκλ. γ΄ 15). 
Εἶναι ἐργάτες τοῦ ἀντίχριστου σὰν τοὺς Ἑβραίους.

Οἱ Ἑβραῖοι περίμεναν τὸν Μεσσία ἐπὶ αἰῶνες, καὶ ὅταν ἦλθε, δὲν τὸν δέχτηκαν, γιατὶ δὲν ἦταν αὐτὸ ποὺ περίμεναν. Στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ δὲν μπόρεσαν νὰ ἀναγνωρίσουν τὸν Μεσσία. Γι’ αὐτὸ Τὸν σταύρωσαν καὶ ἄρχισαν νὰ ψάχνουν κάποιον ἄλλον. 
Αὐτὸν ποὺ θὰ τοὺς δώσει ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ποὺ πόθησαν καὶ δὲν τοὺς ἔδωσε ὁ Χριστός. Αὐτὸν ποὺ μὲ τὴν ἐξουσία του θὰ ὑποτάξει σὲ ἕνα κράτος ὅλα τὰ ἔθνη καὶ τὶς φυλὲς τῆς γῆς. Και αὐτό τό κράτος νά εἶναι τό Ἑβραϊκό.

Αὐτὸς (ὁ ἀντίχριστος) ὅταν φανερωθεῖ μέσα στὴν ἱστορία δὲν θὰ ἔχει κέρατα καὶ οὐρά, οὔτε θὰ κάνει ἀνήθικα ἔργα. Θὰ ἔλθει ἔτσι ποὺ πολὺ λίγοι θὰ καταλάβουν ποιός εἶναι. 
Θὰ ἔλθει σὰν εὐεργέτης τῆς ἀνθρωπότητας καὶ ἰδανικός ἀρχηγός της. Ἡ ἀνθρωπότητα θὰ δεῖ στὸ πρόσωπό του τὸν μεγαλύτερο εὐεργέτη της καὶ μὲ ἀγαλλίαση θὰ τοῦ παραχωρήσει τὴ γενικὴ ἀρχηγία τοῦ παγκόσμιου κράτους. Θὰ ἐπιδιώξει νὰ καταργήσει τὴν πεῖνα καὶ τὴν ἀνέχεια καὶ νὰ γεμίσει τοὺς ἀνθρώπους μὲ ὑλικὰ ἀγαθά. 
Γεμίζοντας ἔτσι τὶς καρδιές τους ἡδονὴ καὶ καλοπέραση, δέν θά ἀφήνει χῶρο γιὰ τὸν ἀληθινὸ Θεό.

Ἡ ἕνωση τῶν «χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν» εἶναι ἀναπόφευκτη ὅπως καὶ γενικῶς ἡ ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν. Στὸ βασίλειό του ὁ ἀντίχριστος δὲν θὰ ἀνεχθεῖ παραφωνίες, δὲν θὰ ἀνεχθεῖ θρησκευτικὰ χαρακώματα, οὔτε μαλώματα γιὰ θεοὺς καὶ δόγματα. 
Θὰ καθίσει στὸ θρόνο του ὡς Θεὸς καὶ θὰ προσκυνηθεῖ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τῆς γῆς (Ἀποκ. 13,7-8).

Οἱ Οἰκουμενιστὲς προσπαθοῦν νὰ «ἐξυγιάνουν» τὴν Ὀρθοδοξία σύμφωνα μὲ τὴν πνευματικὴ τους σηψαιμία καὶ τὰ γούστα ἑνὸς παρηκμασμένου, ὑλιστικοῦ καὶ ἀδιάφορου ὄχλου. Τιμὴ γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὲς πλέον δὲν εἶναι ἡ συμπόρευση μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἀλλὰ μὲ τοὺς καθηγητὲς τῆς Προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ τὴν Ἰησουΐτικη αὐλὴ τοῦ Πάπα. Ἔγραφε ὁ π. Ἐπιφάνειος Θεοδωρόπουλος: «Πολλὰ τέρατα ἐγέννησεν ἐν τοῖς καιροῖς ἡμῶν ὁ άδης, ἀλλ’ ἰσομέγεθες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ οὐδέν».[1]

Ὅσοι πραγματικὰ ποθοῦν τὸν Θεὸ ἂς πάψουν νὰ μιλοῦν γιὰ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν. 
Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐπιδέχεται ἕνωση, γιατὶ ποτὲ δὲν διεσπάστηκε. Ὅσοι ἔφυγαν ἀπὸ αὐτὴν δὲν πῆραν τίποτε μαζί τους καὶ κανένα κομμάτι της δὲν κληρονόμησαν. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν κληρονομεῖται, οὔτε μεταβιβάζεται ὡς τίτλος ἰδιοκτησίας σὲ ἄνομους καὶ ἀσεβεῖς παραλῆπτες. Ὅσοι ἀγνόησαν ἢ περιφρόνησαν τὸν Χριστό, τοὺς περιμένει ἡ ρομφαία ποὺ ἀκονίζεται (Ἰεζ. 21,9).

Τὸ πιὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι τὸ κακὸ θα ἐμφανίζεται στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων σὰν καλό
Ἡ καταστροφὴ στὴν ὁποία ὁδηγεῖται ἡ ἀνθρωπότητα, θὰ ἔχει τὴν μορφὴ τῆς πιὸ μεγάλης ἐπιτυχίας. Θὰ εἶναι ἡ κορυφὴ τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ, τὸ ἀποκορύφωμα τῆς ἀνθρώπινης ματαιοδοξίας, ἡ κορώνα τῆς ἀνθρώπινης οἰήσεως. Ἡ καταστροφὴ θὰ εἶναι ἡ ὁλοκλήρωση τῶν πόθων μιᾶς μᾶζας ἀνθρώπων, μέσα στὴν ὁποία θὰ κολυμπάει ἐλεύθερα καὶ ἀνενόχλητα κάθε πάθος καὶ κάθε ψέμα.

Ὁ διάβολος θὰ ἐνεργεῖ ὡς ἄγγελος φωτός. Θὰ κηρύσσει ἕναν Χριστιανισμὸ μὲ κάποιες «μικρές» διαφορὲς ἀπὸ τὸν πραγματικό. Ὅπως μιὰ πυξίδα καραβιοῦ ἔχοντας κάποιες μικρὲς ἀποκλίσεις ἀπὸ τὴν κανονικὴ ὁδηγεῖ τὸ καράβι στὰ βράχια, ἔτσι θὰ χάνονται καὶ οἱ ἐκλεκτοί, μιὰ ποὺ οἱ ἄλλοι θὰ εἶναι ἤδη δικοί του. Θὰ διδάσκεται ἕνας «βιοποριστικός» χριστιανισμός, εὐχάριστος, μεταλλαγμένος, βολικός, γεμάτος κοσμικὴ ἀγάπη καὶ εἰρήνη. Πλάθεται ἀπὸ τώρα ἕνας Χριστιανισμὸς συμβατὸς μὲ τὶς πλάνες τοῦ κόσμου.

Ὅταν εἶπε ὁ Κύριος: «πολλοὶ ἐλεύσονται ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου λέγοντες, ἐγώ εἰμί ὁ Χριστός, καὶ πολλοὺς πλανήσουσι» (Ματθ. 24,5), δὲν μιλοῦσε γιὰ τοὺς φανεροὺς ἐχθροὺς τοῦ ποιμνίου Του, δηλαδὴ τοὺς ὑλιστές, τοὺς Μαρξιστές, τοὺς ἄθεους, τοὺς ἀλλόθρησκους ἀλλὰ γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐμφανίζονται σὰν φίλοι Του, σὰν δικοί Του. Ἀπὸ αὐτοὺς θέλει νὰ γλιτώσει ὁ Χριστὸς τοὺς πιστούς, γιατὶ αὐτοὶ εἶναι ὁ μεγάλος ἐχθρός, οἱ ὑποκριτές, «οἱ δυνάμενοι πλανῆσαι».

Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἡ κοινωνία τοῦ ἀντίχριστου. Μέσα σ’ αὐτὴν τὴν κοινωνία, οἱ λίγοι ποὺ θὰ μείνουν γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ θὰ ἀποτελοῦν τὴν πέτρα τοῦ σκανδάλου, τὴν μόνη παραφωνία μέσα στὴν διαβολικὴ ἁρμονία. Ὅσοι πιστοὶ ἐμμένουν στὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἐμπαίζονται ἤδη, περιφρονοῦνται καὶ διώκονται. Χαρακτηρίζονται «ψυχοπαθολογικὲς προσωπικότητες», «Ταλιμπάν», «ὑπερορθόδοξοι» καί «φανατικοί» ποὺ ἀπώλεσαν τὴν ἀγάπη. Ὁ Οἰκουμενισμὸς καθιερώνει μιὰ κατάσταση ὅπου «Ἕν ἐστιν ἔγκλημα νῦν σφοδρῶς ἐκδικούμενον [τιμωρούμενο], ἡ ἀκριβὴς τήρησις τῶν πατρικῶν παραδόσεων».[2]

Οἱ Ὀρθόδοξοι ὅμως δὲν ζοῦνε γιὰ τοῦτον τὸν κόσμο. Αὐτὸν τὸν κόσμο τῆς ἐξορίας δὲν τὸν ἔχουν παραδεχτεῖ ποτὲ γιὰ πατρίδα τους καὶ οὔτε θελήσανε νὰ τὸν στολίσουνε μὲ ψέματα, σὰ νὰ ἐπρόκειτο νὰ ζήσουνε σ’ αὐτὸν γιὰ πάντα. Ζοῦνε σὲ τούτη τὴ γῆ σὰν προσφυγες. 
Μὲ μιὰ νοσταλγία. Τὴ νοσταλγία τοῦ Παραδείσου ποὺ ἔχασαν. Τὴν νοσταλγία τῆς πατρίδας. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἑτοιμάζει καμιὰ ἐπίγεια βασιλεία, καμιὰ ἐπίγεια πολιτεία. 
Δὲν ἔχει τίποτε τὸ κοινὸ μὲ τοὺς πολιτισμοὺς καὶ τὰ ἐγκόσμια συστήματα. 
Δὲν ἔχει τίποτε τὸ κοινὸ μὲ τοὺς καίσαρες καὶ τοὺς παποκαίσαρες. Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἐπιδιώκουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου βρίσκονται στὸ ἐπίπεδο τῆς φθορᾶς. 
Ἡ Ὀρθοδοξία σκέπτεται, ζεῖ καὶ κινεῖται μέσα στὸν κόσμο τῆς ἀφθαρσίας.

Κάποτε θὰ κριθοῦμε γιὰ τίς ἁμαρτίες μας, τὰ ἀσήμαντα καὶ ἐλλιπῆ μας ἔργα, ἂς μὴν κατηγορηθοῦμε ἐπιπλέον γιὰ τὴν ἀποδοχὴ νοθευμένων καὶ διεστραμμένων δογμάτων. 
«Ἂς ξεκινήσουμε πρὸς τὰ κεῖ ποὺ οἱ μάρτυρες τῆς πραγματικῆς Πίστης βάδισαν», κατὰ τὴν προτροπὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς[3]. 

Αὐτὸς ὁ κόσμος κάποτε θὰ τελειώσει, εἶναι ἕνα πλοῖο ποὺ βυθίζεται. Ὁ Θεὸς δὲν θὰ ζητήσει ἀπὸ ἐμένα καὶ σένα, ἀγαπητὲ ἀναγνώστη, νὰ σώσουμε τὸ πλοῖο. Τὸ αἷμα τῶν πνιγμένων θὰ τὸ ἀπαιτήσει ἀπὸ τοὺς Ποιμένες, ἀλλὰ θὰ ἐλεγχθοῦμε κι ἐμεῖς γιὰ τὸ ἂν δώσαμε ἕνα χέρι βοήθειας στοὺς ναυαγούς (Ἰεζ. 33,1-10).

Ἂς ἀκολουθήσουμε τοὺς Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τοὺς Ἐπισκόπους τῶν διωγμῶν καὶ τοὺς Ἁγίους ποὺ ἔγιναν δοχεῖα τῆς Χάριτος. Αὐτοὺς ποὺ μὲ τὰ σακατεμένα κόκαλα κάτω ἀπὸ τὰ φτωχά τους ρᾶσα περιέφεραν τὴν Ἀλήθεια στὸν κόσμο. 
Ἂς ἔχουμε στὴν καρδιά μας τὴν εἰκόνα τῶν Ἁγίων Παφνουτίου καὶ Ποτάμωνα νὰ μπαίνουν στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ὑποβασταζόμενοι ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον. Μονόφθαλμοι καὶ οἱ δύο ἀπὸ τὰ βασανιστήρια.

Ἂς ἔχουμε σὰν φάρο τοὺς Ὁμολογητὲς ποὺ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ γλιτώσουν ἀπὸ τὰ ματωμένα χέρια τῶν Διοκλητιανῶν καὶ Μαξιμιανῶν γιὰ νὰ ὁρίσουν στὶς Συνόδους τὰ σωτηριώδη δόγματα.
Ἂς κρατήσουμε τὰ λόγια τοῦ Μ. Ἀθανασίου μέσα μας:
«Πρῶτα καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα νὰ προβάλλεται ἡ Ἀλήθεια. 

Καλύτερα νὰ διωκόμαστε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς παρὰ νὰ γίνουμε μιμητὲς τοῦ Ἰούδα».

Δύναται άραγε να καταπολεμηθεί η Αίρεση από τον Αποστατημένο Άνθρωπο;


«Σκεφτόμαστε τις πιθανές συνέπειες των αγωνιστικών σχεδίων μας (για αποτείχιση), και αρχίζουμε να 'κουτσουρεύουμε' τους Κανόνες. …
Κι αφού δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τον κανόνα επακριβώς …τον βαπτίσουμε δυνητικό, αντί να είμαστε ειλικρινείς στον εαυτό μας και απέναντι στους ανθρώπους και να πούμε “λυπάμαι αδελφέ, γνωρίζω ότι δεν εφαρμόζω τον κανόνα όπως πρέπει, αλλά μέχρι εκεί μπορώ».

Όπως λίγο έως πολύ οι περισσότεροι γνωρίζουμε, ζούμε ήδη ημέρες αποκαλυπτικές. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ατομικός επιστήμονας για να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στις μέρες μας ένα παγκόσμιο σατανικό σχέδιο, που κύριο σκοπό έχει την 'αχταρμοποίηση' / διάλυση των πάντων μέσω της κατάλυσης των τριών μεγίστων ιεροτάτων θεσμών (Πίστη, Πατρίδα, Οικογένεια), σε βαθμό μάλιστα που να αδυνατεί ο κοινός νους να παρακολουθήσει την ταχύτητα με την οποία διαδέχονται τα γεγονότα το ένα μετά το άλλο.
Μυστηριωδώς άλυτες διαδοχικές οικονομικές κρίσεις 'χρέους' σε όλη τη γη, εθνικές προδοσίες εκ των έσω, φανερή εισχώρηση των μασονικών ιδεών και πρακτικών παντού (έστω και ως φρόνημα μόνο), αμνήστευση και προώθηση σοδομισμού από τα σχολεία, πανσεξουαλισμός παντού, επισημοποίηση κάθε είδους ανωμαλίας (ακόμα και παιδεραστίας και κτηνοβασίας σε συγκεκριμένες 'ανεπτυγμένες' χώρες του δυτικού 'πολιτισμού'), σατανιστικές τελετές σε εγκαίνια μεγάλων δημοσίων έργων αλλά και σημαντικών αθλητικών διοργανώσεων, τηλεοπτική διαφήμιση και συστηματική προώθηση ηλεκτρονικού φακελώματος 'για το καλό μας', και η λίστα δεν έχει τελειωμό!
Μόνο ένα ή δύο από τα παραπάνω αν συνέβαιναν παλαιότερα, θα θεωρούνταν αδιανόητα από την κοινή γνώμη και θα προκαλούσαν ασύλληπτο σοκ και δέος στους πάντες. 
Σήμερα όμως; Σήμερα απλά εκλαμβάνονται ως θλιβερά γεγονότα και όχι άξια σθεναρής αντίδρασης ή έστω μιας υποτυπώδους διαμαρτυρίας. Κάποια χρόνια πριν θα αποτελούσαν την κύρια συζήτηση μεταξύ των πολιτών στις συναντήσεις, στα καφενεία, κλπ και ο προβληματισμός θα ήταν διάχυτος παντού. Σήμερα μην τολμήσει κανείς να μιλήσει γι' αυτά στον πλησίον του: Θα ακούσει κατηγορίες του τύπου “Είσαι εθνικιστής, ομοφοβικός, ρατσιστής, φανατικός, καθυστερημένος”, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ότι αυτά είναι θεωρίες συνωμοσίας (αφού δεν τα λένε τα επίσημα δελτία ειδήσεων), ή ότι “Μην στεναχωριέσαι διότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα”! Ή ακόμα χειρότερα “Άσε μας, έχουμε τα δικά μας προβλήματα για να ασχοληθούμε με αυτά”! 
Το συμπέρασμα; Αδιαφορία για όλα τα παραπάνω, ή ακόμα και συμπόρευση με αυτά λόγω 'προόδου' / 'μόδας' ή ατομικών συμφερόντων. Με λίγα λόγια, η μέγιστη πνευματική κατάπτωση στα χρονικά του ανθρωπίνου είδους μέχρι σήμερα, συμπόρευση με το σατανά, πραγματική ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ...

Βέβαια όλα αυτά για τους Χριστιανούς δεν είναι (ή δεν θα έπρεπε να είναι) άγνωστα. 
Ο Κύριος μάς έχει δώσει εντολή (δηλαδή είμαστε υποχρεωμένοι) να μελετούμε τα σημεία των καιρών ώστε να ξέρουμε πού βρισκόμαστε και να προετοιμαζόμαστε πνευματικά «Υποκριταί, το μεν πρόσωπον του ουρανού γινώσκετε διακρίνειν, τα δε σημεία των καιρών ου δύνασθε γνώναι;» (Ματθ. ις΄, 3). Ανοίγοντας την Αγία Γραφή, θα δούμε ότι ο Απόστολος Παύλος έγραφε στον Τιμόθεο για τα έσχατα χρόνια:
«Στά τελευταῖα χρόνια τοῦ κόσμου θά ἔλθουν δύσκολες ἡμέρες διότι οἱ ἄνθρωποι τῶν ἐσχάτων χρόνων θά εἶναι φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, τά παιδιά δέν θά ὑπακούουν στούς γονεῖς, ἀχάριστοι, δέν θά σέβονται τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς Πίστεώς μας, δέν θά ἔχουν ἀγάπη καί στοργή μέσα τους, δέν θά συγχωροῦν εὔκολα, θά διαβάλλουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, δέν θά εἶναι ἐγκρατεῖς, θά εἶναι σάν ἄγρια καί ἀνήμερα θηρία, δέν θά εἶναι φίλοι τοῦ καλοῦ καί ἀγαθοῦ, θά εἶναι προδότες, προπετεῖς, σκοτισμένοι, φίλοι τῶν ἡδονῶν παρά φίλοι τοῦ Θεοῦ, καί τό κυριώτερον θά ἔχουν μία ἐξωτερική ἐμφάνιση καλοῦ καί πιστοῦ ἀνθρώπου, θά γνωρίζουν πολλά γύρω ἀπό τόν Θεόν καί τήν Πίστη του, ἀλλά ἐσωτερικά θά εἶναι ἄδειοι, κενοί, δέν θά ἔχουν τόν Θεόν μέσα τους, οὔτε τίς ἀρετές καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». (Β΄ Τιμ. γ΄, 1-5)
Προσκαλείται ο αναγνώστης να αναλύσει ένα-ένα τα παραπάνω χαρακτηριστικά των ανθρώπων των εσχάτων χρόνων, έτσι όπως τα αναφέρει ο πρωτοκορυφαίος απόστολος των εθνών. Δεν είμαι σίγουρος αν θα μπορούσε να περιγραφεί η εποχή μας με καλύτερο τρόπο!...
Αλλά σχετικά με το ποιά εποχή διανύουμε μας πληροφορούν και άλλοι πιο πρόσφατοι άγιοι Πατέρες, όπως ο π. Σεραφείμ Ρόουζ: «Είναι πράγματι πιο αργά από ό,τι σκεφτόμαστε: η Αποκάλυψη είναι τώρα». Και «…Οι έσχατοι χρόνοι είναι ήδη εδώ. Βλέπουμε καθαρά την προετοιμασία της εποχής του Αντιχρίστου».
Αλλά και η άποψη του αρχιεπισκόπου Αβερκίου σχετικά με τον σύγχρονο κόσμο ήταν φρόνιμη, ακριβής και τελείως εμπνευσμένη από την Αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας: Δίδασκε πως ζούμε στην εποχή της αποστασίας, της έκπτωσής μας από την αληθινή Χριστιανοσύνη, όπου το «μυστήριο της ανομίας» έχει εισέλθει στο τελευταίο στάδιο της προετοιμασίας για τον «άνθρωπο της αμαρτίας», τον Αντίχριστο».
Πώς όμως φτάσαμε έτσι 'ξαφνικά' σε αυτή την κατάσταση; Αν ανατρέξουμε ιστορικά θα διαπιστώσουμε ότι δεν ήταν καθόλου ξαφνικά. Αυτή η προσπάθεια επιβολής των αντίχριστων αποκρυφιστικών αθεϊστικών ιδεολογιών ξεκίνησε αιώνες πριν από τη δυτική Ευρώπη. Μάλιστα δεν έγινε απότομα, αλλά σταδιακά, μέσα στο παχύ σκοτάδι της αθεΐας και του αντι-Χριστιανισμού, και ήταν αποτέλεσμα πλάνης, σταυροφοριών και αιρετικών αντιλήψεων στη δυτική, φραγκική πλέον, Ευρώπη μετά την αποστασία και χωρισμό της από την Εκκλησία (1054μ.Χ.). 
Ακολούθησαν οι ακόμα πιο αντίχριστες και αθεϊστικές ιδεολογίες της κομουνιστικής επανάστασης του Μαρξ αλλά και του εθνικοσοσιαλισμού-ναζισμού, και οι δύο όντας εμπνεύσεως των γνωστών αποκρυφιστικών κύκλων. Τα κινήματα αυτά μετεξελίχθηκαν μετά τον Β' ΠΠ σαν Νεο-Εποχιτικός πνευματικός ανθρωπισμός ή ουμανισμός και με βασική πίστη ότι “ο άνθρωπος έχει θεία φύση κι επομένως είναι ουσιαστικά ένας 'θεός' ή ένας φωτισμένος 'υπεράνθρωπος'... Ο άνθρωπος ανυψώνεται σε κυρίαρχη θεότητα” (Randall N. Baer πρώην ηγετικό στέλεχος του κινήματος). 
Φυσικά χωρίς τη βοήθεια και χάρη κανενός Θεού!! Μια πιο προσεκτική προσέγγιση αποδεικνύει ότι όλα τα παραπάνω κινήματα ήταν στην ουσία συστήματα 'παγκοσμιοποίησης δια της βίας' και η προέλευσή τους έχει αρχή την αποστασία από τον Τριαδικό Θεό, όντας δαιμονική (με ιδεολογικό περιτύλιγμα!). 
Ο Άγιος Σεραφείμ Ρόουζ προέβλεψε την πτώση του αθεϊστικού κομμουνισμού στη Ρωσία και την άνοδο του νέου παγκόσμιου συστήματος που θα κτιζόταν πάνω στα θεμέλια του κομμουνισμού: Τη σημερινή λεγόμενη Νέα Παγκόσμια Τάξη, ή Νέα Εποχή, που στόχο έχει την κατάλυση των τριών προαναφερθέντων θεσμών (Πίστη, Πατρίδα, Οικογένεια) με απώτερο σκοπό την προετοιμασία του εδάφους για την έλευση του αντίχριστου. 
Ειδικά προωθεί πλέον φανερά την 'ένωση' όλης της ανθρωπότητας υπό μίας παγκόσμιας κυβέρνησης με κοινή οικονομία και κοινή θρησκεία! Δηλαδή όλοι να πιστεύουν έναν θεό (ποιόν όμως 'θεό';), που θα επιτευχθεί μέσω της παναίρεσης του οικουμενισμού και την πανθρησκεία! Έτσι θα στρωθεί και το χαλί για τον παγκόσμιο ηγέτη, δηλαδή τον αντίχριστο!
Τα σημερινά γεγονότα που όλοι βιώνουμε είναι η απόδειξη ότι τα σχέδια των αντίχριστων παγκοσμιοποιητών βρίσκονται σε πλήρη ισχύ και δείχνουν 'πανίσχυροι'. Το χειρότερο όμως είναι ότι έχουν όχι μόνο τη δική μας ανοχή, αλλά και την έγκριση / συμπόρευση στις άνομες πράξεις τους, αποτέλεσμα της δικής μας πνευματικής πτώχευσης και ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ. Παραδείγματα πάμπολλα: Θα ψηφίσουμε τον άθεο βουλευτή του συστήματος για να βολευτούμε, θα διδάξουμε σοδομισμό στα σχολεία μας για να μη χάσουμε τη δουλειά μας, θα ψωνίσουμε από το φθηνό ξένο πολυκατάστημα των μεταλλαγμένων για να 'μη μας κοροϊδέψει' ο ντόπιος επιχειρηματίας, θα δώσουμε ακροαματικότητα στα σιωνιστικά κανάλια και στις εκπομπές τους 'για να μη βαριόμαστε', θα ορκιστούμε σε μια άγνωστη 'σκοτεινή δύναμη' του κάθε επιτήδειου για να μας σβήσει το χρέος, πιθανότατα θα γίνουμε και μασόνοι για επαγγελματική εξέλιξη, και γενικά θα συμμαχήσουμε με το διάβολο για 'καλό σκοπό'. Και μάλιστα θα προβάλλουμε με επιθετικότητα και κάθε λογής λογικοφανή δικαιολογία για να αμνηστεύσουμε τις παραπάνω επιλογές μας. Και σαν να μη φτάνει αυτό, αμέσως μετά θα αρχίσουμε να κατηγορούμε το σύστημα, τους πολιτικούς, τη Μέρκελ, τα ζώδια, το φεγγάρι... Με άλλα λόγια, το συμφέρον μας πάνω από το Χριστό, δηλαδή πλήρης αποστασία... Και μετά θα πούμε ότι είμαστε και Χριστιανοί… 
Τόση υποκρισία και κυνικότητα θα τη ζήλευαν ακόμα και οι πιο φανατικοί Γραμματείς και Φαρισαίοι!... [Εννοείται ότι οι παραπάνω περιπτώσεις είναι γενικές και δεν στοχεύουν σε συγκεκριμένα πρόσωπα]
Μετά από μια τέτοια αποστασία από τους λεγόμενους πιστούς, λοιπόν, ήταν φυσικό επακόλουθο να επιτρέψει ο Ύψιστος να εισχωρήσουν εντεταλμένοι πράκτορες της Νέας Εποχής και στη διοικούσα ορθόδοξη Εκκλησία, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί η προδοσία και στην Πίστη
Αρχή έγινε το 1902 με τα πρώτα ανοίγματα σε Λατίνους και Προτεστάντες, ακολουθούμενων από την άρση των αναθεμάτων / ακοινωνησίας το 1965, ακυρώνοντας με αυτό τον τρόπο αυθαίρετα τις 'εν αγίω πνεύματι' αποφάσεις της Ζ' Οικ. Συνόδου (φανερή και θρασύτατη βλασφημία εναντίον του Αγίου Πνεύματος) και υπονοώντας ότι δεν υπάρχει βλάβη στην κοινωνία με τους αιρετικούς! 
Δεν μπορεί να παραβλεφθεί η συμμετοχή της Εκκλησίας στο αντίχριστο 'Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών' (Π.Σ.Ε.), η διακήρυξη του οποίου στην επίσημη ιστοσελίδα του (http://www.oikoumene.org) είναι ο ορισμός της νεοταξικής πανθρησκείας! 
Και το ποίμνιο εξαπατάται ότι δήθεν γίνονται ειλικρινείς διάλογοι με τις άλλες 'ομολογίες', κλπ... Πατριάρχης αλλά και πολλοί Αρχιεπίσκοποι και Επίσκοποι της Ορθοδοξίας κηρύσσουν 'νέα ευαγγέλια' και απαιτούν να γίνονται σεβαστοί στα λεγόμενά τους ως έχοντες την Αποστολική Διαδοχή! 
Το αποκορύφωμα της εκκλησιαστικής ασέβειας διατελέστηκε στην Κρήτη τον περασμένο Ιούνιο, όπου σε (ψευδο)Σύνοδο επικυρώθηκαν όλα τα παραπάνω, εισήχθη η πανθρησκεία στην Εκκλησία ως επίσημη γραμμή της, και μάλιστα τέθηκε όρος ότι όλοι οι πιστοί είμαστε δεσμευμένοι από τις αποφάσεις της, ουσιαστικά χωρίς δικαίωμα αντιλογίας!
Η κοινή λογική λέει ότι όταν επιβάλουν σε κάποιον ο,τιδήποτε σημαντικό γι' αυτόν με το οποίο δεν συμφωνεί, είναι λογικό να αντιδράσει και να εκφράσει τη διαφωνία του. 
Και αν συνεχίσουν να προσπαθούν να του το επιβάλλουν, είναι επίσης λογικό αυτός να ξεκόψει οποιαδήποτε σχέση μαζί τους για ευνόητους λόγους. Τώρα όταν μια 'σύνοδος' καταργεί το Σύμβολο της Πίστεως και ξανασταυρώνει τον Χριστό, και μάλιστα δεν δέχεται καμμία αντιλογία, θέλει και ερώτημα το τι πρέπει να γίνει; Αλλά ακόμα και να μην είναι κάποιος σίγουρος για το τι πρέπει να κάνει, υπάρχουν σαφέστατοι Κανόνες στο Ιερό Πηδάλιο καθώς και αμέτρητα παραδείγματα αγίων Πατέρων σε ανάλογες περιπτώσεις. Πόσω μάλλον τώρα που πρόκειται για την εσχατολογική παναίρεση, πρόδρομο του αντιχρίστου!
Βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση η 'σύνοδος' επιβλήθηκε ύπουλα, ύστερα και από την ψευδέστατη 'ενημέρωση' που έγινε στους ναούς πρόσφατα, χωρίς βέβαια αυτό να αναιρεί τις ευθύνες των Χριστιανών να επιδιώκουν σωστή ενημέρωση για τόσο σημαντικά θέματα. Έτσι εδώ θα γίνει αναφορά μονάχα στον πιστό που ενημερώθηκε επαρκώς, γνωρίζει και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας και, θεωρητικά, θέλει και προσπαθεί να αγωνιστεί εναντίον της παναίρεσης.
Και πάλι όμως το μεγαλύτερο εμπόδιο και σε αυτόν τον επίδοξο αγωνιστή είναι η μεγάλη αποστασία του σύγχρονου ανθρώπου – ξανατονίζεται εδώ ότι η αναφορά είναι αποκλειστικά και μόνο στον άνθρωπο που γνωρίζει καλά τα της συνόδου και έχει αποφασίσει να αγωνιστεί με βάση τους Ιερούς Κανόνες, και όχι στην ανυποψίαστη γριούλα που ίσως και να αδυνατούσε το μυαλό της να τα συλλάβει όλα αυτά. Κατ' αντιστοιχία των κοσμικών, λοιπόν, παραδειγμάτων που αναφέρθηκαν πρωτύτερα, ο αποστατημένος άνθρωπος (που γνωρίζει) θα επιδωθεί σε ένα φιλόδοξο αγώνα καταπολέμησης της αίρεσης, είτε προφορικώς, είτε γραπτώς, θα ομολογήσει με παρρησία τη σωστή πίστη στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, θα κατακεραυνώσει τη σύνοδο της Κρήτης, ίσως και να λογομαχήσει πάνω στο ζήλο του με κάποιους, καθώς και πολλά άλλα, που αν γίνονται από αγάπη προς τον Χριστό (1η Βασική Εντολή) και προς την Εκκλησία / πλησίον (2η Βασική Εντολή) τότε είναι πραγματικά άγια, ομολογιακά και επαινετέα. Λόγω της σύγχρονης αποστασίας του όμως, η πραγματική προαίρεσή του προδίδεται από τις ίδιες τις πράξεις του.
Συγκεκριμενοποιώντας, λοιπόν, ως γνήσια τέκνα της αποστασίας, ξεκινάμε με ζήλο τον αγώνα μας εναντίον της αίρεσης, αλλά στην πορεία, και όταν τα βρίσκουμε σκούρα, καταλήγουμε να:
1) Σκεφτόμαστε τις πιθανές συνέπειες των αγωνιστικών σχεδίων μας (για αποτείχιση), και αρχίζουμε να 'κουτσουρεύουμε' τους Κανόνες. Αρχίζοντας από τον κύριο 15ο Κανόνα της ΑΒ' και εξυψώνοντας τον κατά τα άλλα ευσεβέστατο π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο σε μεγίστη αυθεντία (πάνω από τα παραδείγματα των μεγάλων Αγίων μας), κηρύσσουμε τον κανόνα δυνητικό. Έτσι λοιπόν λέμε, κατά παρόμοιο τρόπο με τους οικουμενιστές, ότι αφού δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τον κανόνα επακριβώς ας τον βαπτίσουμε δυνητικό, αντί να είμαστε ειλικρινείς στον εαυτό μας και απέναντι στους ανθρώπους και να πούμε “λυπάμαι αδελφέ, γνωρίζω ότι δεν εφαρμόζω τον κανόνα όπως πρέπει, αλλά μέχρι εκεί μπορώ.
Προσευχήσου και για μένα να με αξιώσει ο Θεός να τον εφαρμόσω επακριβώς”. Το χειρότερο όμως είναι η επιμονή να το περάσουμε ως τη σωστή γραμμή με ατέλειωτα κείμενα, ομιλίες, αναρτήσεις στο διαδίκτυο, διαταράσσοντας την ομόνοια με τους υποστηρικτές του υποχρεωτικού του κανόνος, αλλά κυρίως επαναπαύοντας άλλους επίδοξους αγωνιστές να προχωρήσουν σε αποτείχιση.
2) Τρομάζουμε από τις πιθανές συνέπειες της αποτείχισης (σχέσεις μας με άλλα πρόσωπα, μακρινή απόσταση από τον κοντινότερο αποτειχισμένο ιερέα, κατάκριση από άλλους, κλπ) με αποτέλεσμα να 'κόβουμε δρόμο', να πηγαίνουμε να εκκλησιαζόμαστε και σε 'αντι-οικουμενιστές' μνημονεύοντες ιερείς, αλλά ταυτόχρονα να φωνάζουμε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι έχουμε αποτειχιστεί (παρά τα αντίθετα παραδείγματα των Αγίων), και να πασχίζουμε να πείσουμε το σύμπαν ότι ο τρόπος μας αυτός είναι ο ενδεδειγμένος και 'η Βασιλική Οδός'! 
Και πάλι το πιο έντιμο θα ήταν να παραδεχτούμε ότι δεν είναι αποτείχιση αυτό αλλά δεν είναι στις δυνάμεις μας να κάνουμε μεγαλύτερες θυσίες. Προσπαθώντας να το περάσουμε ως σωστή γραμμή, είναι ασέβεια σε άλλους κανόνες (που μας απαγορεύουν να κοινωνούμε με ακοινώνητους), αλλά και αποθαρρύνουμε και επαναπαύουμε τους νέους αγωνιστές.
3) Προϋπολογίζουμε τις συνέπειες της μελλοντικής αποτείχισής μας και την καθυστερούμε, με τη δικαιολογία της 'οικονομίας', μέχρι να έχουμε έτοιμο ένα Plan B. Το χειρότερο είναι ότι αυτό το ονομάζουμε 'σύνεση', και αν τουναντίον κάποιος δρούσε ενστικτωδώς χωρίς να έχει φροντίσει για το μέλλον του (αφημένος στο έλεος και στην ελπίδα του Θεού και μόνο) θα τον θεωρούσαμε αφελή και ανόητο. 
Ο αγαπημένος μας άγιος Παϊσιος έλεγε: «Ἂν οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ μὲ τὴν λογική τους ζοῦσαν στὸν καιρὸ τῶν διωγμῶν, δὲν θἄχαμε κανέναν μάρτυρα. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ δὲν ἔβαζαν καθόλου τὴν λογική, ἀλλὰ ἀκράδαντα ὡμολογοῦσαν τὸν Χριστὸ καὶ φλέγονταν γιὰ τὸ μαρτύριο. Τοὺς ἔδιναν ἀξιώματα, τοὺς ἔλεγαν: “Πὲς μόνο ὅτι δὲν εἶσαι Χριστιανὸς καὶ μέσα σου πίστευε στὸν Θεό σου, βάλε λίγο λιβάνι, κάνε ὅτι θυσιάζεις καὶ ὕστερα μὴν θυσιάζης, κάνε ὅτι τρῶς εἰδωλόθυτα καὶ σὺ φάε καθαρὸ κρέας, μὴν κηρύττης σ’ αὐτὸν τὸν τόπο, πήγαινε ἀλλοῦ”· καὶ ὅμως μὲ τίποτε δὲν ἀρνοῦνταν τὸν Χριστό. Μὲ χαρὰ ἔτρεχαν νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὸν Χριστό. Φλέγονταν ἀπὸ θεῖο ἔρωτα». (Ἱερομονάχου Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος 2004, 300). 
Επίσης: «Στὴν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας δέκα Χριστιανοὶ ὑπερασπίστηκαν δυναμικὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ στὴν Χρυσὴ Πύλη καὶ μαρτύρησαν γι’ αὐτήν. Τώρα ποὺ βλασφημεῖται τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφοροῦμε. Ἂν ζούσαμε τότε ἐμεῖς οἱ “διακριτικοί” καὶ “γνωστικοί” θὰ λέγαμε στοὺς δέκα μάρτυρες: “Ἔτσι δὲν ἐνεργεῖτε πνευματικά· περιφρονεῖστε τὸν Σπαθάριο ποὺ ἀνεβαίνει νὰ γκρεμίση τὴν εἰκόνα, καὶ ὅταν ἀλλάξη ἡ κατάσταση, θὰ βάλουμε στὴν θέση της ἄλλη εἰκόνα, καὶ μάλιστα πιὸ βυζαντινή”. Αὐτὸ εἶναι τὸ φοβερό! Τὴν πτώση μας, τὴν δειλία, τὸ βόλεμά μας τὸ παρουσιάζουμε σὰν κάτι ἀνώτερο» (Ἱερομονάχου Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος 2004, 304-305).
4) Βλέπουμε τον αγώνα της αποτείχισης με καθαρά κοσμικά κριτήρια, υπολογίζοντας σε νούμερα (να μαζευτούμε πολλοί), ή σε ισχυρές συμμαχίες (ωσάν παρατάξεις, φατρίες, κλπ), έξυπνες στρατηγικές, κλπ κλπ κλπ, αγνοώντας επιδεικτικά τη μοναξιά του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, του Μάξιμου του Ομολογητή, κ.ά. 
Που η μόνη τους ελπίδα ήταν στο Θεό κι ας είχαν μείνει απελπιστικά μόνοι. Και πάλι το πρόβλημα δεν είναι η αδυναμία (προφανώς ποιός μπορεί να συγκριθεί με τους Αγίους) αλλά η κατηγορηματική στάση ότι “έτσι είναι το σωστό”, “έτσι πρέπει να γίνει ο αγώνας”, κλπ κλπ κλπ, που διασπούν την ομόνοια και την ενότητα εντός του αγωνιστικού μετώπου και αυξάνουν τον κίνδυνο της δημιουργίας σχισμάτων (παρασύνοδοι, παρατάξεις, κλπ).
5) Κατηγορούμε αυτούς που έχουν αξιωθεί να ακολουθούν τους κανόνες με αυξημένη ή απόλυτη ακρίβεια ως φανατικούς, ζηλωτές, μέχρι και πλανεμένους, ομοιάζωντας με αυτό τον τρόπο με τους οικουμενιστές και τις πρακτικές τους.
6) Μιλάμε περισσότερο από όσο πρέπει για πράγματα που θα έπρεπε να προσέχουμε και να έχουμε φόβο Θεού για την κάθε μας λέξη. Γράφουμε δημόσια για το παραμικρό, δημιουργώντας άθελά μας περισσότερη σύγχυση, λες και η γενικότερη σύγχυση που επικρατεί στις μέρες μας δεν είναι από μόνη της αρκετή. Διευκρινίζεται, ότι άλλο να γράψουμε τη διαφωνία μας, την ένστασή μας, το παράπονό μας, την εμπειρία μας, έστω και τη γνώμη μας πάνω σε ένα θέμα, κλπ, και άλλο να αναλωνόμαστε σε ατελείωτες αναλύσεις επί αναλύσεων, που πολύ εύκολα μπορούν να καταλήξουν σε επισφαλείς 'αμπελοφιλοσοφίες' ή ακόμα χειρότερα σε φρικτές πλάνες.
7) Εφαρμόζουμε (ή νομίζουμε ότι εφαρμόζουμε) τη θεόσταλτη αρετή της Διάκρισης για περιπτώσεις που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ή να τις χειριστούμε, την στιγμή που δεν μπορούμε συχνά να διακρίνουμε την αριστεράν από την δεξιάν. Ξεχνάμε ότι ταπείνωση είναι να παραδεχόμαστε ότι είμαστε ανεπαρκείς στην πλήρη κατανόηση του Πνεύματος των Γραφών, και άρα να προσπαθούμε να εφαρμόζουμε κατά γράμμα τους δογματικούς Κανόνες του Πηδαλίου (εξαιρούνται οι πραγματικά έμπειροι πνευματικοί καθοδηγητές) προς δόξαν Θεού και μόνο.
8) Έχουμε αυτοπεποίθηση ότι αυτός ο αγώνας είναι ομολογία και 'στεφάνι', ενώ θα έπρεπε να τον βλέπουμε ως ελάχιστη υποχρέωσή μας με σκοπό τη διατήρηση της Πίστης (ένεκεν της αγάπης μας προς το Θεό – 1η Εντολή) και της Εκκλησίας (ένεκεν της αγάπης μας προς τον πλησίον – 2η Εντολή). 
Ή με άλλα λόγια, εφόσον γνωρίζουμε τι γίνεται, είμαστε υποχρεωμένοι να πολεμήσουμε χωρίς καμμία απαίτηση αυτό να μας αναγνωριστεί ως ομολογία ή 'στεφάνι', και αυτό είναι το ελάχιστο χρέος μας. Αν γνωρίζουμε και δεν το πράξουμε, θα είμαστε υπόλογοι γι' αυτό εμπρός στον Κριτή. Παραδείγματος χάριν, εάν γνωρίζουμε ότι κάποιο σπίτι φλέγεται και υπάρχουν άνθρωποι μέσα, πρέπει να βουτήξουμε με κίνδυνο να καούμε κι εμείς, με την ελπίδα να βοηθήσουμε να σωθούν οι άνθρωποι και όχι για να γίνουμε ήρωες!
9) Αποτειχιζόμαστε από μνημονεύοντες τους αιρετικούς ποιμένες και εξακολουθούμε να παίρνουμε την ευχή τους και να αναγνωρίζουμε τις ποινές τους, κόντρα σε κάθε σχετικό Κανόνα, αλλά και τον αυτόν 15ο της ΑΒ' που τους θεωρεί πλέον ψευδοποιμένες (καθώς και 'έλαιον δε αμαρτωλού μη λυπανάτω την κεφαλήν μου'). 
Και πάλι παράδειγμα κάλπικης αποτείχισης, ή απλά αποποίηση των ευθυνών μας.
10) Θεωρούμε ότι είμαστε φιλάνθρωποι όταν δεν είμαστε αυστηροί για θέματα της πίστεως, ενώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ο σύγχρονος άγιός μας γέροντας Παϊσιος έλεγε: «Οι Πατέρες της Εκκλησίας, που φάνηκαν «σκληροί» στη διατήρηση του Δόγματος, είναι εκείνοι που αγάπησαν περισσότερο από κάθε άλλον τον άνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τα απύθμενα βάθη του και δεν θέλησαν ποτέ να τον κοροϊδέψουν με τις συνθηματολογίες εφήμερης και ανύπαρκτης αγάπης, αλλά τον σεβάστηκαν προσφέροντάς του το Ευαγγέλιο της Αληθείας, που χαρίζει τη μακαρία εν Αγίω Πνεύματι ζωή. Δεν είναι λοιπόν η πιστότης στο Δόγμα στενοκεφαλιά ούτε ο αγώνας για την "Ορθοδοξία μισαλλοδοξία, αλλά ο μοναδικός τρόπος αληθινής αγάπης»
Φυσικά οι παραπάνω διαπιστώσεις είναι μερικά μόνο παραδείγματα των ειδών της πλάνης και των λαθών στα οποία φαίνεται να πέφτουμε συχνά πυκνά οι έχοντες διακόψει εκκλησιαστική κοινωνία με την αίρεση. Και όλα συχνά οφείλονται στο ότι δυστυχώς ανήκουμε στη γενιά των αποστατημένων Χριστιανών, των πλήρως απογυμνωμένων 'από κάθε πνευματικό έργο και ουσιαστική αρετή' κατά τον Αββά Ισχυρίων! 
Αλλά ας ελέγχουμε πάντοτε την προαίρεσή μας να είναι σωστή και ας εναποθέτουμε μόνο στον Τριαδικό Θεό όλες τις ελπίδες μας. “Κύριε των Δυνάμεων, μακάριος άνθρωπος ο ελπίζων επί Σε” .
Ας μου συγχωρεθεί εάν ο λόγος μου παρουσιάστηκε ίσως αυστηρά ελεγκτικός, αλλά θέλησα κυρίως να εκφράσω την αγωνία μου με αγάπη και προς κοινή ωφέλεια για την έκβαση του αντιοικουμενιστικού αγώνα από τους Χριστιανούς, καθώς πολύ φοβάμαι ότι τείνει να πάρει άλλη τροπή, όχι καλή, με τον κάθε αγωνιζόμενο να ερμηνεύει τους κανόνες κατά το δοκούν και όχι επακριβώς (αναμιγνύοντας και προσωπικές απόψεις και θεωρίες), και να δημιουργούνται παραταξιακές τάσεις και το φαινόμενο της οπαδοποίησης. 
Ίσως αυτός ακριβώς να είναι ο λόγος (δηλαδή η αποστασία μας) που και οι αποτειχίσεις των Παλαιοημερολογητών, ενώ άρχισαν καλά είχαν τη γνωστή κατάληξη.
Και με αυτή την αγωνία κλείνω επαναλαμβάνοντας την ερώτηση της επικεφαλίδας του κειμένου “Δύναται άραγε να καταπολεμηθεί η Αίρεση από τον Αποστατημένο Άνθρωπο;”, και παραθέτω τις παρακάτω προφητείες αγίων Πατέρων ως πιθανές απαντήσεις.

1) Άγιος Ανατόλιος της Όπτινα - «Τότε οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ πάνω στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες των παντού…» «Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα δρα με πανουργία για να οδηγήσει στην αίρεση, αν ήταν δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Δεν θα ξεκινήσει με την ψυχρή απώθηση των δογμάτων της Αγίας Τριάδος, της Θεότητος του Κυρίου Ιησοὐ Χριστού, και της παρθενίας της Θεοτόκου, αλλά θα ξεκινήσει ανεπαίσθητα να καταστρέφει τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και την μεγάλη τους πνευματικότητα, που έφτασε σε μας μέσω των Αγίων Πατέρων, από το Άγιον Πνεύμα.
Λίγοι θα παρατηρήσουν αυτά τα καλοπιάσματα του εχθρού, μόνον εκείνοι που είναι πολύ πεπειραμένοι στην πνευματική ζωή. Οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ πάνω στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες των παντού. Οι ευλαβείς θα ατενίζονται καταφρονητικά. Ο ίδιος ο Κύριος είπε ότι από τους καρπούς των θα τους αναγνωρίσετε, και έτσι, από τους καρπούς των καθώς και από τις ενέργειές των αιρετικών, προσπαθήστε να τους διακρίνετε από τους αληθινούς ποιμένες. Αυτοί είναι πνευματικοί κλέφτες, διαρπάζοντες την πνευματική ποίμνη, και θα εισέλθουν στο μαντρί (την Εκκλησία), σκαρφαλώνοντας με κάποιο άλλο τρόπο, χρησιμοποιώντας δύναμη και καταπατώντας τους ιερούς κανόνες. Ο Κύριος καλεί αυτούς ληστές (Ευαγ. Ιω. 10/1). Πράγματι, η πρώτη τους ενέργεια θα είναι η καταδίωξη των αληθινών ποιμένων, η φυλάκιση και η εξορία τους, διότι χωρίς αυτό θα είναι αδύνατο γι αυτούς, να διαρπάσουν το ποίμνιο.
Γι’ αυτό το λόγο παιδί μου, όταν βλέπεις την καταπάτηση της πατρικής παραδόσεως και των θείων εντολών στην Εκκλησία, των εντολών που ορίσθηκαν από το Θεό, γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και κατά το χρόνο δράσης τους μπορεί να κρύβουν την ασέβειά τους, ή να καταστρέφουν την Αγία Πίστη ανεπαίσθητα, προκειμένου να επιτύχουν καλύτερα στην σαγήνευση και προσκόλληση των απείρων στα δίχτυα τους.
Η καταδίωξη θα κατευθύνεται όχι μόνον εναντίον των ποιμένων αλλά εναντίον όλων των δούλων του Θεού, διότι όλοι όσοι θα καθοδηγούνται από την αίρεση δεν θα υποφέρουν την ευσέβεια. Αναγνωρίζετε αυτούς τους λύκους με ένδυμα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και την αγάπη της ισχύος. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, παντού δεικνύοντες έχθρα και κακοήθεια. Γιαυτό ο Κύριος είπε ότι οι καρποί τους θα τους κάνουν γνωστούς. Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τον συνάνθρωπό τους και είναι υπάκοοι στην Εκκλησία.
«Φοβού τον Κύριο τέκνο μου. Φοβού να χάσεις το στέμμα που ετοιμάστηκε για σένα, φοβού το να ριχτείς από το Χριστό στο εξώτερο σκότος και στα αιώνια βάσανα. Στάσου γενναίος στην πίστη, και αν είναι αναγκαίο, υπόμεινε καταδίωξη και άλλες λύπες, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου και οι άγιοι Μάρτυρες και πνευματικοί θα κοιτάζουν σε σένα και τον αγώνα σου με ευχαρίστηση
Αλλά αλλοίμονο στους μοναχούς εκείνες τις ημέρες που θα καθηλωθούν από ιδιοκτησίες και πλούτη, οι οποίοι λόγω της αγάπης της ειρήνης (ανάπαυσης) θα είναι έτοιμοι να υποταχθούν στους αιρετικούς. Θα αποκοιμίζουν την συνείδησή τους, λέγοντας: «Εμείς διατηρούμε και σώζουμε το Μοναστήρι και ο Κύριος θα μας συγχωρήσει». Οι ατυχείς και τυφλοί αυτοί δεν λογαριάζουν καθόλου ότι δια της αιρέσεως οι δαίμονες θα εισέλθουν στο Μοναστήρι, και κατόπιν δεν θα είναι ένα Άγιο Μοναστήρι, αλλά μόνο τοίχοι, από τους οποίους η Χάρη θα έχει απομακρυνθεί.
2) Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ: Δυστυχώς (ο σατανάς) θα προσεταιρισθεί και αποστάτες Ορθοδόξους. Τότε η αληθινή Εκκλησία του Χριστού θα ζει τόσο φοβερές στιγμές, όπως ακριβώς έζησε την εποχή της Σταύρωσης ο ιδρυτής της Ιησούς Χριστός.
«Ο Κύριος απεκάλυψε σε μένα τον ταπεινό Σεραφείμ, ότι θα υπάρξουν μεγάλες δυστυχίες στη ρωσική γη. Η Ορθόδοξη πίστη θα καταπατηθεί, και οι ιεράρχες της Εκκλησίας του Θεού και άλλοι κληρικοί θα απομακρυνθούν από την καθαρότητα της Ορθοδοξίας. Και για αυτό ο Κύριος θα τους τιμωρήσει δριμύτατα. Εγώ, ο άθλιος Σεραφείμ, ικέτευσα εναγωνίως τον Κύριο για τρεις ημέρες και τρεις νύκτες, ότι θα μπορούσε να με αποστερήσει από το Βασίλειο του Ουρανού, και να δώσει συγχώρηση σε εκείνους». Αλλά ο Κύριος απάντησε: «Δεν πρόκειται να δώσω συγχώρηση σε εκείνους, διότι διδάσκουν διδασκαλίες, εντάλματα ανθρώπων, και με τη γλώσσα τους με τιμούν, αλλά η καρδιά τους απέχει μακριά από Εμένα».
3) Στάρετς Σεραφείμ της Βύριτσα (+1949): «Θα έλθει εποχή, όταν όχι οι διωγμοί, αλλά τα χρήματα, οι ανέσεις και οι απολαύσεις θα διώξουν τους ανθρώπους από τον Θεό και τότε θα χαθούν περισσότερες ψυχές απ' ότι στους καιρούς του ανοικτού πολέμου κατά του Θεού. Από τη μια θα ξαναστήνουν σταυρούς και θα επιχρυσώνουν τους τρούλους και από την άλλη παντού θα βασιλεύει το ψεύδος και το κακό. Η πραγματική Εκκλησία θα διώκεται πάντα και οι άνθρωποι θα σωθούν μόνο μέσα από τις θλίψεις και τις αρρώστιες. Οι διωγμοί θα είναι ύπουλοι και απρόβλεπτοι. Θα είναι πολύ φοβερό να ζει κανείς τότε... Λυπάμαι αυτούς που θα ζουν τότε...».

Ανέστης Δεμιρτζόγλου