.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ο αριστοκρατικός Πρεσβυτεριανισμός




Του Ιωάννου Ρίζου

Στις πρόσφατες επεξηγηματικές -ιντερνετικές- του δηλώσεις του, ο π. Θεόδωρος Ζήσης, αφού μας εντυπωσίασε με την υπερυψωμένη του καρέκλα η οποία επέπλεε επιτυχώς στο μέλαν πέλαγος των κολακειών και της οίησης, μας εντυπωσίασε και με τις αλλοπρόσαλλες επεξηγήσεις του. Από την γαλέρα της Γατζέας κατέβηκε στην βαρκούλα της αποτείχισης, και νόμισε πως μιλά σε πλακατζίδες φοιτητές στο αμφιθέατρο, που περιμένουν τον πολυπόθητο βαθμό του. Αν και έπρεπε να απολογηθεί ο ίδιος και οι συν αυτώ για τα έργα του στα ἕντεκα καί... χρόνια της Γατζέας με την οποία εγκλώβισε και εξουδετέρωσε τις πιο αγνές και φλογερές δυνάμεις της Ορθόδοξίας, ακόρεστα μας ανακοίνωνε πόσο εκτιμάται και υπολήπτεται (από τους ομοίους του) εντός και εκτός Ελλάδος! 
Και μάλιστα σε μια πρωτόγνωρη αντιπαράσταση με την ευτέλεια του ήθους των αγιορειτών και την ένδεια τους σε ποίμνιο!
Άλλα ας πάμε στην ουσία των πραγμάτων.

Ερώτημα 1ο.

Δήλωσε ο π. Θεόδωρος ότι: «Υπάρχουν κι επίσκοποι Ορθόδοξοι στο φρόνημα αν και δεν έχουν καταδικάσει την σύνοδο της Κρήτης».
Επί πολλά χρόνια μας ξεγελούσαν με την δήθεν ύπαρξη έξι «Ορθόδοξων» επισκόπων προεξάρχοντος του Σεραφείμ Πειραιώς ο οποίος από τους αναθεματισμούς του Οικουμενισμού, τώρα δωρίζει στον Βαρθολομαίο ψηφιδωτό με την προσωπογραφία του και συλλειτουργεί με όλους τους αρχι-οικουμενιστές επισκόπους, που άλλοτε καταδίκαζε. 
Το καινούριο λοιπόν παραμύθι είναι ότι:«Υπάρχουν κι επίσκοποι Ορθόδοξοι στο φρόνημα αν και δεν έχουν καταδικάσει την σύνοδο της Κρήτης». Γιατί αν δεν είναι παραμύθι, γιατί δεν μας ονόμασε έναν από αυτούς τους επισκόπους να τρέξουμε κι εμείς να του φιλήσουμε τα πόδια;
Κι έπειτα, υπάρχει κάποιο παράδειγμα στην Εκκλησιαστική ιστορία ή την Διδασκαλία της Εκκλησίας σύμφωνα με το οποίο ένας επίσκοπος θεωρείται ότι έχει Ορθόδοξο φρόνημα όταν δεν καταδικάζει μια αιρετική σύνοδο π. Θεόδωρε Ζήση;

Ερώτημα 2ο.

Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης κ. Θεόκλητος έχει δηλώσει δημοσίως ότι οι παπικοί δεν είναι εκκλησία. Ο κ. Θεόκλητος δεν πήγε συνειδητά στη σύνοδο του Κολυμπαρίου και το δήλωσε στο ποίμνιο του το καλοκαίρι του 2016. Βεβαίως μνημονεύει και υπερασπίζεται τον Βαρθολομαίο με άφθονους τεμενάδες και εγκώμια, και φυσικά δεν έχει καταδικάσει την σύνοδο του Κολυμπαρίου. Σύμφωνα όμως με την δήλωση του π. Θεοδώρου, (του ερωτήματος 1.) ο κ. Θεόκλητος είναι «Ορθόδοξος στο φρόνημα». Αφού λοιπόν είναι έτσι γιατί ο Ηγούμενος Γέρων Μάξιμος και ο Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος της Ι.Μ.Αγ. Παρασκευής Μηλοχωρίου –στενοί συνεργάτες και υποστηρικτές του π. Θεοδώρου– διέκοψαν το μνημόσυνο του κ. Θεόκλητου; Δέν έκαναν ένα τραγικό λάθος που δικαίως τους οδηγεί στην ποινή της καθαίρεσης βάση τον ΙΓ΄ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου;
Και τότε ο π. Θεόδωρος, ως αυθεντία στην πατρολογία, γιατί δεν προστάτεψε από τον θανάσιμο κίνδυνο τους στενούς του συνεργάτες;

Ερώτημα 3ο.

Λέει ο π. Θεόδωρος ότι αφού δεν καταδικάστηκε συνοδικά η αίρεση, οι οικουμενιστές τελούν έγκυρα Μυστήρια και έχουν την Θεία Χάρη, όπως και πράγματι έτσι είναι. Με την προτροπή αυτή, λοιπόν, στέλνει τα ποίμνια να εκκλησιάζονται στους ναούς που λειτουργούν οι τάχα ευσεβείς ιερείς που, όμως, παράλληλα υπερασπίζονται και μνημονεύουν τους δεσποτάδες τους, που είναι πιστοί πραιτοριανοί του Βαρθολομαίου και της αίρεσης. 
Άλλα και πριν το Κολυμπάρι εκεί δεν εκκλησιάζονταν αυτοί οι άνθρωποι; Τίποτα δεν άλλαξε μετά το Κολυμπάρι; Κι αν δεν άλλαξε τίποτα, ο π. Θεόδωρος γιατί αποτειχίστηκε; 
Το έκανε λόγω της πνευματικής βλάβης της μνημόνευσης ενός αιρετικού επισκόπου ή για άλλους προσωπικούς του λόγους; Αν δε, αυτός αποτειχίστηκε για να αποφύγει την αμαρτία και πνευματική βλάβη, πώς λέει στον κόσμο να πάει εκεί που αυτός αρνείται να πάει;

Ερώτημα 4ο.

Αν δεν βλάπτεται ο κόσμος συμμετέχοντας σε ακολουθίες και Μυστήρια που μνημονεύονται επίσκοποι που δεν καταδίκασαν την ψευδοσύνοδο του Κολυμβαρίου γιατι ο όσιος Αντίοχος ο Πανδέκτης λέει: «Ούτε για λίγη ώρα δεν δεχόμαστε σχέση με αυτούς πουκουτσαίνουν στην πίστη»[1]… «ακόμα κι αν αυτοί μας φαίνονται πολὺ γνήσιοι και επίσημοι, εμείς πρέπει να τους σιχαινόμαστε όσοι αγαπάμε τον Κύριο»;[2] Πόσο μάλλον αν πρόκειται για ιερείς και επισκόπους;
Γιατί ο ὁ ἅγιος Συμεὼν ο Νέος θεολόγος λέει: «Κάθε κληρικό –του οποίου η πίστις, οι λόγοι και τα έργα δεν συμφωνούν με τις διδασκαλίες των αγίων πατέρων– να μην τον δεχόμαστε στην οικία μας. Αλλά να τον αποστρεφόμεθα και να τον μισούμε ως δαίμονα, έστω κι αν ανασταίνει νεκρούς και κάνει άλλα μύρια θαύματα»;[3]
Γιατί ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης αναρωτιέται: «Πώς είναι φίλοι του Θεού αυτοί που κοινωνούν με τους ετερόδοξους;[4]Και αλλού γιατί λέει: «Οι μέν αιρετικοὶ τελείως περι την πίστη εναυάγησαν, οι δε άλλοι, ενώ στην σκέψη ήταν Ορθόδοξοι καταποντίστηκαν και χάθηκαν δια της κοινωνίας με την αίρεση»;[5]
Γιατί αλλού ο άγιος δηλώνει ότι είναι «προδοσία τῆς ΟρθοδόξουΟμολογίας» τὸ νὰ παραμένει κάποιος εν κοινωνίᾳ μὲ τὸν κακοδοξούντα επίσκοπόν του»;[6]
Γιατί ο ιερὸς Χρυσόστομος διδάσκει: «Όχι μόνο άν κάποιοι λένε συνολικὰ αντίθετα πράγματα που ανατρέπουν τα πάντα, αλλά και τοπαραμικρὀ αντίθετο να διδάξουν να είναι αναθεματισμένοι»;[7]
Γιατί ο Μ. Αθανάσιος διδάσκει: «Άν κάποιος προσποιούμενος ομολογεί την ορθή πίστι, αλλά κοινωνεί με τους αιρετικούς αυτόν να τον προτρέπετε να απέχει από κάτι τέτοιο· και εάν σας υποσχεθεί ότι θα διακόψει την κοινωνία με τους αιρετικούς –και το πράξει– νὰ τὸν έχετε ώς αδελφό σας, εὰν δὲ φιλονίκως επιμένῃ τὸν τοιούτον παραιτήσθε [ξεκόψτε από αυτόν]»;[8]
Γιατί οι Απόστολοι και οι μαθητές τους απόφευγαν νασυνομιλούν με αυτούς που νόθευαν την αλήθεια της πίστεως, όπως αναφέρει ο άγιος Ειρηναίος;[9]
Γιατί ο άγιος Ιὼβ Ιασίτης ο Ομολογητὴς έλεγε: «Νὰ μην τους συναναστρεφόμαστε λοιπόν [τους Λατινόφρονες] …Θὰ προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να μη μολυνθούμε με την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους και να μη μετέχουμε στην ψώρα, ή την ολέθρια ασθένειά τους. Θα προφυλάξουμε επίσης τους εαυτούς μας με κάθε τρόπο και θα απέχουμε τελείως από την φατρία τους»;[10]
Γιατί ο άγιος Μελέτιος Γαλησιώτης λέει: «Αιρετικοί εισιν οι λατίνοι και οι συγκοινωνούντες αυτοίς απόλλυνται…»;[11]
Γιατί ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς λέει: «Είναι αδύνατο κάποιος νὰ επικοινωνεί εκκλησιαστικώς με τον Πατριάρχη (Καλέκα) και να είναι Ορθόδοξος… ενώ αυτὸς ποὺ είναι αποτειχισμένος είναι ενωμένος με την ευσεβή πίστη»;[12]
Γιατί λέει o άγιος Μάρκος: «Να συμβουλεύσεις δε τους Ιερείς του Θεού να αποφεύγουν με κάθε τρόπο την εκκλησιαστική κοινωνία με τον λατινόφρονα μητροπολίτη τους και ούτε να συλλειτουργούν μαζί του, ούτε να τον μνημονεύουν καθόλου, ούτε να τον θεωρούν αρχιερέα, αλλάως μισθωτό λύκο! …Να αποφεύγετε λοιπόν και εσείς αδελφοί, την εκκλησιαστική κοινωνία με τους ακοινωνήτους και το μνημόσυνο των αμνημονεύτων.…. «Φεύγετε ουν αυτούς αδελφοί,και την προς αυτούς κοινωνίαν. Οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού».[13]
Γιατί ο άγιος Γερμανός γράφει προς τους Κυπρίους λαϊκούς γιὰτην αποτείχιση από τους κληρικούς των: «...Όσοι της καθολικής Εκκλησίας εστέ τέκνα γνήσια, φεύγειν όλῳ ποδί από των υποπεσόντων ιερέων τη λατινική υποταγή, και μηδέ εις εκκλησίαν τούτοις συνάγεσθαι, μηδέ ευλογίαν εκ των χειρών αυτών λαμβάνειν την τυχούσαν· κρείσσον γαρ έστιν εν τοις οίκοις υμών τω θεώ προσεύχεσθαι κατά μόνας, ή επ’ εκκλησίαις συνάγεσθαι μετά των λατινοφρόνων· ει δ’ ουν, την αὐτήν αυτοίς υφέξετε κόλασιν»;[14]
Και για να συντομεύω, γιατί η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος επιτάσσει: «Όποιος δικαιώνει αίρεση άς είναιαναθεματισμένος»; [15]

Ερώτημα 5ο.

Λέει ο π. Θεόδωρος ότι η συμμετοχή του πιστού σε ιερές ακολουθίες και Μυστήρια που τα εκτελούν όχι οι πρωταγωνιστές της αίρεσης άλλα ίσως σιωπηλοί κρυφοαιρετικοί ή αγνώστου πίστεως ιερείς και επίσκοποι ή και κρυφοί υποστηρικτές, μιας μη καταδικασμένης αίρεσης (όπως λέει ότι είναι ο Οικουμενισμός, πράγμα ψευδές) δεν βλάπτει πνευματικά τον συμμετέχοντα.
Προφανώς όμως έτσι, δεν έχει και ο ιερέας καμία ευθύνη, άλλα ούτε και ο επίσκοπος που υποστηρίζει κάτι μεν αιρετικό άλλα μη ακόμα καταδικασμένο. Άλλα τότε, ούτε και ο πατριάρχης έχει ευθύνη για τις αιρετικές του θέσεις, αφού αυτές δεν έχουν καταδικαστεί συνοδικά. Τότε αφού κανείς εμπλεκόμενος δεν βλάπτεται πνευματικά και δεν ευθύνεται για την διάδοση κακοδοξιών, γιατί να γίνει σύνοδος που να καταδικάζει την κακοδοξία; 
Αν η εισχώρηση της κακοδιδασκαλίας στις εκκλησίες δεν βλάπτει, γιατί να καταδικαστεί; Και τότε πάλι γιατί ο π. Θεόδωρος διέκοψε κοινωνία από τον κ. Άνθιμο;

Ερώτημα 6ο.

Ο π. Θεόδωρος «ισχυρίζεται ότι η υποχρεωτικότητα της αποτείχισης δεν προκύπτει μέσα από τον Κανόνα». [σημ. εννοεί τον ΙΕ΄ Κανόνα της ΑΒ Συνόδου].
Στα Προλεγόμενα περί των ιερών Κανόνων του Πηδαλίου ο άγιος Νικόδημος, ο κατεξοχήν Κανονολόγος της Εκκλησίας μας γράφει στην παράγραφο ιε) ότι: «οι θείοι κανόνες πρέπει να τηρούνται από όλους χωρίς αλλαγές. Όσοι δεν τους τηρούν υποβάλλονται σε φριχτά επιτίμια». Είναι όλοι υποχρεωτικοί λοιπόν. Τελεία και παύλα. Συνεπώς το κουβεντολόι και απέραντη περί του δυνητικού του ΙΕ΄ Κανόνα φλυαρία είναι μια απάτη. 
Δεν διάβασε ο π. Θεόδωρος τα Προλεγόμενα; Ή τα διάβασε και δεν του άρεσαν;

* * *

Αγαπητοί αναγνώστες, «βλέπουν τον όφιν ερπόμενον, αφήνουν αυτόν και στρέφονται επι των ιχνών της πορείας αυτού δια να εύρουν τι το ερπόμενον»!
Ο Θεός είναι φανερό ότι μας στερεί σιγά-σιγά από τα ορατά και απτά στηρίγματα του πνευματικού αγώνα (ιερείς, επισκόπους, ναούς, Μυστήρια) για να δοκιμάσει και να φανερώσει ποιοι από εμάς ακολουθούμε τυφλά ανθρώπους και ποιοι Αυτόν.
Ποιοι εφαρμόζουν εντάλματα ανθρώπων και ποιοι ακολουθούν την σωτηριώδη οδό των αγίων Πατέρων.
Ποιοι τρέφουν την ψυχή τους με την αληθή διδασκαλία και Πίστη που ο Κύριος παρέδωσε, για την οποία σταυρώθηκε, και για την οποία οι άγιοι μαρτύρησαν και ποιοι πιστεύουν στις κακοδοξίες των ψευδοποιμένων, επισκόπων, των πνευματικών, του συνωστισμού των γεροντάδων και των μισθωτών ιερέων που τα πρόσφατα χρόνια ο αριστοκρατικός Πρεσβυτεριανισμός της Γατζέας εγκαθίδρυσε.
Ο π. Θεόδωρος, κατά κόρον αναρωτήθηκε, προσπαθώντας να αποδείξει το τάχα παράλογο του πράγματος που αφορά την ακρίβεια της στάσης των Αγιορειτών: «Μα καλά, δεν υπάρχουν Μυστήρια; Από παντού έφυγε η Θεία Χάρις; Και από την Βουλγαρία και από την Ρωσία και από την Μολδαβία και από τη Γεωργία; Μόνο στους Αγιορείτες έμεινε η Χάρις και έφυγε από την Εκκλησία;»
Στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας πάτερ Θεόδωρε, το οποίο φανέρωσε ο Κύριος στον Μυστικό Δείπνο συμμετείχε και η Θεία Χάρις και ο Ιούδας.
Το Μυστήριο ήταν Άγιο και αμόλυντο άλλα για τον Ιούδα ήταν η πύλη της κόλασης λόγω της δικής του κακότητας. Άρα μη ζαλίζετε τους απλοϊκούς λέγοντας ότι τα Μυστήρια που επιτελούν οι Οικουμενιστές έχουν Χάρη για να τους ωθήσετε στα δικά σας συμπεράσματα. Φυσικά και έχουν Χάρη. Μόνο που δεν ξέρετε ή αποκρύβετε να πείτε ότι αυτά τα Μυστήρια γίνονται καταδίκη και κατάκριμα σε αυτούς που τα επιτελούν ή τα λαμβάνουν ταυτιζόμενοι με μια Πίστη και αποδεχόμενοι μια Πίστη –αυτή του επισκόπου το όνομα του οποίου εκφωνείται κατά την μνημόνευση του στη Θ. Λειτουργία– μολυσμένη από διδασκαλίες που ο Κύριος δεν δίδαξε, και που κανείς δεν παράλαβε από τους αγίους Πατέρες.
«Τοις κοινωνούσιν εν γνώσει [τοις αιρετικοίς] ανάθεμα». [16]

«Ο καθένας ας καταλαβαίνει με το δικό του μυαλό» (Ρωμ. ιε΄5).


[1] «Οὐδ’ ἂν πρὸς ὥραν αὐτῶν ἐπεδεξάμεθα τὴν συνάφειαν, εἰ σκάζοντας (χωλαίνοντας) περὶ τὴν Πίστιν εὕρομεν» καὶ «Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν».
[2] Μ. Βασιλείου, Κεφάλαια τῶν Ὅρων κατ’ Ἐπιτομήν, ἐρώτ. ριδ΄.
[3] Ἁγ. Συμεὼν τοῦ Νέου θεολόγου, Λόγος 6ος.
[4] P.G. 99,1081A.
[5] P.G.99, 1164A.
[6] P.G. 99, 1365
[7] Ἰω. Χρυσοστόμου, Ἑρμηνεία εἰς τὴν Πρὸς Γαλάτας.
[8] Μ. Ἀθανασίου, Τοῖς τὸν μονήρι βίον ἀσκοῦσι…
[9] ΒΕΠΕΣ 5,144[15-22].
[10] Δημητρακοπούλου Ἀνδρ., Ἱστορία τοῦ σχίσματος…, σελ. 61.
[11] V.Laurent-j.Darrouzes, Dossier Grecde l; union de Lion, σελ.554,558,559
[12] Ὅ.ἀ.
[13] Τοῖς Ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς, §6, ἐν Ἰω. Καρμίρη, Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξουκαὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐν Ἀθήναις 1960, τομ. Α΄, σ. 427.
[14] Ἰωσὴφ Βρυεννίου, Τὰ Εὑρεθέντα, τόμ. Β΄, σελ. 26.
[15] Στα Πρακτικά της.
[16] Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἀνάσταση καὶ ἡ Ζωή



Ἐὰν ὑπάρχει μιὰ ἀλήθεια στὴν ὁποία θὰ μποροῦσαν νὰ συνοψισθοῦν ὅλες οἱ εὐαγγελικὲς ἀλήθειες, ἡ ἀλήθεια αὐτὴ θὰ ἦταν ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἀκόμη, ἐὰν ὑπάρχει μιὰ πραγματικότητα στὴν ὁποία θὰ μποροῦσαν νὰ συνοψισθοῦν ὅλες οἱ καινοδιαθηκικὲς πραγματικότητες, ἡ πραγματικότητα αὐτὴ θὰ ἦταν ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μόνο στὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐξηγοῦνται ὅλα τὰ θαύματά Του, ὅλες οἱ ἀλήθειές Του, ὅλα τὰ λόγια Του, ὅλα τὰ γεγονότα τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του ὁ Κύριος δίδασκε γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος ὄντως εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του δίδασκε γιὰ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι πράγματι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του δίδασκε ὅτι ἡ πίστη σ' Αὐτὸν μεταφέρει ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος νίκησε τὸ θάνατο καὶ ἔτσι ἐξασφάλισε στοὺς θανατωμένους ἀνθρώπους τὴ μετάβαση ἐκ τοῦ θανάτου στὴν ἀνάσταση.

Μὲ τὴν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος ἔγινε θνητὸς καὶ πεπερασμένος· μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου γίνεται ἀθάνατος καὶ αἰώνιος. Σ' αὐτὸ δὲ ἀκριβῶς ἔγκειται ἡ δύναμη καὶ τὸ κράτος καὶ ἡ παντοδυναμία τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως. Καὶ γιὰ αὐτὸ χωρὶς τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ ὑπῆρχε κἄν ὁ Χριστιανισμός. Μεταξὺ τῶν θαυμάτων ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ μεγαλύτερο θαῦμα. Ὅλα τὰ ἄλλα θαύματα πηγάζουν ἀπὸ αὐτὸ καὶ συνοψίζονται σ' αὐτό. Ἀπ' αὐτὸ πηγάζουν ἡ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ προσευχὴ καὶ ἡ θεοσέβεια. Αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο καμία ἄλλη θρησκεία δὲν ἔχει· αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἀνυψώνει τὸν Κύριο ὑπεράνω ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν θεῶν. Αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο κατὰ τρόπο μοναδικὸ καὶ ἀναμφισβήτητο δείχνει καὶ ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεὸς καὶ Κύριος σὲ ὅλους τοὺς ὁρατοὺς καὶ ἀόρατους κόσμους.

Τὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος πιστεύει ἀληθινὰ στὸν Ἀναστάντα Κύριο τὸ ἀποδεικνύει μὲ τὸ νὰ ἀγωνίζεται κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν καὶ ἐὰν μὲν ἀγωνίζεται, πρέπει νὰ γνωρίζει ὅτι ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἀθανασία καὶ τὴν αἰώνια ζωή. Ἐὰν ὅμως δὲν ἀγωνίζεται, τότε μάταιη ἡ πίστη του! Διότι, ἐὰν ἡ πίστη τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἀγώνας γιὰ τὴν ἀθανασία καὶ τὴν αἰωνιότητα, τότε τί εἶναι; Ἐὰν μὲ τὴν πίστη στὸ Χριστὸ δὲν φθάνει κανεὶς στὴν ἀθανασία καὶ τὴν ἐπὶ τοῦ θανάτου νίκη, τότε πρὸς τί ἡ πίστη μας; Ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν ἀναστήθηκε, τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος δὲν ἔχουν νικηθεῖ. Ἐὰν δὲ δὲν ἔχουν αὐτὰ τὰ δύο νικηθεῖ, τότε γιατί νὰ πιστεύει κανεὶς στὸ Χριστό; 
Ἐκεῖνος ὅμως ὁ ὁποῖος μὲ τὴν πίστη στὸν Ἀναστάντα Χριστὸ ἀγωνίζεται ἐναντίον κάθε ἁμαρτίας του, αὐτὸς ἐνισχύει σιγὰ-σιγὰ μέσα του τὴν αἴσθηση ὅτι ὁ Κύριος πραγματικὰ ἀναστήθηκε, ἄμβλυνε τὸ κέντρο τοῦ θανάτου, νίκησε τὸ θάνατο σὲ ὅλα τὰ μέτωπα τῆς μάχης.

Χωρὶς τὴν ἀνάσταση δὲν ὑπάρχει οὔτε στὸν οὐρανὸ οὔτε κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανὸ τίποτε πιὸ παράλογο ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ οὔτε μεγαλύτερη ἀπελπισία ἀπὸ τὴ ζωὴ αὐτή, δίχως ἀθανασία. Σ' ὅλους τοὺς κόσμους δὲν ὑπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ὕπαρξη ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ δὲν πιστεύει στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Γι' αὐτό, γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ὁ Ἀναστημένος Κύριος εἶναι τὰ «πάντα ἐν πᾶσιν» σ' ὅλους τοὺς κόσμους: ὅ,τι τὸ Ὡραῖο, τὸ Καλό, τὸ Ἀληθινό, τὸ Προσφιλές, τὸ Χαρμόσυνο, τὸ Θεῖο, τὸ Σοφό, τὸ Αἰώνιο. Αὐτὸς εἶναι ὅλη ἡ Ἀγάπη μας, ὅλη ἡ Ἀλήθειά μας, ὅλη ἡ Χαρά μας, ὅλο τὸ Ἀγαθό μας, ὅλη ἡ Ζωή μας, ἡ Αἰωνία Ζωὴ σὲ ὅλες τὶς αἰωνιότητες καὶ ἀπεραντοσύνες.

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Γιατί οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νὰ φαίνονται πιὸ σπουδαῖοι καὶ πιὸ καλοί ἀπ’ ὅ,τι πραγματικὰ εἶναι; (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Καταρχὴν θέλω νὰ εὐχηθῶ στὸν π. Θεόδωρο καὶ στοὺς σὺν αὐτῷ, 
ὅπως καὶ σὲ ὅλους τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστὸς ἀνέστη! 

Οἱ ἀκόλουθες σκέψεις γράφονται ὄχι μὲ πολεμικὸ μένος ἀλλὰ ἀπὸ ἐκκλησιαστικὸ δικαίωμα τοῦ κάθε πιστοῦ καὶ πρὸς προβληματισμὸ ὑπὸ τὸ βάρος τῆς θλίψης καὶ τῆς ἀπορίας ποὺ προκάλεσαν τὰ δύο τελευταῖα βίντεο τῶν π. Θεοδώρου Ζήση καὶ τῶν σὺν αὐτῷ π. Νικολάου καὶ π. Φωτίου. 
Διότι αὐτὰ τὰ βίντεο διακατέχονται δυστυχῶς ἀπὸ τὶς ἀγιάτρευτες πληγὲς τῆς σύγχρονης ἐπιστημονικῆς ἔπαρσης, τῆς µαταιότητας, τῆς φιλαυτίας, τῆς αὐτοδικαίωσης, τῆς χαιρεκακίας, τοῦ ἐγκοσµίου προσανατολισµοῦ καὶ τοῦ πνευµατικοῦ παραλογισµοῦ. 
Καὶ τὸ τραγικό· παρουσιάζονται ὡς τὸ ἀπαύγασμα τῆς σοφίας, τῆς διακρίσεως καὶ τῆς ἁγιότητος! 
Στὸ τελευταῖο βίντεο μάλιστα ἐμφανίστηκε ἡ τριὰς σὲ ἕνα εἶδος τριπτύχου μὲ κεντρικὸ καὶ ὑπερυψωμένο -σὲ σχέση μὲ τοὺς ἄλλους- πρόσωπο, τὸν π. Θεόδωρο.

Σὲ αὐτὰ τὰ βίντεο, λοιπόν, παρακολουθήσαμε τοὺς πατέρες αὐτοὺς νὰ αὐτολιβανίζονται μέχρι βαθμοῦ ἁγιοποίησης, νὰ ἐπιδεικνύουν –περιαυτολογώντας– τοὺς διωγμούς τους, νὰ ἰσχυρίζονται οἱ ἴδιοι, ὅτι εἶναι μέτοχοι τῆς χάριτος, νὰ ἀναδεικνύουν ἐπιστημονικοὺς βαθμοὺς ὡς στοιχεῖο πνευματικῆς ἀνωτερότητας, νὰ αὐτοχαρακτηρίζονται τίμιοι, ντόμπροι, ἄντρες μὲ τιμὴ καὶ παντελόνια, νὰ ἀποδέχονται δόξα καὶ τίτλους ἄτλαντος καὶ φάρου τῆς ἀνὰ τὸν κόσμο Ὀρθοδοξίας. 
Παράλληλα –σὰν νὰ μὴν ὑπῆρξαν πρὶν ἀπὸ αὐτοὺς ἄλλοι ἀποτειχισμένοι–ὑποβάθμισαν τοὺς ἀδελφούς τους ἀποτειχισμένους ἱερεῖς ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα μὲ τὸ νὰ μὴν τοὺς ἀναφέρουν διόλου γιὰ πολλοστὴ φορά, ὑποβάθμισαν τοὺς Ἁγιορεῖτες ἀποτειχισμένους κατὰ κάκιστο βαθμό, ἀρνούμενοι ἀκόμα καὶ τὴν τιμιότητά τους καὶ τὸν ἀνδρισμό τους, χρησιμοποιώντας τὴν κατοχὴ παντελονιῶν ὡς κύριο ἐργαλεῖο τῆς προσπάθειας ἀποδόμησης τοῦ ἀγῶνα τους.

Σὲ αὐτὰ τὰ βίντεο ἀποκρύφτηκαν καὶ ὡραιοποιήθηκαν τὰ τεράστια λάθη τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση καὶ τῶν σὺν αὐτῷ στὴν πολυετὴ καθιέρωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, οἱ λανθασμένες ἐνέργειες ὡς πρὸς τὸν ἀγώνα καὶ –ὡσὰν οἱ ὁμιλοῦντες νὰ ἦσαν τέλειοι–δὲν ἀκούστηκαν ἀναφορὲς σὲ προσωπικὲς ἀδυναμίες, στὴν ἀμέτρητη ἀπόσταση ποὺ μᾶς χωρίζει, ὅλους μας, ἀπὸ τὸ πνευματικὸ ὕψος τῶν Ἁγίων Πατέρων, Μαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν, σὲ λάθη, σὲ ἀναξιότητα ἐπαίνων, στην καταδίκη κολακειῶν καὶ ἐπικοινωνιακῶν αὐτοανυψώσεων, στὴν ταπείνωση, χωρὶς τὸ θεμέλιο τῆς ὁποίας τὸ οἰκοδόμημα τῆς σωτηρίας καὶ τῆς ὁμολογίας δὲν κτίζεται. 

Τὸ χειρότερο καὶ πιὸ θλιβερὸ εἶναι, ὅτι σὲ αὐτὰ τὰ βίντεο ἐμφανίζονται ἀπὸ τοὺς πατέρες αὐτούς –μετὰ τὴν μεταπατερικὴ θεολογία τῶν οἰκουμενιστῶν– μία μετααντιαιρετικὴ θεολογία τῶν ἀντιοικουμενιστῶν καὶ μία ἀσέβεια ἐναντίων τῶν Ἁγίων, πραγματικῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. 

Δὲν θὰ μιλήσω γιὰ τὴν δυνητικὴ ἑρμηνεία τοῦ 15ου Κανόνα, τῆς ὁποίας ἡ ἀπόρριψη ἔχει ἀποδειχθεῖ πάμπολλες φορές. Νὰ ἀναφέρω μόνο ἐδῶ, ὅτι οἱ ἐμπνευστὲς τῆς τάχα δυνητικότητας τοῦ Κανόνα, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὴν ἀνακήρυξη τοῦ Κανόνα σὲ δυνητικό, τὸν ἀποσυνδέουν ἀπὸ τὴν ὅλη ζωὴ τῆς Ἐκκλησία, τὶς ἁγιογραφικὲς μαρτυρίες, τὴν ἁγιοπατερικὴ πρακτική, τὴν λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ διατηρεῖται ζωντανὴ ἕως σήμερα. 
Θὰ μιλήσω ὅμως γιὰ τὴν ἀσέβεια ἐναντίων τῶν Ἁγίων ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τοὺς αὐτοεπαίνους καὶ τὶς ἀλληλοκολακεῖες καὶ τὶς δημόσιες κατηγορίες ἐναντίων ἐπίσης διωγμένων χριστιανῶν ἀδελφῶν.

Γιὰ τοὺς πατέρες τῶν βίντεο αὐτῶν ἐμφανίζεται ex argumentis suis καὶ μέσα απὸ τὸ ὕφος τῶν λεγομένων τους:

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ποὺ ποτὲ δὲν δημοσιοποίησε καταγγελίες ἐναντίων τῶν ἀδίκων καὶ ἀτίμων διωκτῶν του, ποὺ ἤπιε τὸ πικρὸ ποτήριο τοῦ πραγματικοῦ διωγμοῦ καὶ τῆς πραγματικῆς συκοφαντίας, ποὺ τιμώρησε ὡς διευθυντὴς τῆς Ριζαρίου, ἀντὶ τοὺς μαθητές του ποὺ μάλωναν, τὸν ἑαυτό του μὲ αὐστηρὴ νηστεία, ποὺ ὡς ἐπίσκοπος καὶ διευθυντὴς ἔπλενε τὶς νύχτες τὶς τουαλέτες τῆς σχολῆς, ὡς (κατὰ τοὺς νεοπατέρες αὐτούς) ἀφελὴς καὶ ἀγαθιάρης.

Ὁ Παῦλος, ποὺ ὁμολόγησε στὴν ἐπιστολή του «...βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου. Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου» (πρὸς Ρωμαίους, 7) ὡς (κατὰ τοὺς νεοπατέρες αὐτούς) γραφικός.

Ὁ Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, ποὺ δίδασκε: «Οἱ ταπεινοὶ ἄνθρωποι ζοῦν συνεχῶς μὲ τὴ συναίσθηση καὶ τὸ χρέος τῶν ἁμαρτιῶν τους. Ὅσο περισσότερο αὐξάνουν οἱ δωρεὲς τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους, τόσο περισσότερο ταπεινώνουν τὸν ἑαυτό τους μὲ τὴ σκέψη ὅτι εἶναι ἀνάξιοι γιὰ ἕναν τέτοιο πλοῦτο» ὡς (κατὰ τοὺς νεοπατέρες αὐτούς) ἀθεολόγητος μοναχός.

Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ ποὺ δίδασκε: «Ὁ ταπεινός, ὅταν ἀδικεῖται, δὲν ταράσσεται οὔτε ἀπολογεῖται. Δέχεται τὴ συκοφαντία (σσ. ἂν στὴν προκειμένη περίπτωση πραγματικὰ ὑπῆρξε) σὰν ἀλήθεια καὶ δὲν φροντίζει νὰ πείσει τοὺς ἀνθρώπους ὅτι συκοφαντήθηκε ἀλλὰ ζητᾶ συγχώρηση» ὡς (κατὰ τοὺς νεοπατέρες αὐτούς) σύνεργος τῶν Ἁγιορειτῶν.

Τὸ γεροντικό, ποὺ μᾶς διδάσκει: «Προτιμότερη εἶναι ἡ πτώση μὲ ταπεινοφροσύνη, παρὰ νίκη μὲ ὑπερηφάνεια» ὡς (κατὰ τοὺς νεοπατέρες αὐτούς) μὴ ἔγκριτο γιὰ τὴν περίσταση βιβλίο.

Ὁ Ἁγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ στὶς διδαχές του ἔλεγε: «Καὶ ὄχι μόνο δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σᾶς διδάξω, ἀλλὰ μήτε τὰ ποδάρια σας νὰ φιλήσω. Διότι ὁ καθένας ἀπὸ λόγους σας εἶναι τιμιώτερος ἀπ’ ὅλον τὸν κόσμον. Πρέπει δὲ νὰ ἠξεύρετε καὶ ἡ εὐγένειά σας διά λόγου μου, τὸ ἠξεύρω, πὼς ἄλλοι σᾶς λέγουν ἄλλα, ὅμως ἂν ἴσως καὶ θέλετε νὰ μάθετε τὴν πάσαν ἀλήθειαν, ἐγὼ σᾶς τὴν λέγω» ὡς (κατὰ τοὺς νεοπατέρες αὐτούς) ἁγιορείτης ἀγράμματος ζηλωτής. 

Ὁ Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς ποὺ, ἂν καὶ μέγας, παγκοσμίου φήμης πανεπιστημιακός, στὶς ὁμιλίες (Β’) ἔγραφε «Εὔχομαι νὰ βρεθοῦμε στὸ στρατὸ ἐκεῖνο τῶν σεσωσμένων καὶ δοξασμένων. Εὔχομαι ὁ Κύριος Ἰησοῦς νὰ γίνει ἴλεως σὲ μᾶς τὴν Ἔσχατη Μέρα, ὅταν θὰ σκοτιστεῖ ὁ αἰσθητὸς ἥλιος καὶ δὲ θὰ ξαναφωτίσει πιά. Γλυκύτατε καὶ Ζωοποιὲ Κύριε, συγχώρεσε τὶς ἁμαρτίες μας προτοῦ φτάσει ἡ μέρα ἐκείνη! Ἀπόρριψε ὅλα τὰ ἔργα μας ὡς ἀνάξια κι ἀκάθαρτα καὶ σῶσε μας μὲ τὸ ἀμέτρητο ἔλεός Σου, μ’ αὐτὸ ποὺ ἦρθες στὴ γῆ γιὰ νὰ σώσεις ἐμᾶς τοὺς ἀνάξιους» ὡς (κατὰ τοὺς νεοπατέρες αὐτούς) εὐσεβοφανής καὶ κατώτερος τοῦ ἐπιπέδου τους.

Ἀλλὰ καὶ τόσοι Ἅγιοι ποὺ δὲν θέλησαν ἐξουσίες ἀλλὰ παρέμειναν ἀπλοὶ μαχητὲς τῆς πίστεως ὑποτασσόμενοι σὲ ἄλλους, ἀκόμα καὶ ἂν τοὺς ἀδικοῦσαν, ὡς μὴ σίγουροι φορῶντες τὰ παντελόνια.

Καὶ ἂν ἀφήσουμε αὐτὲς τὶς διαπιστώσεις ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὶς ἀλληλοφιλοφρονήσεις καὶ τὶς αὐτοδικαιώσεις καὶ φτάσουμε στὸν νεοαντιαιρετικὸ ἀγώνα ἀνακαλύπτουμε ὅτι μετὰ τοὺς διαμαρτυρόμενους Προτεστᾶντες ἐμφανίστηκε ἡ νέα ἀντιαιρετικὴ «ὀρθόδοξη» θεολογία τῆς διαμαρτυρίας.

Ἀνήκουστα γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση πράγματα ἀνακοίνωθηκαν στὰ στὰ νέα βίντεο ποὺ δημοσίευθηκαν. Ὁ π. Νικόλαος ἰσχυρίζεται στὸ ἕνα, ὅτι ἀποτειχίστηκε ἀπὸ λόγους διαμαρτυρίας. Οὐδέποτε, ὅμως, οἱ Ἅγιοι ἀποτειχίστηκαν γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦν μόνο. Ἡ ἀποτείχιση γίνεται γιὰ νὰ ἀπομακρυνθεῖ κανεὶς καὶ νὰ μὴ συμμετέχει στὴν μολυσματικὴ καὶ ψυχοκτόνο αἵρεση, καὶ ἀσφαλῶς ἡ στάση τους αὐτὴ ἐκλαμβάνεται καὶ ὡς διαμαρτυρία ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν. Καὶ στὸ κάτω κάτω τῆς γραφῆς δὲν ἦταν ἡ στάση τοῦ π. Νικολάου, πρὶν ἀπὸ τὴν ἀποτείχιση του, μία συνεχὴς στάση δίκαιης ἀλλὰ ἀναποτελεσματικῆς ὡς πρὸς τὴν καθιέρωση τῆς αἱρέσεως διαμαρτυρίας; 
Αὐτὴ ἡ διαμαρτυρία συνεχίζεται τώρα καὶ μετὰ τὴν ἀποτείχιση; 
Ποῦ ὑπάρχει, τελικά, στὰ κείμενα τῶν Ἁγίων αὐτὴ ἡ νεόκοπη διδασκαλία; 
Ποῦ ὑπάρχει ὁ ὅρος «διαμαρτυρία» ἐνάντια στὴν αἵρεση στὴν πατερικὴ διδασκαλία; 
Ποιός Ἅγιος δίδαξε τέτοια στάση; 
Οἱ μόνοι διαμαρτυρόμενοι ποὺ ξέρουμε εἶναι αἱρετικοὶ καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας. 

Πῶς μποροῦμε –ἀνακοίνωσε ἡ τριὰς τῶν πατέρων αὐτῶν– νὰ μνημονεύσουμε τὸν Ἄνθιμο καὶ τὸν Λαγκαδᾶ, ἀφοῦ αἱρετίζει; 
Καὶ ἀμέσως μετὰ λένε-συμβουλεύουν τοὺς πιστοὺς νὰ πηγαίνουν στοὺς «παραδοσιακοὺς» ἱερεῖς ποὺ ὅμως μνημονεύουν τοὺς ἴδιους αἱρετίζοντες Ἄνθιμο καὶ Λαγκαδᾶ λόγω «οἰκονομίας». Ἡ οἰκονομία ὅμως, ἐφαρμοζόμενη, πρέπει κανονικὰ νά σώζει καὶ ὄχι νὰ σπρώχνει τοὺς ἄλλους σὲ αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς ὁποίους οἱ ἴδιοι λόγῳ κινδύνου ἔφυγαν. 
Ἐκτὸς ἂν πηγαίνουν καὶ αὐτοὶ μαζὶ μὲ τὸ ποίμνιό τους στὶς λειτουργίες, ποὺ μνημονεύονται αὐτοὶ, τοὺς ὁποίους οἱ ἴδιοι δὲν μνημονεύουν!

Ὑπάρχουν Ἐπίσκοποι ἀνακοίνωσε ὁ π. Νικόλαος, ποὺ ἐλπίζει, ὅτι θὰ μετανοήσουν καὶ θὰ κατηχηθοῦν καὶ θὰ καταλάβουν τὸ λάθος τους. Ἄρα δέχεται ὁ. π. Νικόλαος, ὅτι αὐτὴν τὴν στιγμὴ οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι ἄσχετοι καὶ ἀκατήχητοι, ἀφοῦ ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ φθοροποιὸ ἔργο μιᾶς αἵρεσης δεκαετιῶν! 
Ἢ ὅτι εἶναι ἀμετανόητοι, ἀφοῦ τὸ ἔχουν ἀντιληφθεῖ, ἀλλὰ παραμένουν στὴν κοινωνία λόγῳ δειλίας ἢ συμφερόντων μὲ τοὺς αἱρετικοὺς συνεπισκόπους τους! 
Καὶ ἐλπίζει, ὅτι αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν πειστεῖ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ τὴν διδασκαλία τους, τὴν ὁποία ἔχουν διαγράψει ἔμπρακτα ἀπὸ τὴν ζωή τους, θὰ ἀκούσουν καὶ θὰ συνετιστοῦν ἀπὸ τὴν «διαμαρτυρία» καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ ἰδίου ἢ καὶ τῆς βιντεϊκῆς τριάδος; 
Νὰ λοιπόν, ποὺ θέτουν τὸν ἑαυτό τους καὶ ὑπεράνω τῶν Ἁγίων Πατέρων οἱ τρεῖς νέο-πατέρες. 

Ὑπάρχουν Ἐπίσκοποι -ἀνακοίνωσε ἡ τριάς- ποὺ ὑποστηρίζουν τὸ σχέδιο τῆς κυβέρνησης γιὰ τὶς ἔμφυλες ταυτότητες καὶ καταδικάζει τὶς ἀνοιχτὲς καὶ κρυφὲς συνάξεις τους. 
Αὐτὰ τὰ ξέρει ἡ τριὰς καὶ δὲν τὰ ξέρουν οἱ ἄλλοι «καλοὶ» Ἐπίσκοποι, τοὺς ὁποίους ὑποστηρίζει; 
Καὶ ἀφοῦ τὰ ξέρουν ποῦ εἶναι οἱ ἀντιδράσεις τους; 
Ποτὲ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία δὲν συνυπῆρχαν σὲ μία Ἱερὰ Σύνοδο εἰρηνικὰ καὶ συλλειτουργούντας ἐπὶ δεκαετίες –ὅπως σήμερα– αἱρετίζοντες καὶ ὀρθοτομοῦντες Ἐπίσκοποι. 
Ἄρα ὅλοι εἶναι συμμέτοχοι στὸ ἀνίερο ἔργο ποὺ λαμβάνει μέρος καὶ σ’ αὐτοὺς μᾶς συμβουλεύει ἡ τριὰς νὰ πηγαίνουμε νὰ λειτουργούμαστε καὶ νὰ τοὺς μνημονεύουμε.

Δηλώνει ἡ τριάς, ὅτι τὸ ἱερατεῖο δὲν εἶναι ἄξιο ἐμπιστοσύνης καὶ τὸ κατηγορεῖ γιὰ ἀνοιχτὲς καὶ κρυφὲς συμφωνίες καὶ ἀνοιχτὲς καὶ κρυφὲς καταπατήσεις τοῦ δόγματος στὴν χειρότερη αἵρεση στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ παράλληλα λέει στοὺς πιστοὺς νὰ πηγαίνουν σὲ αὐτοὺς τοὺς ἱερεῖς, ποὺ δὲν εἶναι φανερὰ οἰκουμενιστὲς, ἄρα εἶναι εἴτε κρυφοὶ εἴτε λόγοις ἀλλὰ ἄνευ πράξεων ἀγωνιστές, ἀφοῦ οἱ πραγματικοὶ ἀγωνιστὲς, οἱ μὴ ἀποδεχόμενοι τὴν Σύνοδο τελοῦν ὑπὸ διωγμό. 
Γιατὶ οἱ πραγματικοὶ ἀγωνιστὲς καὶ ἀντίμαχοι τῆς αἱρέσεως, κατὰ τὸ «οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν διωχθήσονται», διώκονται. 

Μιλάει, στὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο βίντεο ὁ π. Νικόλαος Μανώλης, γιὰ ἕναν ἀνώνυμο ἁγιορείτη (ὄνομα δὲν ἕχει) ποὺ λέγεται νὰ εἶπε, ὅτι θὰ ἀσχοληθεῖ μόνο μὲ τοὺς ζηλωτές· καὶ ἀπαντάει ὁ π. Νικόλαος «Τί λὲς ρέ;». Ρέ!!! εἶναι ὁ χαρακτηρισμὸς γιὰ αὐτὸν τὸν ἁγιορείτη. 
Ἀλλὰ γιὰ τοὺς αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς κάνει ἀναφορὲς γιὰ μετάνοια ὁ π. Νικόλαος, καὶ λέει, ὅτι ἀνήκουν ἀκόμα στὸ «ἀνάκτορο τῆς Ἐκκλησίας ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει κακὰ ὑδραυλικά, ἀλλὰ αὐτὰ ἀνήκουν ἀκόμα στὸ ἀνάκτορο». 
Πάλι νέες ὁρολογίες, πάλι νέα παραδείγματα.

Δηλώνει ἡ τριάς, ὅτι ὑπάρχουν κάποιοι Ἐπίσκοποι ποὺ αἱρετίζουν ἀλλὰ καὶ ἄλλοι μὲ ὀρθόδοξα φρονήματα. Τελικὰ κατὰ τὰ λεγόμενα τῆς βιντεϊκῆς τριᾶδος μόνο πέντε ἕξι Ἐπίσκοποι αἱρετίζουν. Ἀλλὰ οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἄλλα δείχνουν. 
Γιατὶ ἂν ὑπάρχουν ἀκόμα Ἐπίσκοποι μὲ ἀκόμα ὀρθόδοξο ἀγωνιστικὸ φρόνημα, πῶς δημοσιεύθηκαν κείμενα –βλέπε καὶ τὸ κείμενο «πρὸς τὸν λαό»– , τὰ ὁποῖα καὶ ἐσεῖς οἱ ἴδιοι ἀναδείξατε ὡς κατάπτυστα, πῶς γίνονται δογματικὲς διαστρεβλώσεις καὶ παραβάσεις τῶν Κανόνων ἀπὸ Ἐπισκόπους ἐδῶ καὶ χρόνια καὶ κανεὶς ἀπὸ αὐτοὺς δὲν ἔχει καταδικασθεῖ, πῶς οἱ «ὑμέτεροι ὀρθόδοξοι» Ἐπίσκοποι συλλειτουργοῦν μὲ αὐτούς, τοὺς ὁποίους ἐσεῖς καταδικάζετε ὡς αἱρετίζοντες; 
Πάλι ὅπως καὶ πρὶν τὴν ἀποτείχισή σας παραλλάσετε τὰ δεδομένα, μήπως πρὸς ὄφελος προσωπικὸ καὶ μερικῶν Ἐπισκόπων καὶ ἂν ὄχι πρὸς τί; 

Δηλώνει ἡ τριάς, ὅτι δὲν λειτουργεῖ γιὰ νὰ μὴν δώσει δικαιώματα καθαίρεσης στοὺς Ἐπισκόπους. Τότε, ἂν δὲν λειτουργεῖ γιὰ νὰ μὴν δώσει δικαιώματα, γιατί ἔχει κάνει ἡ τριὰς ἀποτείχιση; 
Τί παραπάνω πρόσθεσε μὲ τὴν ἀποτείχιση στὶς ἕως τώρα διαμαρτυρίες της; Ἁπλῶς ἕνα σώου ἐντυπώσεων;

Λέει ὁ π. Νικόλαος, πὼς δὲν λειτουργεῖ γιὰ νὰ μὴν βγεῖ ἐκτὸς Ἐκκλησίας! 
Ἄρα γιὰ τὸν π. Νικόλαο, τὸν π. Φώτιο, τὸν π. Θεόδωρο οἱ Ἁγιορεῖτες ποὺ λειτουργοῦν καὶ λειτουργοῦνται στὰ μοναστήρια τους εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας! 
Οἱ ἀποτειχισμένοι ἱερεῖς (Ναὶ «πατερικὴ» τριάς, ὅσο καὶ νὰ προσπαθεῖς νὰ τὸ ἀποκρύψεις ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ἱερεῖς ἐκτὸς ἀπὸ ἐσένα ποὺ ἔχουν ἀποτειχισθεῖ. Ἐξήγησε στὸν κόσμο παρακαλοῦμε γιατὶ τόσο συνειδητὰ δὲν τοὺς ἀναφέρεις ποτέ;) ἐν Ἑλλάδι, ποὺ λειτουργοῦν εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας! 
Οἱ ἀποτειχισμένοι πιστοὶ ποὺ δὲν λειτουργοῦνται στοὺς ναοὺς τῶν οἰκουμενιστῶν εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας!

Ἂν ὅμως οἱ Ἁγιορεῖτες εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, πῶς συμφώνησαν μὲ αὐτοὺς νὰ κάνουν αὐτὴ τὴν ἀπὸ κοινοῦ Ἡμερίδα, διατηρώντας ἡ κάθε πλευρὰ διαφορετικὴ στάση: οἱ μὲν νὰ ἐκκλησιάζονται καὶ οἱ ἄλλοι νὰ μὴν ἐκκλησιάζονται σὲ Οἰκουμενιστές; 
Τί διαφορετικὸ λένε οἱ Οἰκουμενιστές; 
Ὁ καθένας νὰ κρατεῖ τὰ δικά του πιστεύματα, ἀλλὰ νὰ ἀποτελοῦν μιὰ Ἐκκλησία; 
Δὲν εἶναι αὐτὸ ἡ ἀποθέωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ ὑπογραφὴ τῆς τριάδος τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν πατέρων;

Ὁ Ἅγ. Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ὅμως ἐξηγώντας τὸν Παύλειο λόγο «οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν διωχθήσονται» λέει, ὅτι οἱ διωγμοὶ δὲν σχετίζονται μόνο μὲ τὶς ἐνέργειες τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως ἐναντίων τῶν πιστῶν, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς θλίψεις, τὶς στερήσεις καὶ τοὺς πειρασμούς, πού θὰ βιώσουν οἱ πιστοὶ τὸν καιρὸ τῶν διωγμῶν καὶ δὴ ἀπὸ τοὺς ψευδεπισκόπους! 
Ἡ λέξη ὅμως «θέλοντες» δηλώνει, ὅτι οἱ πιστοὶ ἐλευθέρως διάλεξαν τὴν ὁδὸ τῶν θλίψεων, τῶν στερήσεων καὶ τῶν πειρασμῶν καὶ γι’ αὐτὸ τὸν λόγο θὰ δικαιωθοῦν ἀπὸ τὸν Θεό.

Ἡ οἰκονομία ποὺ προτείνει ἡ τριάς, πῶς συμφωνεῖ μὲ αὐτὴν τὴν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων; Ἢ δὲν φόραγε καὶ ὁ Ἅγιος παντελόνια;

Χριστὸς ἀνέστη!

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Τι είναι στ' αλήθεια Πάσχα; (διδαχή από τον Άγιο. Πορφύριο)



Αντί άλλης Πασχάλιας ευχής θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του μακαριστού γέροντα Πορφύριου, όπως τα έζησα μια Τρίτη της Διακαινησίμου στο κελάκι του. Πήγα να τον δω σαν γιατρός. Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα, με παρακάλεσε να μην φύγω. 
Κάθισα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεβάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπο του. 

Με ρώτησε:
-Ξέρεις το τροπάριο που λέει "Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν...";
-Ναι γέροντα, το ξέρω.
-Πες το. Άρχισα γρήγορα - γρήγορα. "Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των πατέρων Θεόν και υπερένδοξον".

-Το κατάλαβες;
-Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει για την ερμηνεία του. Έκανε μια απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε:

-Τίποτε δεν κατάλαβες βρε Γιωργάκη! Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης… 
Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο. Ο Χριστός με την Ανάσταση Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μια διώρυγα, από μια λίμνη ή από την Ερυθρά θάλασσα.
Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μια άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος. Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα.
Ο Χριστός μας πέρασε από τον θάνατο, στη Ζωή. Γι' αυτό σήμερα "Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν". Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; 
Σήμερα γιορτάζουμε την "απαρχή" της "άλλης βιοτής, της αιωνίου" ζωής κοντά Του.
Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε λίγο και συνέχισε πιο δυνατά:
-Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος και νέκρωση, Άδης. Τώρα όλα χαρά, χάρις και Ανάσταση του Χριστού μας.
Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε και μεις να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του... Τι ευτυχία η Ανάσταση! "Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον". 
Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι, να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα.
Έτσι έπρεπε κι εμείς να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου και την δική μας.

Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα.
-Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; συνέχισε. 
Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου να συγκεντρώνεσαι μισό λεφτό στον εαυτό σου και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο.
Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου -και στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε. 
Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. 
Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.

Μου' σφιξε το χέρι λέγοντας:
-Σου εύχομαι να "σκιρτάς" από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο μας πέρασε ο Αναστάς Κύριος, "ο μόνος ευλογητός των Πατέρων"... Ψάλε τώρα και το "Χριστός Ανέστη".
Υστερόγραφο δικό μου: "αληθώς Ανέστη"!!!

(Γεώργιος Παπαζάχος, καθηγητής Ιατρικής, αναδημοσίευση από το περιοδικό "Σύναξη - Πάσχα 1994)

Όσο κι αν αργεί, θα ξημερώσει...



Είναι κάτι ψυχές που σήμερα το βράδυ δεν θα κατέβουν απο τον Σταυρό. 
Που δεν μπορούν να συμμεριστούν την χαρά της Αναστάσεως. Θέλουν μα δεν σκάει το γέλιο στα χείλη τους. Θέλω να τους πω λοιπόν ότι όλοι μας έχουμε περάσει παρόμοιες αν όχι και ίδιες καταστάσεις. Τότε που όλα μύριζαν κόλαση και δυσκολευόμασταν να βρούμε το άρωμα του παραδείσου, να αναπνεύσουν άνοιξη τα μέσα μας. 
Τότε που ο πόνος σαν βαθύ πέπλο κύκλωνε την ψυχή και η χαρά των πολλών μας κούραζε. Είναι οι στιγμές αυτές που λες, μακάρι να ερχόταν ένας να μου πει, οτι κι αυτός πονάει, να μοιάσουμε, να μιλήσουμε, να συνεννοηθούμε, να μην νιώθω μόνος σε αυτό το σκοτάδι. 
Σας καταλαβαίνω. Όμως ένα πράγμα θέλω να θυμάστε και να είστε βέβαιοι γι αυτό, ότι ο Σταυρός θα γίνει Ανάσταση. Θα έρθει η μέρα που θα γελάσετε πάλι και θα χαρείτε. Τώρα μοιάζει μακρινό, αλλά θα γίνει, να το θυμάστε. 
Η Ανάσταση του Χριστού είναι η νίκη της ζωής απέναντι στον θάνατο.
Ο θάνατος, και το κακό σήμερα δέχονται πλήγμα αφού η παντοδυναμία τους, η απειλή τους τερματίζει. Πλέον και στα πιο βαθιά σκοτάδια εισήλθε το Φως. Και στις πιο δύσκολες στιγμές φάνηκε η ελπίδα. Εκεί που όλα μοιάζουν νεκρά χωρά ξανά η ζωή, το νόημα, η ανάσταση. 
Μετα Χριστό τίποτε πλέον, δεν μπορεί να νικήσει την ζωή. 
Οσο, μα όσο κι αν αργεί, θα ξημερώσει…

Ἡ Ἀνάστασις



Τί εἶναι αὐτό, ἀδελφοὶ ἀγαπητοὶ καὶ φιλέορτοι καὶ φιλόχριστοι; Τί εἶναι αὐτὴ ἡ μεγάλη λαμπροφορία; Τί εἶναι αὐτὴ ἡ τόση φωταγωγία καὶ χαρά; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔκανε τὴν Ἐκκλησία ν᾿ ἀστράφτει τόσο πολύ; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ λάμπρυνε τὴν οἰκουμένη; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔκανε νὰ δημιουργηθεῖ τόσο μεγάλη χαρὰ καὶ εὐχαρίστηση;...

Χθὲς ἤμασταν σὲ λύπη καὶ σήμερα σὲ χαρά. Χθὲς σὲ κατήφεια καὶ σήμερα σὲ εὐθυμία. Χθὲς σὲ θρήνους καὶ σήμερα σὲ ἀλαλαγμούς. Ρωτᾶς ποιὰ εἶναι ἡ αἰτία αὐτῶν καὶ τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ προκάλεσε αὐτὴ τὴν τόσο μεγάλη χαρὰ καὶ λαμπρότητα;
Ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκροὺς καὶ ὅλος ὁ κόσμος γέμισε ἀπὸ ἀγαλλίαση. Κατάργησε μὲ τὸ ζωοποιό του θάνατο τὸ θάνατο καὶ ὅλοι ὅσοι βρίσκονταν στὸν ᾍδη ἐλευθερώθηκαν ἀπ᾿ τὰ δεσμά του. Ἄνοιξε τὸν Παράδεισο καὶ τὸν ἔκανε προσιτὸ σὲ ὅλους.
Πόσο, ἀλήθεια, μεγάλο βάθος, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κατανοηθεῖ! Πόσο μεγάλο ὕψος, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μετρηθεῖ! Πόσο φρικτὸ μυστήριο, ποὺ ὑπερβαίνει τὴ δύναμη τοῦ νοῦ!
Ὑμνοῦν οἱ ἄγγελοι, ἐπειδὴ εὐφραίνονται γιὰ τὴ σωτηρία μας. Χαίρονται οἱ προφῆτες βλέποντας νὰ ἐκπληρώνονται οἱ προφητεῖες τους. Ὅλη ἡ κτίση ἑορτάζει μαζί μας γιατὶ ξημέρωσε γι᾿ αὐτὴν ἡμέρα σωτήρια, ἔλαμψε πάλι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης.

 Ὅσιος & Ὁμολογητής Θεόδωρος ὁ Στουδίτης
(Ε.Π.Ε. Φιλοκαλία, τόμος 18ος, σελ. 50-51)

Μερικές σκέψεις, λίγο πριν την ανάσταση ...

Η πατρίδα μας υποθηκεύεται όλο και περισσότερο.

Εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνόπουλα κατακρεουργούνται κάθε χρόνο, όχι από κάποιον άσπλαχνο δυνάστη ή εισβολέα αλλά από τις ίδιες τους τις μητέρες με τις εκτρώσεις.

Άθεοι, ομοφυλόφιλοι και απάτριδες παρελαύνουν "περήφανοι" στην Ελλάδα.

Όλο και περισσότερα ισλαμικά μπουλούκια πλημμυρίζουν την πατρίδα μας .. χωρίς ΚΑΝΕΝΑΣ να αντιδράει (κάτι απειροελάχιστες φωνές, όπως τότε, το 1453, με τους Ανθενωτικούς .. που μάταια προσπαθούσαν να ξυπνήσουν συνειδήσεις)

Το χειρότερο όλων, η προδοσία της Ορθόδοξης πίστης μας δεν έχει προηγούμενο: από τον περασμένο Ιούνιο (2016) η Ορθόδοξη εκκλησία αποδέχθηκε την αίρεση επίσημα. 
Είμαστε αιρετικοί και με τη βούλα πλέον. Όλοι αυτοί που κυκλοφορούν με δεσποτικές μήτρες και ποιμαντορικές ράβδους, σιώπησαν.
Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε πλέον;
Για να έρθει η Ανάσταση, πρέπει να διαβούμε τον Γολγοθά, αλλά με ελάχιστες εξαιρέσεις (μόλις καμιά 10αριά ιερωμένοι στην Ελλάδα, μερικές δεκάδες αγιορείτες και λίγες εκατοντάδες πιστών), ακόμη και οι πιο ευλαβείς ιερωμένοι, πασχίζουν να τον αποφύγουν για να μην ρισκάρουν την σιγουριά του δημοσίου υπαλλήλου ..
Χωρίς Σταυρό, πως να 'ρθει η Ανάσταση;

Πέρα από μερικά ακόμη κιλά κρεατοφαγίας και λιχουδιών, ποια "Ανάσταση" περιμένουμε; σε ποια "Ανάσταση" ελπίζουμε; 
Να φροντίζει ο Θεός να μην χάσουμε τον ευδαιμονικό μας "παράδεισο";
Συνεχίζουμε να ζούμε όπως ζούσαν προ Χριστού: «φάγωμεν καί πίωμεν αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν»..

Τί είχε πει ο Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός για το φετινό Πάσχα!



«ΘΑ΄ΡΘΟΥΝ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΕΣ 
Η ΜΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ…»

Το έτος 2017 που διανύουμε, συμπίπτει το Πάσχα των Ρωμαιοκαθολικών με το δικό μας Ορθόδοξο Πάσχα, στις 16 Απριλίου. Την επόμενη φορά που θα συμπέσει είναι μετά από 8 χρόνια το 2025. Την επόμενη χρονιά, δηλαδή το 2018 με το παλιό ημερολόγιο όμως συμπίπτει παρά μια ημέρα ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου με το Πάσχα.
Με το παλιό λοιπόν ημερολόγιο, το Μεγάλο Σάββατο του 2018 είναι 25 Μαρτίου, του Ευαγγελισμού δηλαδή και τη Κυριακή είναι 26 Μαρτίου, Κυριακή του Πάσχα.
Θα έχουμε δηλαδή και πάλι διπλή πασχαλιά.

Εύλογα λοιπόν θα διερωτάσθε πότε θα έρθει το ποθούμενο, το 2017, το 2018 ή το 2025;

Αλλο λέων και άλλο χαμαιλέων



"....Ἐπειδή, λοιπόν, ...., ὁ θάνατος εἶναι ἄδηλος καί ἐπειδή, σύμφωνα μέ τόν Εὐαγγελικό λόγο, «οὐκ οἴδατε τήν ὥραν οὐδέ τήν στιγμήν τοῦ θανάτου», ἐξαιτίας αὐτοῦ Σᾶς προτρέπουμε καί Σᾶς συμβουλεύουμε νά σπεύσετε νά ἔλθετε στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, προτοῦ ἔλθει τό τέλος τῆς ἐπιγείου ζωῆς Σας. 
Ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός Σᾶς δέχεται μέ ἀνοικτές ἀγκάλες! Χαρά θά γίνει καί στή γῆ ἀπό τούς Ὀρθοδόξους, χαρά θά γίνει καί στούς Οὐρανούς ἀπό τούς Ἀγγέλους γιά τήν εἴσοδό Σας στήν μοναδική καί ἀληθινή Ἐκκλησία!...."

"....Εὐχόμαστε ἡ ἄκτιστος Θεία Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος νά φωτίσει τόν νοῦ Σας, νά Σᾶς ἐνισχύσει καί νά Σᾶς ἐνδυναμώσει, γιά νά ἀποτινάξετε καί νά ἀποσκορακίσετε τόν ὕπνο τῆς πλάνης καί τῆς ραθυμίας καί νά προσέλθετε στίς ἀγκάλες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας....."μακράν τῆς πολυπλοκάμου πλάνης (ἰδού καί ἡ πλάνη) τοῦ "ἀχρικαιρισμοῦ", τοῦ καιροσκοπισμοῦ καί, κυρίως, τοῦ παναιρετικοῦ, θεωρητικοῦ καί πρακτικοῦ, ἀντιχρίστου καί ἐκκλησιομάχου Οἰκουμενισμοῦ! Ἀμήν. 
Καλή Ἀνάσταση!

επιστροφή σωτηρία

ΑΡΑΤΕ ΠΥΛΑΣ

Μία εικόνα, χίλιες λέξεις… χίλιες σκέψεις!


ΣΚΟΤΑΔΙ Σ᾽ ΟΛΗ ΤΗΝ ΓΗ

 Ἡ πιὸ ἱερὴ ὥρα τοῦ κόσμου. Ἡ πιὸ κρίσιμη στιγμὴ τῆς ἱστορίας του. Ἡ ὥρα ποὺ πέθαινε ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός! Ἐγκαταλελειμμένος, ὑβρισμένος, σταυρωμένος. Ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀγάπησε μὲ ἄπειρη ἀγάπη. Ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἦλθε νὰ σώσει. Ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους. Τὸ αἷμα Του πότισε τὴ γῆ καὶ «ἡ γῆ ἐσείσθη». Σεισμὸς στὴ γῆ. Ἔκσταση καὶ στὸν οὐρανό. Τὸ θέαμα τοῦ σταυρωμένου Θεοῦ δὲν τὸ ἄντεχε οὔτε ἡ γῆ οὔτε ὁ οὐρανός. «Ἐξέστη ὁ οὐρανὸς ἐπὶ τούτῳ καὶ ὁ ἥλιος τὰς ἀκτῖνας ἀπέκρυψε», ψάλλουν οἱ ἱεροὶ ὑμνογράφοι.

Μὲ λιτὲς ἐκφράσεις περιγράφουν τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια τὸν συγκλονισμὸ τῆς κτίσεως κατὰ τὴν ὥρα τῆς Σταυρώσεως τοῦ Κυρίου: «Ἀπὸ δὲ ἕκτης ὥρας σκότος ἐγένετο ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν ἕως ὥρας ἐνάτης» (Ματθ. κζ΄ [27] 45). Ἀπὸ τὴ δωδέκατη ὥρα τὸ μεσημέρι μέχρι τὶς τρεῖς τὸ ἀπόγευμα, δηλαδὴ στὸ διάστημα ποὺ ἦταν κρεμασμένος στὸ Σταυρὸ ὁ Κύριος, ἔγινε σκοτάδι σ’ ὅλη τὴ γῆ. Δὲν ἦταν ἐξ αἰτίας κάποιου φυσικοῦ φαινομένου αὐτὸ τὸ σκοτάδι. Δὲν ἦταν μιὰ ἔκλειψη τοῦ ἡλίου, διότι τὶς μέρες ἐκεῖνες ἦταν πανσέληνος, καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ δὲν μπορεῖ νὰ συμβεῖ ἔκλειψη ἡλίου. Τὸ σκοτάδι ἦταν ὑπερφυσικό.

Ζητοῦσαν ἐπίμονα οἱ Ἰουδαῖοι ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ κατεβεῖ ἀπὸ τὸν Σταυρό Του, γιὰ νὰ δείξει τὴ δύναμή Του. Ἐ­κεῖνος ὅμως δὲν κατέβηκε, διότι ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ θυσιασθεῖ γιὰ τὴ σωτηρία του. Φανέρωσε ὅμως τὴ δύναμή Του, ὅπως σημειώνει ὁ ἅγιος Ἰω­άννης ὁ Χρυσόστομος, μὲ πολὺ ἐκπληκτικότερο τρόπο. Διότι ἀπὸ τὸ νὰ κατεβεῖ ἀπὸ τὸν Σταυρὸ εἶναι πολὺ θαυμαστότερο, ἐνῶ εἶναι στὸ Σταυρό, νὰ συγ­κλονίζει ὅλη τὴν κτίση.

Ἐπιπλέον δίνει μιὰ εὐκαιρία στοὺς σταυρωτές Του νὰ καταλάβουν Ποιὸς πράγματι εἶναι καὶ τί ἐκεῖνοι ἐπιχείρησαν νὰ κάνουν. «Ὀργιζομένου γὰρ ἐπὶ τοῖς τολμωμένοις ἦν τὸ σκότος ἐκεῖνο», συμπληρώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Τὸ σκοτάδι ἐκεῖνο φανέρωνε τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅσα τόλμησαν νὰ κάνουν οἱ ἄνθρωποι καὶ αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ τοὺς ὁδηγήσει σὲ συναίσθηση τῆς ἁμαρτίας τους καὶ σὲ μετάνοια. Καὶ πράγματι, ἀρκετοὶ μετενόησαν καὶ ἐπέστρεψαν στὴν πόλη «τύπτοντες ἑαυ­τῶν τὰ στήθη» (Λουκ. κγ΄ [23] 48).

Ἐπαναστάτησε ἡ κτίση γιὰ τὴν ἀπαράδεκτη συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στὸν Κτίστη καὶ Δημι­ουργό της. Τὴν ὥρα τὴ φρικτὴ τῆς Σταυρώσεως «τὰ πάντα συνέπασχον τῷ τὰ πάν­τα κτίσαντι». Ὑπέφεραν τὰ πάντα μαζὶ μὲ Ἐκεῖνον ποὺ ἔκτισε τὰ πάντα. Καὶ ὁ ἥλιος, ποὺ δὲν ἀντίκρισε ποτὲ τέτοιο φρικτὸ ἔγκλημα πάνω στὴ γῆ, δὲν μποροῦσε πιὰ νὰ ἀκτινοβολεῖ τὸ ἄπλετο καὶ ζωογόνο φῶς του, «μὴ φέρων θεάσασθαι Θεὸν ὑβριζόμενον». Δὲν ἄντεχε νὰ βλέπει τὸν Θεὸ νὰ περιφρονεῖται, νὰ ὑβρίζεται καὶ νὰ πεθαίνει ἐξουθενωμένος πάνω στὸ Σταυρό. Κατέβασε τὸ πρόσωπό του, σκυθρώπασε, ἔκρυψε τὶς ἀκτίνες του καὶ σκοτάδι ἔγινε τὸ καταμεσήμερο σ’ ὅλη τὴ γῆ!

Ὅταν γεννήθηκε Αὐτὸς ποὺ εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, μέσα στὴ νύχτα ἔλαμψε φῶς θεῖο, λαμπρὸ καὶ ὑπερκόσμιο ποὺ περικύκλωσε καὶ φώτισε τοὺς ποιμένες τῆς Βηθλεέμ, καὶ ἀστέρι φωτεινὸ ὁδήγησε τοὺς Μάγους τῆς ἀνατολῆς νὰ ἔλθουν νὰ Τὸν προσκυνήσουν. Τώρα ποὺ πεθαίνει πάνω στὸ Σταυρό, ἐνῶ εἶναι μεσημέρι, σκοτάδι καλύπτει τὴ γῆ!
. Ὥρα φρικτή. Ὥρα μοναδική. Ὁ Χρι­στὸς πεθαίνει. Ἡ κτίση συγκλονίζεται. Ὁ διάβολος συντρίβεται. Ἡ ἁμαρτία νι­κᾶται.

Ὁ Ἐσταυρωμένος τότε ποὺ ἦταν κρεμασμένος πάνω στὸ ἀτιμωτικὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ ἔδωσε τὴ μεγαλύτερη μάχη στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου, τὴ μάχη μὲ τὸ κακό, μὲ τὸν αἴτιο τοῦ κακοῦ, τὸν διάβολο, καὶ μὲ τὴν ἁμαρτία.
. Ναί! Πάνω στὸ Σταυρὸ καταλύεται τὸ κράτος τοῦ διαβόλου, διαλύεται τὸ χειρότερο σκοτάδι, τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας.

Ὅσοι καταφεύγουν στὸν Ἐσταυρωμένο, ὅσοι Τὸν πιστεύουν καὶ Τὸν ἀκολουθοῦν, ὅσοι προσκυνοῦν τὸν ζωοποιὸ Σταυρό Του, ὁπλίζονται μὲ ἀκαταμάχητη δύναμη, πολεμοῦν τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν νικοῦν.

Σήμερα βλέπουμε τὴν ἁμαρτία νὰ ἐπικρατεῖ καὶ τὸ σκοτάδι της νὰ ἁπλώνεται «ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν». Ἡ ἀδικία, ἡ στυγνὴ ἐκμετάλλευση, τὸ ἔγκλημα, ἡ τρομοκρατία, ἡ ἀναρχία καὶ ὁ μηδενισμός, ἡ σαρκολατρία, ἡ διαστροφή, ἡ φρίκη καὶ ὁ θάνατος φαίνεται νὰ κυριαρχοῦν παντοῦ. Ἀκόμη καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας νομοθετήματα ἀντίθεα ἀγνοοῦν τὶς αἰωνόβιες Παραδόσεις μας καὶ τὴν πατροπαράδοτη Πίστη μας, εἰσάγουν ξενόφερτες τακτικὲς στὴ ζωή μας καὶ ἀλλάζουν τὰ ἤθη μας.

Φόβος μεγάλος καὶ βαθιὰ ἀπορία κυριαρχεῖ στὶς ψυχές μας: Ποῦ πᾶμε; Ποῦ βαδίζουμε; Ποιὸς θὰ ἀνακόψει τὴν πορεία μας στὸ σκοτάδι ποὺ ἀπειλητικὸ μᾶς κυκλώνει ἀπὸ παντοῦ;

Οἱ ἅγιες μέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ζωντανεύουν στὶς ψυχές μας τὰ Ἄχραντα Πάθη τοῦ Κυρίου. Μᾶς ὁδηγοῦν νοερὰ στὸ Γολγοθᾶ. Μᾶς θυμίζουν τὸ φοβερὸ ἐκεῖνο σκοτάδι ποὺ κάλυψε τὴ γῆ κατὰ τὴ Σταύρωση τοῦ Κυρίου. Γιὰ νὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ ὅλα τὰ σκοτάδια ποὺ κρύβουμε μέσα μας καὶ ποὺ κυριαρχοῦν γύρω μας. Γιὰ νὰ λάμψει τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ στὶς καρδιές μας καὶ στὸν κόσμο μας. Γιὰ νὰ μὴ νικήσει ὁ θάνατος, ἀλλὰ νὰ κυριαρχήσει ἡ ζωή, ἡ αἰώνια καὶ ἀληθινή, τὴν ὁποία μᾶς ἐξασφάλισε ὁ Χριστὸς μὲ τὸν ζωοποιὸ Σταυρὸ καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του.

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

Μυστικός Δειπνος



ΤΟ ΠΟΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Δύο ἀγαπημένοι μαθητές ζήτησαν 
ἀπό τόν Κύριο θρόνους δόξης– 
Αὐτός τούς ἔδωσε τό Ποτήριό Του 
(Μτ. κ΄, 23).

Τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ ὀδύνες.

Σέ ὅσους τό πίνουν ἐδῶ στή γῆ, τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ ὑπόσχεται μετοχή στή Βασιλεία τῆς χάρης τοῦ Χριστοῦ· προετοιμάζει γι’ αὐτούς τίς καθέδρες τῆς ἐπουράνιας αἰώνιας δόξης.
Στεκόμαστε σιωπηλοί μπροστά στό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ, δέν μπορεῖ κανείς οὔτε νά παραπονεθεῖ γι’ αὐτό, οὔτε νά τό ἀπορρίψει· γιατί Αὐτός πού μᾶς ἔδωσε ἐντολή νά τό γευτοῦμε, πρῶτος ὁ Ἴδιος τό ἤπιε.

Ὦ, δέντρο τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ! Σκότωσες τούς προγόνους μας στόν Παράδεισο, τούς ἐξαπάτησες μέ τήν πλάνη τῆς σαρκικῆς ἀπόλαυσης καί τήν πλάνη τῆς λογικῆς.

Ὁ Χριστός, ὁ Λυτρωτής τῶν πεπτωκότωτων, ἔφερε τό Ποτήριο τῆς σωτηρίας σ’ αὐτόν τόν κόσμο, στούς πεπτωκότες καί ἐξόριστους ἀπό τόν Παράδεισο. Ἡ πίκρα αὐτοῦ τοῦ Ποτηρίου καθαρίζει τήν καρδιά ἀπό τήν ἀπαγορευμένη, καταστροφική καί ἁμαρτωλή ἀπόλαυση · μέσω τῆς ταπείνωσης πού ρέει ἀπ’ αὐτό μέ ἀφθονία, νεκρώνεται ἡ ἔπαρση ἀπό τή γνώση σέ σαρκικό ἐπίπεδο. Γι’ αὐτόν πού πίνει ἀπό τό Ποτήριο μέ πίστη καί ὑπομονή, ἡ αἰώνιος ζωή, πού ἔχασε δοκιμάζοντας τόν ἀπαγορευμένο καρπό, ἐπανακτᾶται.
«Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι»(Ψαλμ. 115, 4)

Ὁ χριστιανός ἀποδέχεται τό Ποτήριο ὅταν ὑπομένει τίς ἐπίγειες δοκιμασίες μέ πνεῦμα ταπείνωσης, ὅπως διδάσκεται ἀπό τό Εὐαγγέλιο.
Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἔβγαλε τό μαχαίρι του γιά νά ὐπερασπιστεῖ τόν Θεάνθρωπο, πού ἦταν περικυκλωμένος ἀπό τόν ὄχλο· ἀλλά ὁ πρᾶος Ἰησοῦς εἶπε στόν Πέτρο: «βάλε τήν μάχαιραν εἰς τήν θήκην· τό Ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ, οὐ μή πίω αὐτό;» (Ἰω. ιη΄ 11)

Ἔτσι κι ἐσύ, ὅταν σέ περικυκλώνουν συμφορές, θά πρέπει ξνά παρακαλεῖς καί νά ἐνισχύεις τήν ψυχή σου λέγοντας : «Τό Ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ, οὐ μή πίω αὐτό ; »

Οἱ Φαρισαῖοι σκέπτονται μοχθηρά, ὁ ‘Ιούδας προδίδει, ὁ Πιλᾶτος διατάσσει τήν παράνομη θανάτωση, οἱ στρατιῶτες τῆς ἐξουσίας ἐκτελοῦν τήν ἐντολή του. Μέσω τῶν ἄνομων πράξεών τους ὅλοι αὐτοί ἑτοίμασαν τή δική τους ἀληθινή καταδίκη. Μήν ἑτοιμάζεις γιά τον ἑαυτό σου τήν ἴδια καταδίκη, ὄντας μνησίκακος, ζητώντας καί σχεδιάζοντας ἐκδίκηση, ἀγανακτώντας μέ τούς ἐχθρούς του.

Ὁ ἐπουράνιος Πατήρ εἶναι παντοδύναμος καί παντογνώστης: βλέπει τήν ὀδύνη σου καί ἄν τό ἔβρισκε ἀπαραίτητο καί συμφέρον νά ἀποσύρει τό Ποτήριο ἀπό σένα, σίγουρα θά τό ἔκανε.

Ὁ Κύριος – ὅπως οἱ Γραφές καί ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μαρτυροῦν –συχνά ἐπέτρεψε θλίψεις στούς ἀγαπημένους Του καί συχνά ἀπέτρεψε θλίψεις ἀπό αὐτούς, σύμφωνα μέ τούς ἀκατάληπτους δρόμους τῆς Θείας Προνοίας.
Ὅταν ἔρχεσαι ἀντιμέτωπος μέ τό Ποτήριο, ἀπόστρεψε τό βλέμμα σου ἀπό τούς ἀνθρώπους πού σοῦ τό δίνουν·σήκωσε τά ματια σου στόν Οὐρανό καί πές : «Τό Ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ, οὐ μη πίω αὐτό;»
«Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι». 

Δέν μπορῶ νά ἀρνηθῶ τό Ποτήριο, τήν ὑπόσχεση τοῦ ἐπουρανίου καί αἰωνίου ἀγαθοῦ. Ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ μοῦ διδάσκει τήν ὑπομονή ὅταν λέει : «… διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πρ. ιδ΄ 22). 
Πῶς μπορεῖ κανείς νά ἀρνηθεῖ τό Ποτήριο πού εἶναι ὁ τρόπος νά κερδίσεις τήν Βασιλεία καί νά αὐξηθεῖς μέσα σ’ αὐτήν; Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι – τή δωρεά τοῦ Θεοῦ.
Τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ὁ μέγας Παῦλος γράφει πρός τούς Φιλιππησίους, «ὅτι ἡμῖν ἐχαρίσθη τό ὑπέρ Χριστοῦ, οὐ μόνο τό εἰς αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά καί τό ὑπέρ αὐτοῦ πάσχειν» (Φιλ. α', 29).

Λαμβάνεις τό Ποτήριο τό ὁποῖο φαινομενικά προέρχεται ἀπό ἀνθρώπινα χέρια. Τί σέ νοιάζει ἐσένα ἄν αὐτός πού σοῦ τό δίνει ἐνεργεῖ δίκαι ἤ ἄδικα; Ὡς ἀκόλουθος τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ἔγνοια σου εἶναι νά φέρεσαι ἐνάρετα· νά λάβεις τό Ποτήριο μέ εὐγνωμοσύν πρός τό Θεό καί μέ ζωντανή πίστη καί γενναῖα νά τό πιεῖς ὡς τόν πάτο.

Λαμβάνοντας τό Ποτήριο ἀπό ἀνθρώπινα χέρια, θυμήσου ὅτι εἶναι Ποτήριο ἀπό Αὐτόν, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι μόνο ἀθῶος ἀλλά καί πανάγιος. Σκεπτόμενος αὐτό, θυμήσου καί ἐσύ καί οἱ ἄλλοι πάσχοντες ἁμαρτωλοί, τά λόγια πού ὁ μακάριος καί φωτισμένος ληστής στά δεξιά τοῦ ἐσταυρωμένου Θεανθρώπου εἶπε «ἄξια ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν … μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῆ βασιελεία σου» (Λκ. κγ΄, 41 – 42)

Καί τότε στρεφόμενος πρός τούς ἀνθρώπους θά τούς πεῖς: Μακάρι ἐσεῖς πού εἶστε τά μέσα τῆς δικαιοσύνης καί τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Μακάριοι ἐσεῖς ἀπό τοῦ νῦν καί ἔως τοῦ αἰῶνος! (Ἄν δέν εἶναι σέ θέση νά κατανοήσουν καί νά δεχθοῦν τούς λόγους σας, μή ρίχνετε τούς πολύτιμους μαργαρίτες σας τῆς ταπείνωσης κάτω ἀπό τά πόδια ἐκείνων πού δέν μποροῦν νά τούς ἐκτιμήσουν, ἀλλά πεῖτε αὐτούς τούς λόγους νοερά, στήν καρδιά σας).
Μ’ αὐτό καί μόνο θά ἐκπληρώσεις τήν ἐντολή τοῦ Εὐαγγελίου πού λέει: «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τούς καταρωμένους ὑμᾶς» (Ματθ. ε΄, 44).

Γιά ἐκεῖνους πού σ’ ἔχουν προσβάλει καί σ’ ἔχουν ἐξοργίσει, προσευχήσου στόν Κύριο ὅ,τι ἔχουν κάνει γιά σένα νά ἀνταμοιφθεῖ μέ μιά προσωρινή εὐλογία καί μέ αἰώνια ἀνταμοιβή σωτηρίας, καί ὅταν αὐτοί θά στέκονται ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ γιά νά κριθοῦν, νά μετρηθεῖ γι’ αὐτούς ὡς πράξη ἀρετῆς. Παρόλο πού ἡ καρδιά σου δέν θέλει νά ἐνεργεῖ ἔτσι, βίασέ την. Γιατί μόνο ὅσοι ἀσκοῦν βία στήν ἴδια τους τήν καρδιά, γιά νά ἐκπληρώνουν τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου, μποροῦν νά κληρονομήσουν τόν Οὐρανό.

Ἁγίου Ἰγνατίου Brianchaninov

http://www.imaik.gr/

Ένα φιλί γεμάτο προδοσία....



Ο Ιούδας προδίδει με φιλί, γιατί ποτέ δεν κατάλαβε τι σημαίνει αγάπη. Φιλάει προδοτικά γιατί ποτέ η καρδιά του δεν σαρκώθηκε στα χείλη του. Είχε μπερδέψει μέσα του, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι από εμάς, την αγάπη με την ανάγκη, τον πόθο με το πάθος και τον έρωτα με την συνδιαλλαγή. Όταν φιλάς κοινωνάς την ζωή σου με την ζωή κάποιου άλλου που επέλεξες να ακολουθήσεις και να παραδοθείς δίχως κρατούμενα και βερεσέδια. Ο Ιούδας δεν μπορεί να το πράξει γιατί για εκείνον η αγάπη είναι ανάγκη. 
Η σχέση στόχος και η μαθητεία ρόλος. Όλα μετρήσιμα και υπολογίσιμα, δηλαδή άοσμα και νεκρά.
Τις περισσότερες φορές δεν αγαπάμε τον άλλο γι αυτό που είναι, μα για εκείνο που εμείς θα θέλαμε να είναι. Γι αυτό ο Ιούδας όταν νιώθει ότι δεν ικανοποιούνται οι εγωτικές επιδιώξεις και ναρκισσιστικές επιθυμίες του, προδίδει τον Χριστό με ένα φιλί. Έτσι για να θυμόμαστε ότι η προδοσία φιλάει «υπέροχα». Αχ και να ξέραμε πόσοι μας πρόδωσαν με ένα φιλί. 
Πόσοι την ώρα που μας φιλούσαν μας μισούσαν, και την ώρα που μας αγκάλιαζαν μας φυλάκιζαν.